هر جا چراغی روشنه از ترس تنها بودنه

در  بیت  

هر جا چراغی روشنه از ترس تنهابودنه

ای ترس تنهایی من! اینجا چراغی روشنه

مضمونی زیبا و پنهان نهفته است. گوینده، در مصراع اول، بدوا دلیل روشن کردن چراغ( در واقع  نور چراغ، آرایه ی مجاز از نوغ علاقه ی حال و محل، یعنی به واژه چراغ اشاره کرده است لیکن منظور، نور چراغ است) را ترس از تنهایی بیان کرده است و در مصراغ دوم به   ترس تنها بودن  خود، شخصیتی انسانی بخشیده ( آرایه تشخّص) و او را مورد خطاب قرار داده است و می گوید: ای ترس تنها بودن من،  نترس، من اینجا همانند چراغی در حال نور افشانی هستم تا تو احساس تنهایی و ترس نکنی . می توان اینگونه نیز تفسیر کرد که ای ترس تنهایی من ، من نیز از ترس تنهایی خود، چراغی را روشن کرده ام تا نترسم؛ پس تو تنها نیستی؛ من همانند تو هستم . پس ترس به خود راه نده.