آیه 30 سوره روم

سلام. 

در مجموع، دلالت این آیه بر فطرت خدا جویی اینگونه است که اولا، فطرت یعنی سرشتی که انسان با آن خلق شده؛  یعنی خداوند انسان را آنگونه خلق کرده است؛ دوما،  خداجو بودن و تمایل  انسان به دین  را اینگونه این ایه  فطری اعلان می کند که ابتدا خداوند دستور میدهد که همیشه روی خود را به سمت دین  حنیف (بدون انحراف و کجی) داشته باش: فأقِم وَجهَکَ لِلدّینِ حَنیفًا»(یعنی همیشه بر دین حقّی باش که همون دین توحیدی ای است که خداوند در آیات قبلی به وسیله  اشاره به نشانه های خودش، بیان کرده.)

بعد از این که دستور به تبعیت از دین حق می کند، این گرایش در انسان را همان فطرتی میداند که خدا انسان را باآن خلق کرده است: «فِطرتَ اللهِ الّتی فَطَرَ النّاس علیها: این همان فطرت و سرشتی است که خدا انسان را بر آن خلق کرده است». خداوند انسان را صاحب درک، دوستدار حق و دشمن باطل قرار داد؛ از خوبی خوشش میاد و از بدی، تنفّر داره؛ انسانها همه فطرتاً حق رو دوست دارند و از باطل بدشون میاد. همین فطرتی که خداوند در انسان قرار داده است، باید به سمت ظهور و کمال خودش برسد از طریق تبعیت از دین خدا.  و فقط هم از این طریق انسان به آن کمال هدایت  می شود: لَاتَبدیلَ لِخَلقِ الله؛ یعنی راه های دیگر یا کلا باطل هستند و خلاف فطرت انسان، و یا مخلوطی از حق و باطل (یعنی اگه ظاهرا دین باشند اما «حنیف: خالی از انحراف» نیستند.)