نهی از ذات عبادت

[ویکی فقه] نهی از ذات عبادت، تعلق نهی به اصل عبادت ، نه جزء یا شرط آن می باشد.
نهی از ذات عبادت، به این معنا است که نهی به اصل عبادت و مجموع آن (نه فقط به جزء یا شرط آن) تعلق گرفته است، مانند:نهی از نماز خواندن در حال حیض و نفاس ، یا نهی از نماز خواندن با علم به نجاست مسجد ، یا نهی از گرفتن روزه در عید فطر و قربان . اصولی ها اتفاق دارند که این قسم از نهی، داخل در بحث « دلالت نهی بر فساد عبادت » است.
نزد اصولیون
بسیاری از محققان اصولی معتقدند اگر نهی تحریمی نفسی به ذات عبادت تعلق گیرد، موجب فساد آن می گردد، زیرا صحت عبادت یا به دلیل تعلق امر به آن است و یا به جهت وجود ملاک (محبوبیت آن در نزد شارع )، که با تعلق نهی، هر دو منتفی می شود، چون لازمه آن، در فرض اول، اجتماع امر و نهی ، و در فرض دوم، کشف از مبغوضیت آن نزد شارع می باشد.