کشتا

لغت نامه دهخدا

کشتا. [ ک ِ ] ( ص )خشک. کِشتَه. ( یادداشت مؤلف ). رجوع به کشته شود.
- پنیر کشتا ؛ پنیری چرب که آن را به قالبهای بزرگ در مازندران خشک کنند و سپس بکار برند. ( یادداشت مؤلف ).

گویش مازنی

/keshtaa/ نان کوچک تنوری - غش و ضعف در اثر تنبیه شدید

پیشنهاد کاربران

بپرس