کویت

[ویکی فقه] کویت یکی از چهار شیخ نشین های حاشیه جنوبی خلیج فارس و از کشورهای اسلامی است.
کشور کویت که در سال میلادی از بریتانیا کسب استقلال کرد، در جنوب غربی ایران و در نقطه تلاقی سه قدرت مهم و اصلی منطقه ای یعنی ایران، عراق، عربستان سعودی و خلیج فارس واقع شده است. این کشور دارای حدود/ میلیون نفر جمعیت است که حدود/ میلیون نفر از آنان غیرکویتی هستند. از این میان بیش از درصد جمعیت مسلمان (درصد سنی و درصد شیعه) بوده و دارای وسعتی معادل کیلومتر مربع است و بدین لحاظ کشور کوچکی محسوب می شود. برای مثال وسعت عربستان برابر وسعت کویت است و به همین دلیل کویت فاقد عمق استراتژیک بوده و بدین ترتیب یکی از کشورهای آسیب پذیر منطقه به شمار می آید. عراق همواره نسبت به این کشور دارای ادعاهای حاکمیتی بوده و یک بار نیز در سال با تجاوز رژیم بعثی عراق و اشغال کویت مواجه بوده است. خاندان صباح که از اخلاف قبیله «عنیزه» در عربستان هستند به صورت موروثی بر این کشور حکمرانی می کنند. کویت در طول تاریخ توسط قدرت های مختلف منطقه اداره می شده است و در سال، انگلیسی ها بر این سرزمین تسلط پیدا کردند و در سال، شیخ مبارک، امیر وقت کویت طی قراردادی با انگلیسی ها به تحت الحمایگی این کشور تن داد. کویت در از انگلستان استقلال یافت تا این که در سال توسط رژیم بعثی عراق اشغال شد و در همان سال نیز توسط نیروهای سازمان ملل به رهبری آمریکا از اشغال عراق خارج شد.
ذخایر نفتی
کویت نیز همانند امارات متحده عربی دارای ده درصد ذخایر شناخته شده ی نفت در جهان بوده و بدین لحاظ از نظر ژئواکونومیکی موقعیت بسیار ارزشمندی دارد. همین ثروت سرشار، کویت را نه تنها مورد طمع همسایگانی چون صدام معدوم، بلکه دیگر کشورهای قدرتمند قرار داده است. در واقع لشکرکشی متحدین به رهبری آمریکا به کویت و اخراج عراق از این کشور، نه برای خود کویت، بلکه به علت وجود ذخایر نفتی آن بود و لذا برخی جنگ خلیج فارس را «جنگ نفت» نامیدند.
نظام حکومتی
نظام حکومتی کویت متشکل از سه قوه مقننه، قضائیه و مجریه است و طبق قانون اساسی نظام تفکیک قوا بر آن حاکم است. اما در عمل امیر کویت بر هر سه قوه اعمال نفوذ می کند. زیرا علاوه بر آن که ریاست قوه مجریه را بر عهده دارد، ریاست مجلس امت را نیز داراست و احکام قضایی نیز با نام وی صادر می شود. آل صباح متشکل از دو خاندان «السالم» و «الجابر» است که عموزاده یکدیگرند و به نوبت یکی از اعضاء این دو خاندان به عنوان امیر کویت انتخاب می شود. لذا ولیعهد و امیر کویت همواره پسر عمو هستند. ولیعهد سمت نخست وزیری را نیز بر عهده دارد. در میان کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس، کویت از دموکراسی بیشتری برخوردار است زیرا نمایندگان مجلس امت با رای مردم انتخاب می شوند و زنان از حق رای برخوردار هستند. در عین حال مجلس در امور کشور و تصمیم گیری ها نقش مهمی ایفا می کند. به عنوان مثال مجلس می تواند قوانین و لوایح را بررسی و تصویب کند، فرمان های صادر شده از سوی امیر را رد کند، وزیران دولت را استیضاح نموده و در صورت لزوم رای عدم اعتماد به وزیران بدهد. نهادهای مدنی و گروه ها در کویت از آزادی بیان نسبی برخوردار هستند اما حزب سیاسی قانونی در این کشور وجود ندارد و به همین دلیل و به دلیل حکومت موروثی و نیز تقید به چارچوب های سنتی و بسته، کشوری نیمه دیکتاتوری محسوب می شود. اگر چه پس از آزادسازی کویت از اشغال عراق و حضور کشورهای غربی در این کشور، تعدادی از گروه های سیاسی در قالب جنبش، اتحاد، ائتلاف و غیره در این کشور به وجود آمده اند.
سیاست و روابط خارجی
...

[ویکی شیعه] کُوِیت کشوری در منطقه خاورمیانه در شمال غربی خلیج فارس. این کشور با کشورهای عراق و عربستان سعودی مرزهای خاکی و با ایران از طریق خلیج فارس مرز آبی دارد. پایتخت آن، شهر کویت است. این کشور با مساحت ۱۷۸۱۸ کیلومتر مربع، جزو کشورهای کوچک طبقه بندی می شود که طبق آخرین سرشماری، ۳٬۳۹۹٬۶۳۷ نفر جمعیت دارد و حدود ۳۵% آنها شیعه هستند. کویت در سال ۱۹۶۲م به استقلال رسید و از همان سال تا کنون، خاندان آل صباح بر آن حکومت می کنند.
کویت اسم مصغر از کلمه «کوت»، به معنای «قلعه کوچک» است. واژه «کوت» به شهری گفته می شود که در اطراف آن دژی وجود داشته باشد. در دوره عباسیان، کویت را «کاظمه البحار» می خواندند اما دریانوردان و جهانگردان پرتقالی، هلندی و انگلیسی آن را قرین نیز می خواندند احتمالا اروپایی ها به خاطر مجاورت جزیره «کورین» «QURAIN» یا «قرین» (مصغر قرن به معنای شاخ، چون خلیج کوچک کویت مانند شاخ است)، آنجا را به آن نام می شناختند. «کوت» لغتی هندی است که در زبان اعراب محلی وارد گردیده و معنای آن قلعه کوچک است.
دلیل این نام گذاری وجود قلعه کوچکی بود که محمد بن عریعر رهبر بنی خالد در قرن ۱۱ هجری قمری ساخت و آن را محل ذخیره توشه و بار قرار داد و زمانی که آل صباح به این منطقه آمدند، ابن عریعر این قلعه را به آل صباح بخشید و این قلعه آغازی برای ایجاد کویت بود. تا چندی پیش مردم کویت لفظ کویت را به صیغه مکبر یعنی «کوت» استعمال می کردند و مقصودشان از آوردن این لفظ کلبه صحرایی بود که آبیاران و چاهبانان در زمستان از سرما و در تابستان از گرما بدان پناه می بردند و همچنین آن را بر محلی که تعدادی از چاههای آب آشامیدنی در آن جا وجود دارد اطلاق می کردند. البته کویت در نزد عرب و غیر عرب چه قبل از اسلام و چه بعد از اسلام معروف بوده و هر کدام در این سرزمین سوابقی داشته اند و در فترت های مختلف در آن سکنی گزیده اند.

[ویکی اهل البیت] امیر نشین مشروطه کویت یکی از کشورهای خاورمیانه است که در غرب خلیج فارس و شمال شرقی شبه جزیره عربستان واقع است و با کشور عراق نیز مرزهای مشترک دارد.
کویت 17818 کیلومترمربع وسعت دارد و جزیره بوبیان واقع در شرق آن به این کشور تعلق دارد. جزیره فیلیکا (واقع در مشرق کویت) نیز از آن کویت است. کویت در ناحیه شرقی و در سواحل خلیج فارس دارای فرورفتگی عمیقی بنام خلیج کویت می باشد. در جنوب شرقی و غرب آن مناطق بی طرفی وجود دارد که کویت، عراق و عربستان هر کدام ادعای مالکیت آن را دارند.
کویت از نقطه نظر طبیعی، کشوری است هموار و جلگه ای و کوه و رود مهمی در آن مشاهده نمی شود. صرفاً چند واحه طبیعی در داخل این سرزمین وجود دارد. آب و هوای آن در نقاط مرکزی گرم و خشک و در سواحل، گرم و مرطوب است. به دلیل فقدان آب کشت ناچیزی امکان پذیر است.
مرکز حکومت آن شهر کویت و شهرهای مهم آن جهره و الاحمدی می باشد.
کویت مدتهای مدیدی جزو ایران بوده و در سال دوازدهم هجری قمری در این ناحیه نبردی میان نیروهای خالد بن ولید (سردار اسلام) و قوای ساسانی روی داد که موجب شکست ساسانیان شد و کویت به قلمرو حکومت اسلامی ضمیمه گشت. پرتقالی ها در قرن شانزدهم تاسیساتی در آن به وجود آوردند. مدتی، عثمانی ها بر آن حکومت می کردند و به مدت 62 سال در سلطه انگلستان بود و در سال 1961م عراق مدعی مالکیت کویت شد اما انگلستان مانع لشکرکشی عراق به این کشور شد و سرانجام در سال 1963 عراق کویت را به رسمیت شناخت و کویت به عضویت سازمان ملل درآمد.
در سال 1973م در جنگ اعراب و اسرائیل در ناحیه سوئز در جنگ «یوم کیپور» کویتی ها شرکت کردند و برای مدتی در تحریم نفتی علیه غرب، کویت شرکت داشت. کویت در سال 1981م در جنگ عراق علیه ایران، کمک های زیادی به رژیم متجاوز عراق نمود.
کویت در یازدهم مرداد ماه 1369ش، مطابق با اوت 1990م مورد تجاوز عراق واقع شد و عراق ضمن تصرف کویت، صدمات فراوان مالی و جانی به این کشور وارد نمود، شورای امنیت سازمان ملل این تجاوز را محکوم کرد و کشورهای متحد (امریکا، انگلستان، فرانسه، ایتالیا و...) برای حمایت از کویت به جنگ با عراق برخاسته و در 27 دی ماه 1369 پس از 167 روز که از اشغال کویت می گذشت نیروهای چند ملیتی که در خاک عربستان بسر می بردند به سرکردگی آمریکا، حملات موشکی و هواپیمائی خود را به شهرها و مناطق مسکونی، اقتصادی و تجاری عراق آغاز کردند و موفق شدند در تاریخ چهارشنبه هشتم اسفند 1369ش (مطابق با 27 فوریه 1991م) عراق را مجبور به تخلیه کویت و قبول قطعنامه های شورای امنیت کنند.
دلایل زیادی در دست است که امریکا از اشغال کویت توسط عراق اطلاع داشته و در واقع این دامی بوده که برای عراق تدارک دیده است. کلودشسون نماینده حزب حاکم سوسیالیست در پارلمان اروپا طی مصاحبه ای با روزنامه لوکتیدین دو پاری چاپ پاریس اظهار داشت: آمریکائی ها به خوبی از مقاصد صدام حسین مبنی بر اشغال کویت آگاه بودند ولی هیچ اقدامی برای جلوگیری از آن بعمل نیاوردند وی افزوده بود که جنگ خلیج فارس دامی از سوی آمریکا برای صدام حسین بوده است.

کویت (شهر). شهر کویت پایتخت و بزرگترین شهر کشور کویت می باشد. شهر کویت مرکز سیاسی، فرهنگی و اقتصادی کویت است. شهر کویت یک شهر جهانی است. نیازهای تجاری و حمل و نقل کویت از طریق فرودگاه بین المللی کویت، استان شویخ ( بندر شویخ ) و استان احمدی ( بندر احمدی ) تأمین می شود.
در سال ۱۶۱۳، شهر کویت در شهر کویت امروزی تأسیس شد. در سال ۱۷۱۶، حاکمان کویت در کویت مستقر شدند. در زمان ورود حاکمان، چند ماهی گیر در کویت ساکن شده بودند.
• سلط، اردن
• بیضا، لیبی
• تونس، تونس
• مکه، عربستان سعودی
• مدینه، عربستان سعودی

کُوِیت (Kuwait)
نمایی از شهر موقعیت. امیرنشین کویت در آسیای غربی، کرانۀ شمال غربی خلیج فارس و بین کشورهای عراق، در شمال و غرب، و عربستان سعودی در جنوب قرار دارد. مساحت این کشور ۱۷,۸۱۸ کیلومتر مربع است و پایتخت آن شهر کویتاست.سیمای طبیعی. کشور کویت بیابان برهوتی است که روبه غرب و جنوب آرام آرام بر ارتفاع آن افزوده می شود و بلندترین نقطۀ آن، جبل شقایا، که در نزدیکی نقطۀ مشترک مرزی سه کشور کویت، عراق، و عربستان واقع است، ۲۸۱ متر ارتفاع دارد. شمال شرقی این کشور را شوره زارها و باتلاق های چندی فراگرفته و آبادی های معدود آن به واحه های کوچکی منحصرند که از جمع شدن آب باران پدید آمده اند. کرانه های این سرزمین پست و همگون است و جز خلیج کویت، که شهر کویت در ساحل جنوبی آن قرار دارد، بریدگی مهم دیگری در آن دیده نمی شود. کویت در آب های ساحلی خود دارای چند جزیره و جزیرک است که بوبیان و فیلکه از بزرگ ترین و مهم ترین آن ها هستند و جهره، احمدی، حوالی، و مینا عبدالله نیز عمده ترین آبادی های این کشور محسوب می شوند. اقلیم کویت بسیار گرم و خشک است و اندک بارندگی این کشور، که میانگین سالانۀ آن از ۱۲۵ میلی متر تجاوز نمی کند، منحصر به فصل زمستان است. تابستان های کویت بسیار گرم شرجی و طاقت فرسا و زمستان های آن معتدل و مطلوب است. میانگین دمای آن در زمستان ۱۳.۵درجۀ سانتی گراد و در تابستان ۳۷ درجۀ سانتی گراد است. کویت رودخانه ندارد و توفان شن پدیدۀ طبیعی آن است. روییدنی های طبیعی این کشور منحصربه معدود گیاهان ساحلی خاصی است که دربرابر گرما و خشکی و شوری آب مقاوم اند. بخشی از درآمد سرشار نفت کویت به شیرین کردن آب دریا، لوله کشی و انتقال آب به نواحی گوناگون و واردکردن خاک مرغوب از خارج اختصاص یافته، که رفته رفته موجب دگرگونی چهرۀ این کشور و آبادانی این سرزمین خشک و خشن شده است. آتش سوزی چاه های نفت براثر جنگ خلیج فارس و آلوده شدن محیط، آسیب بسیاری به این کشور وارد کرده و موجب پراکندگی حیات وحش ناچیز آن شده است.
اقتصاد. کشاورزی و دامداری سنتی در اقتصاد نوین کویت نقشی ندارند و سیستم نوین زراعت بی خاک (آبکشت گلخانه ای) (پرورش گیاه بدون استفاده از خاک) جانشین آن شده است که با روند روبه توسعه، نیازهای داخلی را تا اندازه ای تأمین می کند. به کارگیری روش های جدید و پیشرفتۀ صید ماهی و پرورش میگو نیز به رونق این صنعت کمک شایانی کرده و صنعت و فنآوری استخراج و پالایش نفت، عمده ترین پایه های اقتصادی کویت را تشکیل داده است. حملۀ عراق به کویت به این صنعت مهم و نیز صنایع جنبی آن ضربۀ مهلکی وارد کرده و شبکۀ راه های این کشور را نیز از آثار ویرانگر خود در امان نگذارده است.
حکومت و سیاست. نظام حاکم بر کویت، امارت است و امیر جابرالصباح، سیزدهمین امیر کویت، از ۳۱ دسامبر ۱۹۷۷ ادارۀ کویت را برعهده گرفته است. مجلس ملی این کشور، که در ۱۹۹۰ تأسیس شده، از ۵۰ عضو انتخابی و ۲۵ عضو انتصابی (که امیر کویت منصوب می کند) تشکیل یافته است. نمایندگان مزبور هر چهار سال یک بار برای تصدی این مقام انتخاب یا انتصاب می شوند و نخست وزیر را نیز، که مسئول امور اجرایی و تشکیل هیئت دولت است، امیر کویت منصوب می دارد.
مردم و تاریخ. جمعیت کویت حدود ۲,۷۳۷,۰۰۰ نفر است (۲۰۱۰) و تراکم نسبی آن به۱۵۳.۶ نفر در کیلومتر مربع می رسد. رشد سالانۀ جمعیت این کشور۶.۴ درصد است و کویتی ها ۴۵ درصد و دیگر اقوام عرب ۳۵ درصد از جمعیت مزبور را تشکیل می دهند. ۹۰ درصد از آنان مسلمانند و۹۷.۵ درصدشان شهرنشین هستند؛ زبان رسمی این کشور عربی است. میانگین امید به زندگی ۷۶ سال است و ۸۰ درصد از بزرگ سالان آن باسوادند. کویت تا زمان شکست و فروپاشی حکومت ساسانیان، جزئی از امپراتوری ایران بود و پس از آن به حکومت اسلامی پیوست و با لفظ عربی کوت به معنای قلعه نامیده شد. در قرن ۱۸ ضمیمۀ امپراتوری عثمانی شد و به صورت نیمه خودگردان و تحت نظر یک شیخ اداره می شد. خاندان صباح در ۱۷۵۶ حکومت کویت را در دست گرفتند، و با ضعیف شدن امپراتوری عثمانی خود را به انگلیسی ها نزدیک کردند و در ۱۸۹۹ تحت حمایت کامل آنان قرار گرفتند. چاه های کویت در ۱۹۳۸ به نفت رسید و شیخ کویت، که از تمامیت ارضی کشورش دربرابر کشور نوبنیاد عراق در هراس بود، خود را هرچه بیشتر به انگلیسی ها نزدیک کرد و به انگلستان و امریکا اجازه داد که از منابع نفت این کشور بهره برداری کنند. مذاکره با انگلیسی ها در زمینۀ استقلال کامل کویت در ۱۹ ژوئن ۱۹۶۱ به نتیجه رسید و شیخ صباح زمام امور کشورش را مستقلاً در دست گرفت و امیر کویت شد. نیروهای عراق در دوم اوت ۱۹۹۰ به این کشور حمله کردند و جنگ خلیج فارس را آغاز نمودند. سازمان ملل متحد رسماً از دولت عراق خواست که در مهلت مقرر کویت را تخلیه کند؛ اما پس از اتمام مهلت سازمان ملل متحد دولت عراق از تخلیۀ کویت خودداری کرد و به دنبال آن حملات نیروهای ملل متحد به عراق از زمین و هوا و دریا آغاز شد. شهر کویت در ۲۶ فوریه ۱۹۹۱ آزاد شد و دولت عراق در ۱۰ نوامبر ۱۹۹۴ استقلال و تمامیت ارضی این کشور را به رسمیت شناخت.