گوشی

گوشی، بخشی از تلفن است که کاربر، آنرا نزدیک گوش و دهان خود نگه می دارد تا صداهای رسیده از طریق گیرنده صدا را بشنود و از طریق فرستنده درون گوشی، با راه دور، صحبت کند.
در تلفن های نخستین، فرستنده، روی خود تلفن قرار داشت. خود تلفن نیز روی دیوار در بلندی مناسب نصب می شد یا روی یک میز، گذاشته می شد.
تا پیش از اختراع تلفن بی سیم، گوشی معمولا با یک سیم ( معمولا سیم تینسل ) به دستگاه اصلی وصل می شد.
گوشی تلفن های بی سیم، یک فرستنده - گیرنده رادیویی دارد که ارتباط را از طریق ایستگاه پایه که به خط تلفن وصل است رله می کند. تلفن همراه، به ایستگاه پایه نیاز ندارد و از طریق باندهای فرکانس ویژه ای، مستقیما با سایت سلولی، ارتباط برقرار می کند.
در تلفن های بی سیم و همراه، از یک نماد گرافیکی برای نشان دادن آغاز یا پایان تماس تلفنی استفاده می شود. معمولا یک دکمه به شکل گوشی به سمت بالا با رنگ سبز و به صورت نشانه آغاز تماس و یک دکمه به شکل گوشی به سمت پایین با رنگ قرمز و به صورت نشانه پایان تماس تلفنی است. [ ۱] یونی کد، نماد U+1F4DE 📞 telephone receiver را ارائه کرده است.

گوشی (ساز). در سازهای زهی، گوشی قطعه ای از ساز است که یک انتهای سیمِ ساز به آن وصل می شود و با کمک این قطعه می توان آن سیم را کوک کرد. سازهای مختلفی همچون تار، سه تار، گیتار، ویولن، کمانچه، ماندولین، یوکللی و غیره گوشی دارند و معمولاً محل تعبیهٔ گوشی ساز در سردسته ساز است. سیم ساز در زمان نصب، دور گوشی گیر انداخته می شود و معمولاً چند دور نیز حول محور گوشی چرخانده می شود. در زمان کوک کردن، چرخاندن گوشی باعث می شود که مقدار کمتر یا بیشتری از سیم، دور گوشی گیر باشد و در نتیجه طول باقی ماندهٔ سیم تغییر کند؛ این خود باعث می شود که میزان کشیدگی سیم در حدفاصل شیطانک و خرک ساز تغییر کند و در نتیجه بسامد صدایی که از سیم خارج می شود، تغییر یابد.