social isolation رو میشه تعریف کنید و تو جامعه ی ایران مثالی ازش بزنید

اجتماعی کناره‌گیری به شرایطی اطلاق می‌شود که فرد یا گروهی از افراد از تعاملات اجتماعی کمی یا کاملاً خودداری می‌کنند و احساس تنهایی و انزوا می‌کنند. این وضعیت ممکن است به دلایل مختلفی اتفاق بیافتد مانند عدم ارتباط با دیگران، عدم شناخت اجتماعی، شرایط اجتماعی یا اختلالات روانی.

در جامعه ایران، مثال‌هایی از اجتماعی کناره‌گیری می‌تواند شامل موارد زیر باشد:

۱. **انزوای اجتماعی**: فردی که به دلایلی مثل شرم‌آوری، عدم اعتماد به نفس یا اضطراب اجتماعی از شرکت در مراسمات اجتماعی یا حضور در گروه‌های اجتماعی خودداری می‌کند و به تنهایی زندگی می‌کند.

۲. **ترک مدارس یا دانشگاه‌ها**: بعضی از افراد به دلیل مشکلات روانی، اجتماعی یا خانوادگی ممکن است از تحصیلات کناره‌گیری کنند و از راه‌های تعاملی مانند تحصیل دوری بیاورند.

۳. **ترک کار**: در برخی موارد، افراد ممکن است به دلیل مشکلات در محیط کاری یا ناتوانی در ارتباط با همکاران و رؤسای خود، از حضور در محل کار خودداری کنند و احساس انزوا کنند.

این مثال‌ها نشان می‌دهند که اجتماعی کناره‌گیری می‌تواند به علت مختلفی رخ دهد و تأثیرات متفاوتی بر روی زندگی فرد داشته باشد.

Social Isolation = انزوای اجتماعی
انزوای اجتماعی یعنی وقتی که آدم خودشو از بقیه جدا میکنه و ارتباطش رو با دیگران کم میکنه. مثل اینه که توی یه حباب زندگی کنی و با کسی معاشرت نکنی.

بذار یه مثال بزنم:

فرض کن یه رفیق داری به اسم علی. قبلاً علی همیشه با بچهها میرفت بیرون، فوتبال بازی میکرد، تو گروه کلاس فعال بود. ولی یه مدته که:

1. دیگه با بچهها نمیره بیرون
2. وقتی بهش پیام میدی یا دیر جواب میده یا اصلاً جواب نمیده
3. سر کلاس همیشه تنها میشینه و با کسی حرف نمیزنه
4. حتی با خانوادش هم کمتر وقت میگذرونه و همش تو اتاقشه

این یعنی علی داره خودشو منزوی میکنه و از جمع فاصله میگیره. این همون انزوای اجتماعیه.

انزوای اجتماعی میتونه دلایل مختلفی داشته باشه. مثلاً طرف افسرده شده، یا اعتماد به نفسش کم شده، یا از چیزی میترسه.

مهمه که اگه دیدی خودت یا یکی از دوستات داره اینجوری میشه، سعی کنی باهاش حرف بزنی یا به یه بزرگتر بگی. چون اگه این وضع ادامه پیدا کنه، میتونه برای سلامت روان آدم خیلی بد باشه.

Social isolation

 یک وضعیت است که شخصی در آن از ارتباطات اجتماعی فعال به طور مداوم محروم است و از جامعه و ارتباط با دیگران دور می‌شود.

مثال در ایران:  

یک نمونه از social isolation در ایران می‌تواند فردی باشد که به دلیل محدودیت‌های فیزیکی یا اجتماعی، قادر به شرکت در فعالیت‌های گروهی یا مراجعه به جمعیت عمومی نباشد. به عنوان مثال، یک فرد معلول که به دلیل ناتوانی‌های حرکتی نتواند به آسانی به مکان‌های عمومی مانند پارک‌ها یا محل‌های عمومی دسترسی پیدا کند، ممکن است در وضعیت social isolation قرار گیرد.

Social isolation به معنای عدم تماس کامل یا تقریباً کامل یک فرد با جامعه است. این وضعیت می‌تواند به دلایل مختلفی از جمله مشکلات روانی، بیماری‌های جسمی، یا شرایط اجتماعی و اقتصادی رخ دهد.

در جامعه ایران، یکی از مثال‌های بارز اجتماعی شدن، افراد سالمند هستند که به دلیل مشکلات جسمی یا از دست دادن همسر و دوستان، ممکن است در خانه بمانند و ارتباطات اجتماعی خود را از دست بدهند. این وضعیت می‌تواند منجر به احساس تنهایی و افسردگی شود.

انزوا اجتماعی یک وضعیت است که در آن فرد از ارتباطات اجتماعی با دیگران دوری می‌ورزد و احساس تنهایی و خلوت می‌کند. در جوامع مختلف، انزوا اجتماعی ممکن است به دلایل مختلفی اتفاق بیفتد از جمله فشارهای اجتماعی، اختلالات روانی، محدودیت‌های فیزیکی و غیره.

یک مثال از انزوا اجتماعی در جامعه ایران می تواند افرادی باشد که به دلیل شرایط اجتماعی، اقتصادی یا روانی، از ارتباط با دیگران و فعالیت‌های گروهی کناره‌گیری کرده و به تنهایی و انزوای اجتماعی فرو می‌روند. این افراد ممکن است به دلیل شرم، ترس یا ناراحتی از برقراری ارتباط با دیگران خودداری کنند و این موضوع می‌تواند بر روی کیفیت زندگی و روانی آنها تأثیر منفی بگذارد.

تعریف  ''Social Isolation'' ( انزوای اجتماعی) 

''Social Isolation'' ( انزوای اجتماعی) وضعیتی است که در آن فرد حداقل تماس با دیگران را دارد و در نتیجهٔ کمبود تعامل اجتماعی، حمایت و مشارکت در جامعه تجربه می‌شود. از نظر علمی، انزوای اجتماعی به عنوان وضعیتی توصیف می‌شود که در آن افراد یا گروه‌ها با کمبود ارتباطات اجتماعی مواجه می‌شوند، که غالبا منجر به نتایج منفی روانی، عاطفی و جسمی می‌گردد. این وضعیت سنجش های  عینی مانند تعداد تماس‌های اجتماعی یا دفعات تعاملات اجتماعی وشاخص های ذهنی مانند احساسات تنهایی یا حمایت اجتماعی را در بر می گیرد. انزوای اجتماعی می‌تواند به دلیل عوامل مختلفی از جمله غربت ، مشکلات جسمی یا روانی، انگ های اجتماعی، مشکلات اقتصادی و موانع فرهنگی یا اجتماعی رخ دهد.

نمونه‌ای از  ''Social Isolation'' ( انزوای اجتماعی)  در   ایران

در ایران، انزوای اجتماعی می‌تواند به اشکال مختلفی به دلیل زمینه‌های اجتماعی-سیاسی و فرهنگی منحصر به فرد ظاهر شود؛ یکی از نمونه‌های برجسته، انزوای تجربه شده توسط افراد جامعه LGBTQ+ است. در جامعه‌ای که همجنس‌گرایی از نظر قانونی و اجتماعی محکوم است، بسیاری از افراد LGBTQ+ با انزوای اجتماعی شدید مواجه هستند. ترس از آزار و اذیت، خشونت و تبعیض اغلب آنها را مجبور به پنهان کردن هویت خود و اجتناب از تعاملات اجتماعی می‌کند که می‌تواند آنها را در معرض خطر قرار دهد. این انزوا با نبود حمایت‌های قانونی و شبکه‌های حمایتی اجتماعی تشدید می شود. 

مثال دیگر را می‌توان در میان جمعیت سالمندان در مناطق روستایی مشاهده کرد. فرهنگ سنتی ایران تأکید زیادی بر خانواده و جامعه دارد، اما فشارهای اقتصادی مدرن منجر به مهاجرت نسل‌های جوان به مراکز شهری برای دستیابی به فرصت‌های بهتر شده است. این روند مهاجرت بسیاری از سالمندان را در مناطق روستایی بدون سیستم‌های حمایتی خانوادگی خود رها می‌کند. ترکیب فاصله فیزیکی از خانواده، دسترسی محدود به خدمات اجتماعی و تخریب ساختارهای سنتی جامعه به انزوای اجتماعی قابل توجهی در میان سالمندان در این مناطق منجر می‌شود.

علاوه بر این، زنان در ایران، به ویژه کسانی که  در جهت برابری جنسیتی و حقوق زنان فعالیت می‌کنند، اغلب با انزوای اجتماعی مواجه هستند؛ فعالانی که نقش‌های جنسیتی از پیش تعیین شده سنتی و هنجارهای اجتماعی را به چالش می‌کشند ممکن است توسط جوامع خود طرد شوند و توسط مقامات مورد نظارت یا آزار و اذیت قرار گیرند. این انزوای اجتماعی یک استراتژی عمدی برای سرکوب نارضایتی و حفظ وضعیت موجود است، که باعث پریشانی روانی و تحدید توانایی این زنان برای مشارکت در زندگی اجتماعی، اقتصادی و سیاسی می‌شود.

در نتیجه، انزوای اجتماعی در ایران را می‌توان از طریق تجربیات گروه‌های به حاشیه رانده شده ای نظیر افراد LGBTQ+، سالمندان در مناطق روستایی و فعالان زن مشاهده کرد. 

طرد اجتماعی یا انزوای اجتماعی.  در روان شناسی نوعی طرحواره است که فرد خود را بصورت درونی، جدا و متفاوت از جمع و محیط ادراک میکند حتی اگر با جامعه در ارتباط باشد.  در جامعه شناسی به گروه هایی مشخصاز افراد اشاره دارد (مثلا، دگرباشان) که بدلیل هنجارها یا قوانین تبعیض آمیز،هویت و کرامتشان نادیده گرفته شده و به حاشیه رانده شده اند و از مزایای زیستن مؤثر در اجتماع مدنی و سیاسی و مناسبات اجتماعی، بی بهره اند.