نهاد انتقال قدرت (رفراندوم در کامبوج). بین سال های ۱۹۹۲ تا ۱۹۹۳، نهاد انتقال قدرت در کامبوج ( UNTAC ) از برنامه های سازمان ملل در راستای استقرار صلح در کامبوج بود. این نخستین باری بود که سازمان ملل، ادارهٔ یک کشور مستقل را با برگزاری و مدیریت یک رفراندوم ( و نه فقط نظارت بر انتخابات ) بر عهده می گرفت. سازمان UNTAC در کنار ترویج مبانی حقوق بشر در سطح ملی، رادیو و زندان خود را هم اداره می کرد. [ ۱] [ ۲]
این سازمان در فوریه ۱۹۹۲ بر پایه قطعنامه ۷۴۵ شورای امنیت در توافق با دولت کامبوج ( حکومت بالفعل و دفاکتو آن زمان ) تأسیس شد تا مفاد عهد نامه صلح پاریس ( مورخ اکتبر ۱۹۹۱ ) را به مورد اجرا بگذارد. این سازمان ماحصل سال ها تلاش مستمر دیپلماتیک بود. [ ۳]
مدیریت این سازمان بر عهدهٔ یاسوشی آکاشی ( دیپلمات ژاپنی ) بود. [ ۴] فرماندهی نیروهای نظامی را سپهبد استرالیایی «جان سندرسن» و ریاست پلیس را سرتیپ هلندی «کلاوس رووس»، بر دوش گرفتند. نیروی UNTAC شامل ۱۵۹۰۰ سپاهی، ۳۴۰۰ تن پلیس، ۲۰۰۰ نفر غیرنظامی و ۴۵۰ تن داوطلب تشکیل می دادند که در کنار بسیاری از مترجمین و افراد محلی دیگر فعالیت می کردند. [ ۵]
در طول دوران رفراندوم و انتخابات، ۵۰۰۰۰ نفر از شهروندان کامبوج در پرسنل انتخاباتی به خدمت گمارده شدند. در این میان، ۹۰۰ ناظر بین المللی نیز از کشورهای جهان شرکت داشتند. این برنامه، در آن زمان هزینه ای بالغ بر ۱٫۶ میلیارد دلار دربرداشت ( قریب به ۲٫۵ میلیارد دلار امروز ) که بیشتر به مصرف حقوق شهروندان کامبوجی رسید که در برون مرز و در غربت زندگی می کردند. ۴۵ کشور جهان، با ارسال نیروهای نظامی خود، در این رفراندوم نقش داشتند:
آرژانتین، آلمان، آمریکا، اتریش، اردن، اروگوئه، استرالیا، الجزایر، اندونزی، ایتالیا، ایرلند، برونئی، بریتانیا، بلژیک، بلغارستان، بنگلادش، پاکستان، تایلند، تونس، چین، روسیه، زلاند نو، ژاپن، سنگال، سوئد، شیلی، غنا، فرانسه، فیجی، فیلیپین، کامرون، کانادا، کلمبیا، کنیا، لهستان، مالزی، مجارستان، مراکش، مصر، نامیبیا، نپال، نروژ، نیجریه، هلند، هندوستان[ ۱]
هدف UNTAC بازگرداندن صلح و آرامش به کشوری بود که در طول دهه ها جنگ داخلی و دسیسه های جنگ سرد به ورطهٔ نابودی کشانده شده بود. سازمان UNTAC بر آن بود که با برگزاری انتخابات آزاد و فراهم آوردن شرایطی برای تدوین قانون اساسی نوین، خون تازه ای در رگ سرزمین جنگ زدهٔ کامبوج بدمد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاین سازمان در فوریه ۱۹۹۲ بر پایه قطعنامه ۷۴۵ شورای امنیت در توافق با دولت کامبوج ( حکومت بالفعل و دفاکتو آن زمان ) تأسیس شد تا مفاد عهد نامه صلح پاریس ( مورخ اکتبر ۱۹۹۱ ) را به مورد اجرا بگذارد. این سازمان ماحصل سال ها تلاش مستمر دیپلماتیک بود. [ ۳]
مدیریت این سازمان بر عهدهٔ یاسوشی آکاشی ( دیپلمات ژاپنی ) بود. [ ۴] فرماندهی نیروهای نظامی را سپهبد استرالیایی «جان سندرسن» و ریاست پلیس را سرتیپ هلندی «کلاوس رووس»، بر دوش گرفتند. نیروی UNTAC شامل ۱۵۹۰۰ سپاهی، ۳۴۰۰ تن پلیس، ۲۰۰۰ نفر غیرنظامی و ۴۵۰ تن داوطلب تشکیل می دادند که در کنار بسیاری از مترجمین و افراد محلی دیگر فعالیت می کردند. [ ۵]
در طول دوران رفراندوم و انتخابات، ۵۰۰۰۰ نفر از شهروندان کامبوج در پرسنل انتخاباتی به خدمت گمارده شدند. در این میان، ۹۰۰ ناظر بین المللی نیز از کشورهای جهان شرکت داشتند. این برنامه، در آن زمان هزینه ای بالغ بر ۱٫۶ میلیارد دلار دربرداشت ( قریب به ۲٫۵ میلیارد دلار امروز ) که بیشتر به مصرف حقوق شهروندان کامبوجی رسید که در برون مرز و در غربت زندگی می کردند. ۴۵ کشور جهان، با ارسال نیروهای نظامی خود، در این رفراندوم نقش داشتند:
آرژانتین، آلمان، آمریکا، اتریش، اردن، اروگوئه، استرالیا، الجزایر، اندونزی، ایتالیا، ایرلند، برونئی، بریتانیا، بلژیک، بلغارستان، بنگلادش، پاکستان، تایلند، تونس، چین، روسیه، زلاند نو، ژاپن، سنگال، سوئد، شیلی، غنا، فرانسه، فیجی، فیلیپین، کامرون، کانادا، کلمبیا، کنیا، لهستان، مالزی، مجارستان، مراکش، مصر، نامیبیا، نپال، نروژ، نیجریه، هلند، هندوستان[ ۱]
هدف UNTAC بازگرداندن صلح و آرامش به کشوری بود که در طول دهه ها جنگ داخلی و دسیسه های جنگ سرد به ورطهٔ نابودی کشانده شده بود. سازمان UNTAC بر آن بود که با برگزاری انتخابات آزاد و فراهم آوردن شرایطی برای تدوین قانون اساسی نوین، خون تازه ای در رگ سرزمین جنگ زدهٔ کامبوج بدمد.
