کورِدْجو (ح ۱۴۹۴م ـ۱۵۳۴)(Correggio)
تابلو عروسی قدیسه کاترین، اثر (نام اصلی: آنتونیو آلِگری) نقاش ایتالیایی در دورۀ رنسانس متعالی. از شکوهِ کلاسیک هنرِ لئوناردو داوینچی و تیسین پیروی می کرد؛ لیکن تأکید بر حرکت و بازنمایی شکل های سیّال تر، و تضاد نور و سایه در آثارش ظهور شیوۀ باروکرا بشارت می داد. اقامتگاه دایمی اش پارما بود، و در کلیسای جامع آن، نقاشی های خیره کننده ای را با ژرفانمایی های شکوهمند نقاشی کرد. اثر نظرگیر معراج مریم عذرا (۱۵۲۶ـ۱۵۳۰) از آن جمله است. پرده های دینی اش، همچون صحنۀ شبانۀ پرستش چوپانان (ح ۱۵۲۷ـ۱۵۳۰، نگارخانۀ نقاشی درسدن)، و صحنه های اساطیری اش ازجمله ژوپیتر و ایو (ح ۱۵۳۲، مجموعۀ والاس، لندن) در قرن ۱۸ ستایش بسیاری را برانگیخت. کوردجوی جوان در کارگاه بیانکی فرّاری در مودنا، و در مانتوا نزد مانتنیا هنر آموخت؛ با این حال بیشتر مجذوب استادی لئوناردو بود، و تأثیر او در سایه روشن کاری های تدریجی و دقیقش مشهود است. بیشتر اوقاتش را در پارما و شهر زادگاهش گذراند، لیکن نقل است که از رُم نیز دیدن کرد، و از دیوارنگاره های بزرگ میکلانژ و رافائل تأثیر گرفت، و با توان و جسارتی آشکار، به اجرای مجموعه دیوارنگاره های پارما پرداخت. دیوارنگاره های کامرا دی سان پائولو (تالار مادر روحانی) در صومعۀ قدّیس لودوویکو (۱۵۱۸) نخستینِ آن ها بود؛ لیکن معراج مسیح برای سقف گنبدی سان جووانّی (۱۵۲۰ـ۱۵۲۳) و معراج مریم عذرا برای کلیسای جامع پارما (۱۵۲۶ـ۱۵۳۰)، که کمال ستایش تیسین را برانگیخت، اوج قدرت کوردجو را بازمی تابند. گروه بندی های نمایشیِ جسورانه اش که کثیری پیکره را دربرمی گیرند، بشارتی است بر شیوۀ باروک در تزیین کلیسا. در نقاشی رنگ وروغن، اسلوبی عالی را تکامل بخشید، که برخی از نمونه های گزیدۀ آن عبارت اند از میلاد مسیح (درسدن)، عروسی قدیسه کاترین و ژوپیتر و آنتیوپه (لوور)، ودانائه (رم). در درونمایه های غیردینی اش نوعی جاذبۀ جسمانی، و حجم نمایی ملایم مشهود است، که جنبۀ دیگری از نبوغ او، و الگویی برای هنرمندانِ ضد نهضت اصلاح دین بود.
تابلو عروسی قدیسه کاترین، اثر (نام اصلی: آنتونیو آلِگری) نقاش ایتالیایی در دورۀ رنسانس متعالی. از شکوهِ کلاسیک هنرِ لئوناردو داوینچی و تیسین پیروی می کرد؛ لیکن تأکید بر حرکت و بازنمایی شکل های سیّال تر، و تضاد نور و سایه در آثارش ظهور شیوۀ باروکرا بشارت می داد. اقامتگاه دایمی اش پارما بود، و در کلیسای جامع آن، نقاشی های خیره کننده ای را با ژرفانمایی های شکوهمند نقاشی کرد. اثر نظرگیر معراج مریم عذرا (۱۵۲۶ـ۱۵۳۰) از آن جمله است. پرده های دینی اش، همچون صحنۀ شبانۀ پرستش چوپانان (ح ۱۵۲۷ـ۱۵۳۰، نگارخانۀ نقاشی درسدن)، و صحنه های اساطیری اش ازجمله ژوپیتر و ایو (ح ۱۵۳۲، مجموعۀ والاس، لندن) در قرن ۱۸ ستایش بسیاری را برانگیخت. کوردجوی جوان در کارگاه بیانکی فرّاری در مودنا، و در مانتوا نزد مانتنیا هنر آموخت؛ با این حال بیشتر مجذوب استادی لئوناردو بود، و تأثیر او در سایه روشن کاری های تدریجی و دقیقش مشهود است. بیشتر اوقاتش را در پارما و شهر زادگاهش گذراند، لیکن نقل است که از رُم نیز دیدن کرد، و از دیوارنگاره های بزرگ میکلانژ و رافائل تأثیر گرفت، و با توان و جسارتی آشکار، به اجرای مجموعه دیوارنگاره های پارما پرداخت. دیوارنگاره های کامرا دی سان پائولو (تالار مادر روحانی) در صومعۀ قدّیس لودوویکو (۱۵۱۸) نخستینِ آن ها بود؛ لیکن معراج مسیح برای سقف گنبدی سان جووانّی (۱۵۲۰ـ۱۵۲۳) و معراج مریم عذرا برای کلیسای جامع پارما (۱۵۲۶ـ۱۵۳۰)، که کمال ستایش تیسین را برانگیخت، اوج قدرت کوردجو را بازمی تابند. گروه بندی های نمایشیِ جسورانه اش که کثیری پیکره را دربرمی گیرند، بشارتی است بر شیوۀ باروک در تزیین کلیسا. در نقاشی رنگ وروغن، اسلوبی عالی را تکامل بخشید، که برخی از نمونه های گزیدۀ آن عبارت اند از میلاد مسیح (درسدن)، عروسی قدیسه کاترین و ژوپیتر و آنتیوپه (لوور)، ودانائه (رم). در درونمایه های غیردینی اش نوعی جاذبۀ جسمانی، و حجم نمایی ملایم مشهود است، که جنبۀ دیگری از نبوغ او، و الگویی برای هنرمندانِ ضد نهضت اصلاح دین بود.
wikijoo: کوردجو