در مصرع «يکي ز شب گرفتگان چراغ بر نمي کند»

هوشنگ ابتهاج از غزل سرایان معاصر است که نخستین مجموعه اش را با نام «نغمه» در سال 1325 منتشر ساخت. ربان غزل های او روان و گیرا و دل نشین است. شاعر در این غزل که رنگ سیاسی و اجتماعی دارد، جامعه ی عصر خویش را توصیف می کند و گله مند است که کسی دری را نمی زند، کسی در را باز نمی کند. شاعر مأیوس است و دریغ می خورد که چرا در این شب سپیده سر نمی زند؟ در این صورت کلمات شب، سپیده، در، دشت، چراغ، پرنده و ... می تواند معنی نمادین داشته باشد

... کسی به کوچه سار شب در سحر نمی زند 

بی حالی و بی انگیزگی جامعه ی مورد نظر برای تغییر