شاهد نغز بزم عرفان

در ادبیات فارسی، "شاهد" در متون عرفانی به معنای حقیقتی است که ظهور و حضور دارد و در قلب سالک (جویندهی راه حقیقت) نقش بسته و همواره مورد توجه  اوست. "شاهد نغز بزم عرفان" به زیبایی و جلوهای اشاره دارد که در مجلس عرفانی آشکار میشود و به وعدهای که به سالک داده شده بود، میپردازد. در این بیت، شاعر از تجلی حقیقت عرفانی در بزم (مجلس) عرفان سخن میگوید که وعدهی آن پیشتر داده شده بود و اکنون به صورت مشهود در مقابل سالک ظاهر شده است. به عبارت دیگر، "شاهد نغز" نمادی از حقیقتی است که در مسیر عرفانی به سالک نشان داده میشود و او را به سمت خود جذب میکند.