این بیت از مثنوی را معنی کنید و مفهوم آنرا بیان نمایید

سلام.

ابیاتی از مثنوی مولوی در داستان زنده شدن مرده به دم عیسی علیه السلام که درسی  هستش برای عارف نمایی که ذکر حق میگه اما همش تظاهر و ظاهری هستش و از اون یاد و ذکر خدا چیزی نصیبش نمیشه چون خلوص نداره، از  حبّ و عشق و ذکر خدا قلبش زنده و نورانی نمیشه.

در این بیت مولوی میگه حتی آدم شیطان صفت با نام دیو، یعنی شیطان، دست به کار عجیبی (ساحری) میزنه و موفق میشه کاری کنه؛ اما تو ای  کسی که ظاهر یک عارف و بنده  رو میگیری، آیا از بردن نام خدا چیزی نصیب قلب و روحت میشه؛ نه؛ ( چرا، (در بیت قبلش نکته رو میگه؛ چون یاد خدا باید قلب مؤمن وعارف به خدا رو ذوب کنه، در حالی که تو مدعی یاد و عشق خدا هستی اما قلبت از نور حق خالیه.)