پیام هوگارت پیامی بود که در ژانویه ۱۹۱۸ از سوی فرمانده دیوید هوگارت، رئیس دفتر عربی بریتانیا در قاهره، به حسین بن علی، شریف مکه، پس از درخواست حسین برای توضیح دربارهٔ بیانیه بالفور ارسال شد.
هوگارت به جده اعزام شد تا نامه ای را که سر مارک سایکس از طرف دولت بریتانیا نوشته بود، تحویل دهد.
این پیام به حسین اطمینان داد که
« ( ۱ ) متفقین مصمم هستند که به قوم عرب فرصت کامل داده شود تا یک بار دیگر ملتی را در جهان تشکیل دهند. این تنها با اتحاد خود اعراب محقق می شود و بریتانیای کبیر و متحدانش سیاستی را با در نظر گرفتن این وحدت نهایی دنبال خواهند کرد.
« ( ۲ ) تا آنجا که به فلسطین مربوط می شود، ما مصمم هستیم که هیچ ملتی تابع دیگری نباشد، اما
( ۳ ) از آنجایی که نظر یهودیان جهان به نفع بازگشت یهودیان به فلسطین است و از آنجایی که این عقیده باید یک عامل ثابت باقی بماند، و همچنان که دولت اعلیحضرت به نفع تحقق این آرمان است، دولت اعلیحضرت مصمم هستند تا جایی که با آزادی جمعیت موجود اعم از اقتصادی و سیاسی سازگار است، هیچ مانعی در راه تحقق این آرمان قرار نگیرد.
در این رابطه، دوستی یهودیان جهان با آرمان عربی معادل حمایت در همه کشورهایی است که یهودیان در آنها نفوذ سیاسی دارند. رهبران جنبش مصمم هستند که با دوستی و همکاری با اعراب موفقیت صهیونیسم را به ارمغان بیاورند و چنین پیشنهادی را نمی توان به سادگی کنار گذاشت. [ ۱]
این پیام تا سال ۱۹۳۹ به طور رسمی منتشر نشد. [ ۲] پس از انتشار، در شهادت مالکوم مک دونالد، وزیر امور خارجه مستعمره ها، به کمیسیون دائمی مأموریت ها به منظور تفسیر بحث برانگیز معنایی که در جلسات قبلی به شرایط قیمومیت داده شده بود، استفاده شد. [ ۳] [ الف]
فریدمن و کدوری استدلال می کنند که حسین اعلامیه بالفور را پذیرفت[ ۵] [ ۶] در حالی که چارلز دی. اسمیت استدلال می کند که فریدمن و کدوری هر دو اسناد را نادرست معرفی می کنند و استانداردهای علمی را نقض می کنند تا به نتایج خود برسند. [ ۷] هوگارت گزارش داد که نه تنها حسین «یک کشور مستقل یهودی در فلسطین را نمی پذیرد، نه به من دستور داده شده بود که به او هشدار دهم که چنین دولتی توسط بریتانیای کبیر در نظر گرفته شده است». [ ۸]
قرارداد محرمانه سایکس - پیکو در اواخر نوامبر سال قبل ( ۱۹۳۸ میلادی ) در مطبوعات بریتانیا فاش شده بود و در پاسخ به سؤال حسین، انگلیسی ها در ۸ فوریه نامه باست را ارسال کردند. این کشور خواستار حاکمیت اعراب نبود، اما توافق فرانسه و انگلیس خواستار «حکومتی با یک رئیس عرب» در مناطق A و B و «یک اداره بین المللی که شکل آن پس از مشورت با روسیه تعیین می شود» و متعاقباً با مشورت سایر متحدان و نمایندگان شریف مکه در ناحیه قهوه ای آن ( فلسطین کوچک شده ) بود. [ ۹]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفهوگارت به جده اعزام شد تا نامه ای را که سر مارک سایکس از طرف دولت بریتانیا نوشته بود، تحویل دهد.
این پیام به حسین اطمینان داد که
« ( ۱ ) متفقین مصمم هستند که به قوم عرب فرصت کامل داده شود تا یک بار دیگر ملتی را در جهان تشکیل دهند. این تنها با اتحاد خود اعراب محقق می شود و بریتانیای کبیر و متحدانش سیاستی را با در نظر گرفتن این وحدت نهایی دنبال خواهند کرد.
« ( ۲ ) تا آنجا که به فلسطین مربوط می شود، ما مصمم هستیم که هیچ ملتی تابع دیگری نباشد، اما
( ۳ ) از آنجایی که نظر یهودیان جهان به نفع بازگشت یهودیان به فلسطین است و از آنجایی که این عقیده باید یک عامل ثابت باقی بماند، و همچنان که دولت اعلیحضرت به نفع تحقق این آرمان است، دولت اعلیحضرت مصمم هستند تا جایی که با آزادی جمعیت موجود اعم از اقتصادی و سیاسی سازگار است، هیچ مانعی در راه تحقق این آرمان قرار نگیرد.
در این رابطه، دوستی یهودیان جهان با آرمان عربی معادل حمایت در همه کشورهایی است که یهودیان در آنها نفوذ سیاسی دارند. رهبران جنبش مصمم هستند که با دوستی و همکاری با اعراب موفقیت صهیونیسم را به ارمغان بیاورند و چنین پیشنهادی را نمی توان به سادگی کنار گذاشت. [ ۱]
این پیام تا سال ۱۹۳۹ به طور رسمی منتشر نشد. [ ۲] پس از انتشار، در شهادت مالکوم مک دونالد، وزیر امور خارجه مستعمره ها، به کمیسیون دائمی مأموریت ها به منظور تفسیر بحث برانگیز معنایی که در جلسات قبلی به شرایط قیمومیت داده شده بود، استفاده شد. [ ۳] [ الف]
فریدمن و کدوری استدلال می کنند که حسین اعلامیه بالفور را پذیرفت[ ۵] [ ۶] در حالی که چارلز دی. اسمیت استدلال می کند که فریدمن و کدوری هر دو اسناد را نادرست معرفی می کنند و استانداردهای علمی را نقض می کنند تا به نتایج خود برسند. [ ۷] هوگارت گزارش داد که نه تنها حسین «یک کشور مستقل یهودی در فلسطین را نمی پذیرد، نه به من دستور داده شده بود که به او هشدار دهم که چنین دولتی توسط بریتانیای کبیر در نظر گرفته شده است». [ ۸]
قرارداد محرمانه سایکس - پیکو در اواخر نوامبر سال قبل ( ۱۹۳۸ میلادی ) در مطبوعات بریتانیا فاش شده بود و در پاسخ به سؤال حسین، انگلیسی ها در ۸ فوریه نامه باست را ارسال کردند. این کشور خواستار حاکمیت اعراب نبود، اما توافق فرانسه و انگلیس خواستار «حکومتی با یک رئیس عرب» در مناطق A و B و «یک اداره بین المللی که شکل آن پس از مشورت با روسیه تعیین می شود» و متعاقباً با مشورت سایر متحدان و نمایندگان شریف مکه در ناحیه قهوه ای آن ( فلسطین کوچک شده ) بود. [ ۹]
wiki: پیام هوگارت