تخریب کامل نورون‌های حرکتی فوقانی

در صورت تخریب کامل نورون‌های حرکتی فوقانی، عضلات اسکلتی بدن دچار "فلج اسپاستیک" خواهند شد. این به این معنی است که:

• ضعف یا فلج عضلانی: عضلات ضعیف شده یا به طور کامل فلج می‌شوند، زیرا دیگر سیگنال‌های عصبی از مغز و نخاع برای انقباض دریافت نمی‌کنند.
• افزایش تون عضلانی (اسپاسم): با وجود ضعف عضلانی، تون عضلانی به طور غیرطبیعی افزایش می‌یابد. این به این دلیل است که نورون‌های حرکتی فوقانی در حالت عادی نقش بازدارندگی بر تون عضلانی دارند. با تخریب آنها، این اثر بازدارندگی از بین می‌رود و عضلات سفت و اسپاسم‌دار می‌شوند.
• رفلکس‌های اغراق‌آمیز: رفلکس‌های تاندونی عمیق مانند رفلکس زانو، بیش از حد فعال می‌شوند.
• علامت بابینسکی: در حالت عادی، تحریک کف پا باعث خم شدن انگشتان پا به سمت پایین می‌شود. اما در افراد مبتلا به آسیب نورون حرکتی فوقانی، تحریک کف پا باعث می‌شود که انگشت شست پا به سمت بالا خم شده و بقیه انگشتان از هم باز شوند. این علامت به عنوان علامت بابینسکی شناخته می‌شود.
• کلونوس: انقباضات ریتمیک و غیرارادی عضلات که در پاسخ به کشش ناگهانی رخ می‌دهد.

علاوه بر موارد ذکر شده، ممکن است مشکلات دیگری نیز رخ دهد، از جمله:

• مشکل در بلع: اگر عضلات درگیر در بلع تحت تأثیر قرار بگیرند، ممکن است فرد در بلعیدن غذا و مایعات مشکل داشته باشد.
• مشکل در تنفس: اگر عضلات دیافراگم و عضلات بین دنده‌ای تحت تأثیر قرار بگیرند، ممکن است فرد در تنفس مشکل داشته باشد.
• مشکل در صحبت کردن: اگر عضلات درگیر در تکلم تحت تأثیر قرار بگیرند، ممکن است فرد در صحبت کردن مشکل داشته باشد.

توجه: شدت علائم به محل و وسعت ضایعه در سیستم عصبی بستگی دارد.

درمان فلج اسپاستیک شامل فیزیوتراپی، کاردرمانی، دارو درمانی و در برخی موارد جراحی است. هدف از درمان، بهبود عملکرد عضلات، کاهش اسپاسم و افزایش استقلال فرد در انجام فعالیت‌های روزمره است.

1. فلج عضلات:

نورون‌های حرکتی فوقانی مسئول ارسال سیگنال‌ها به نورون‌های حرکتی پایینی هستند. در صورت تخریب این نورون‌ها، سیگنالی به عضلات اسکلتی نمی‌رسد و باعث فلج آن‌ها می‌شود.

2. از دست دادن کنترل حرکتی:

فرد قادر به کنترل حرکات ارادی خود نخواهد بود. این به معنای عدم توانایی در انجام حرکات ساده مانند راه رفتن، نشستن یا حتی گرفتن اشیاء است.

3. تضعیف عضلات:

با عدم تحریک عضلات به دلیل عدم فعالیت، عضلات به تدریج ضعیف می‌شوند و ممکن است دچار آتروفی (کوچک شدن) شوند.

4. رژیم حرکتی غیرفعال:

فرد ممکن است به حرکات غیرارادی (مانند رفلکس‌ها) پاسخ دهد، اما حرکات ارادی و هدفمند از بین می‌روند.

خوب باشید و سالم  . ماریوانا #

تخریب کامل نورون‌های حرکتی فوقانی (Upper Motor Neurons - UMNs) تأثیرات قابل‌توجهی بر عضلات اسکلتی بدن خواهد داشت. نورون‌های حرکتی فوقانی که در مغز و نخاع قرار دارند، از طریق نورون‌های حرکتی تحتانی (Lower Motor Neurons - LMNs) کنترل حرکات ارادی عضلات را انجام می‌دهند. در صورت تخریب این نورون‌ها، پیام‌های حرکتی از مغز به عضلات به درستی منتقل نمی‌شوند و نتایج زیر مشاهده خواهد شد:

1. فلج اسپاستیک (Spastic Paralysis):

• عضلات به دلیل عدم مهار مناسب از سوی نورون‌های حرکتی فوقانی، به شدت دچار انقباض غیرطبیعی و سختی (اسپاستیسیته) می‌شوند.
• این وضعیت معمولاً با افزایش تون عضلانی (Hypertonia) و مقاومت در برابر حرکت همراه است.

2. هیپررفلکسی (Hyperreflexia):

• رفلکس‌های عضلانی افزایش می‌یابند، زیرا نورون‌های حرکتی فوقانی به طور معمول تأثیر مهاری بر روی نورون‌های حرکتی تحتانی و رفلکس‌ها دارند.
• این افزایش رفلکس‌ها می‌تواند به واکنش‌های غیرطبیعی و اغراق‌آمیز منجر شود.

3. علامت بابینسکی (Babinski Sign):

4. آتروفی غیرقابل توجه:

تفاوت با تخریب نورون‌های حرکتی تحتانی:

اگر تخریب در نورون‌های حرکتی تحتانی رخ دهد، اثرات متفاوتی مانند فلج شل (Flaccid Paralysis)، آتروفی شدید، آرفلکسی (Areflexia) و فاسیکولاسیون (Fasciculation) مشاهده خواهد شد.

به طور کلی، تخریب نورون‌های حرکتی فوقانی کنترل طبیعی حرکات ارادی را مختل می‌کند، اما عضلات همچنان تا حدی از طریق رفلکس‌های نخاعی فعال باقی می‌مانند.