این ابیات از مثنوی را معنی کنید و مفهوم آنرا بیان نمایید

کوزهٔ سربسته اندر آب زفت
از دل پر باد فوق آب رفت

باد درویشی چو در باطن بود
بر سر آب جهان ساکن بود

پس دهان دل ببند و مهر کن
پر کنش از باد کبر من لدن

✏ «مولوی»