إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ
آیه
إِنَّا عَرَضْنَا الْأَمَانَةَ عَلَی السَّمَاوَاتِ وَالْأَرْضِ وَالْجِبَالِ فَأَبَيْنَ أَنْ يَحْمِلْنَهَا وَأَشْفَقْنَ مِنْهَا وَحَمَلَهَا الْإِنْسَانُ ۖ إِنَّهُ كَانَ ظَلُومًا جَهُولً
معروف به آیه امانت، چگونه به پذیرفتن امانت الهی توسط انسان اشاره می‌کند و چه مفهومی از مسئولیت و جایگاه انسان در جهان دارد؟
١ پاسخ
از نظر بنده
آن امانتی که خدا به آدمی داد ،
آگاه بودن از خود است .
یعنی این آدمی است که می تواند آگاهِ از اندیشیدن و احساس و بدن خودش باشد تا مراقبِ پندار و گفتار و کردار خودش باشد .
در سطح گسترده آن ، می توان مراقبه و مشاهده گری را به آن امانت مربوط دانست.
اثر ناظر در شکاف کوانتومی .
یعنی با ناظر خود بودن / آگاه بودن / شاهد خود بودن ، می توان نفس ر ا تربیت کرد .
تربیت نفس حیوانی به نفس انسانی و در آخر نفس الهی .
این تربیت و تعلیم پذیری آدمی ، موجب تسلط او بر چهار عنصر و سایر موجودات شده .
بنابراین آدمی می بایست از زمین و تمامی موجودات بر روی زمین ، زیر زمین ، در آسمان زمین ، در آبهای زمین مراقبت کند ، از آنها محافظت کند ، حق محیط زندگی و تغذیه آنها را ارزش بگذارد .
جمعیت آدمها را کنترل کند تا فضا برای سایر موجودات باشد .
که متاسفانه هیچکدام از این مراقبت ها را انجام نداده و امانت دار خدا نبوده است .
و حتی در مورد نفس خودش هم ، در حد حیوان مانده و تعداد کمی آدم شده اند و بسیار بسیار اندک ، به مقام انسان رسیده اندو بسیار بسیار اندک تر از تعداد انسان ها ، کمال یافتگان هستند .
پاسخ شما
