این ابیات از مثنوی را معنی کنید و مفهوم آنرا بیان نمایید

همچون کوزه ای که دهانه اش بسته ومومیایی شده و روی آب می ایستد 

دل را همچون آن کوزه ، بر روی ورودی های حسی ، احساسی و لذات مادی و دلبستگی ها و وابستگی ها ببند ، تا در دل تنها باد و خواهش شاهد مقصود یعنی خدا باقی بمونه .دنیا و مال دنیا همچون آب ، خاصیت چسبندگی دارد و حتی شناکردن روی آن انرژی بر است . پس می بایست دل را با حضور و مشاهده گری و شاهد تنفس بودن ، پر کرد تا روی آب بایستد . 

آب همان تفکر ، تعقل ، تصور ، تجسم ، توهم و تخیل ما از دنیاست . 

زمانی که آب وارد شود ، هوای داخل دل خارج می شود و دل سنگین می شود و در دنیا غرق میشود .

زمانی که آب ، وارد نشود ، هوای درون دل ، آنرا بالای دنیا نگه می دارد . کافیست دهانه آنرا ببندیم تا آب ، جای هوای درون دل را نگیرد . معادل آن میشود ، سکوت بیرونی و درونی و دچار اندیشه نشدن .