شاعر به چه نکته‌ای درباره "جهان آفرین" و مفهوم گشایش و بسته شدن اشاره می‌کند؟

سُراینده در تنگای روزگار واژه ی خرد رو'جهان آفرینت' گزارش کرده و از همین رو  اون رو با واژه ی 'وی' بازخوانی میکند.واژه ی جهان را از گهاندن دراورده اند، همان واژه ای که واژه ی آگاهی هم از آن دراورده اند. این خرد است که جهانافرینِ تو   باشدُ اگر او نشناسد نتوانی شناخت. افریدگار را مگر دلدردی است که دری ببنددُ دری بگشاید؟خرد هدیه ات کردهُ خود نه دری ببندت نه دری بگشایدت. این تویی که خرد ستیزیُ در به روی خود ببندی یا که خردستاییُ دری به جهانی نو گشایی.  

در این بیت، شاعر به قدرت و حکمت “جهان آفرین” (خداوند) اشاره می‌کند. او بیان می‌کند که خداوند قادر است گشایش و راه‌حل‌هایی برای مشکلات فراهم کند و اگر او چیزی را ببندد یا مانعی ایجاد کند، هیچ‌کس نمی‌تواند آن را باز کند یا برطرف کند.

این بیت به مفهوم توکل و اعتماد به خداوند در مواجهه با مشکلات و چالش‌ها اشاره دارد. شاعر می‌خواهد بگوید که همه چیز در دست خداوند است و اوست که می‌تواند راه‌حل‌ها و گشایش‌ها را فراهم کند یا موانع را ایجاد کند.

قبل از کمک  هرکسی این  یاوری و لطف خداوندی هست که باعث میشه مشکلات ما قابل تحمل و خیلی جزئی و کوچکتر بشه و اگر خداوند به ما نظر عنایت و لطف نداشته باشه اگه همه افراد جهان هم جمع بشن نمیتونن گره از کار ما بازکنن

و اگر کسی دست مارو میگیره و کمکمون میکنه بازهم از نشانه های لطف خداوندی هست 

از خداوند جهان افرین  برات میخوام که خودش  راه رو برای تو بازکنه که اگر اون دری رو ببنده(عدم لطف و عنایت)چه کسی میتونه  درو بازکنه؟استفهام انکاری 

هیچ کسی نمیتونه اون دری رو که خدا بسته،باز کنه

خداوندِ جهان آفرین تنها کسی است که می‌تواند گشایش و آسانی‌ای در کار تو پدید آورد یا درهای بسته را به روی تو بگشاید

مصرع دوم: اگر خداوند دری را ببندد یا نخواهد باز کند هیچ کس دیگر هم نمی‌تواند سبب گشایش آن شود

گشایش و تمام امور جهان تنها در دست قدرت جهان آفرین است

و قادر متعال اوست