چای دارجیلینگ

چای دارجیلینگ، در باغ های چای منطقه دارجیلینگ در ایالت بنگال غربی، در شمال هند، در پای کوه های هیمالیا، کشت، تولید و فرآوری می شود. این چای، هنگامی که دم می کشد، عطر و مزه متمایز و رنگ روشنی دارد. داستان چای دارجیلینگ در حدود سال ۱۸۵۰ آغاز شد؛ زمانی که دکتر کمپبل، بذر چای را در باغچه خود در منطقه دارجیلینگ و ۷۰۰۰ فوت بالاتر از سطح دریا به طور آزمایشی کاشت. او در پرورش این گیاه موفق بود چرا که دولت، در سال ۱۸۴۷، این منطقه را برای تأسیس گلخانه های چای انتخاب کرده بود. دارجیلینگ قبل از آن، تنها یک دهکده کم جمعیت بود که به عنوان یک تفریحگاه توسط ارتش و برخی از مردم مرفه استفاده می شد.
طبق مطالعه ای در سال ۲۰۱۱، چای دارجیلینگ، در مقایسه با سایر چای های سیاه مورد آزمایش، حاوی مقادیر زیادی EGCG بود. بر اساس نتایج پژوهش منتشر شده در مجله ANTIMICROBIAL AGENTS AND CHEMOTHERAPY , EGCG نسبت به دیگر کاتچین های چای، قویترین فعالیت ضد باکتری در برابر هلیکوباکتر پیلوری نشان داده است. در نمونه های حیوانی آلوده به این میکروب، درمان با کاتچین در غلظت ۳۶–۱۰ درصد به طور معنی داری خونریزی و فرسایش مخاطی را کاهش داده بود و باکتری هلیکوباکتر پیلوری نیز از بین رفته بود. در سال ۲۰۱۱، "Journal of Medicinal Food" یک مطالعه را در ارتباط با اثر عصاره چای های مختلف بر هلیکوباکتر پیلوری، باکتری دخیل در توسعه زخم معده و سرطان معده منتشر کرد. در شرایط آزمایشگاهی عصاره ها در برابر هلیکوباکتر پیلوری، بدون آسیب رساندن به باکتری های مفید لازم برای هضم سالم، مؤثر بودند. عصاره چای دارجیلینگ و سفید در زمان کوتاه تری نسبت به انواع دیگر چای مؤثر بودند. گفته می شود چای دارجیلینگ می تواند رژیم غذایی مؤثری برای درمان زخم معده باشد. البته برای اثبات این امر به مطالعات بیشتری نیاز است.
در سال ۲۰۰۸ مطالعه ای که دربارهٔ اثر چای دارجیلینگ بر عملکرد اندوتلیال ( لایه داخلی سیستم قلبی و عروقی ) انجام و نتایج آن در مجله British Journal of Nutrition منتشر شد نشان داد مصرف چای باعث بهبود عملکرد اندوتلیال می شود. محققان، کاتچین های چای را مسئول این اثرات مفید می دانند. در چای سیاه دارجیلینگ، غلظت کاتچین ها به میزان قابل توجهی کمتر از چای سبز دارجیلینگ بود و محتوای کافئین بالاتری نسبت به چای سبز دارجیلینگ داشت.
عملکرد اندوتلیال در پاسخ به هر دو نوع چای سبز و سیاه ( دارجیلینگ ) در سلول های اندوتلیال آئورت گاو و حلقه های آئورت رت مورد بررسی قرار گرفت و مشاهده شد که هر دو چای سبز و سیاه به یک میزان و به طور قابل توجهی فعالیت آنزیم نیتریک اکسید سنتتاز ( آنزیم تولیدکننده مولکول نیتریک اکسید ) ( عامل گشادکننده عروق ) در اندوتلیال را افزایش دادند. برای روشن شدن اینکه آیا این یافته ها در انسان نیز قابل اجرا هستند، شل شدن رگ های خونی در بیست و یک زن سالم قبل و ۲ ساعت پس از مصرف چای سبز و سیاه دارجیلینگ، در مقایسه با آب ( شاهد ) ، بررسی شد و بر اساس نتایج، مصرف چای دارجیلینگ ( سبز و سیاه ) منجر به افزایش قابل توجهی در شل شدن رگ های خونی ( FMD ) شد.