مهندسی بافت عصبی ( انگلیسی: Neural tissue engineering ) مهندسی بافت عصبی یک زمینه ویژه ای از مهندسی بافت است. مهندسی بافت عصبی اصولاً به دنبال استراتژی هایی است برای از بین بردن التهاب و فساد الیاف در هنگام کاشتن مواد خارجی. اغلب مواد خارجی در شکل پیوندها و داربست ها کاشته می شوند تا احیای عصب را بهبود بخشند و آسیب ناشی از اعصاب هر دو سیستم عصبی مرکزی ( CNS ) و سیستم عصبی محیطی ( PNS ) را جبران کنند.
سیستم عصبی به دو بخش تقسیم می شود: CNS و PNS. CNS شامل مغز و نخاع است، در حالی که PNS شامل اعصابی است که از مغز و نخاع منشأ می گیرد و بقیه بدن را از به حرکت درمیاورد. نیاز به مهندسی بافت عصبی ناشی از دشوار بودن بازسازی مجدد سلول های عصبی و بافت های عصبی بعد از رخ دادن آسیب عصبی است. PNS برخی قابلیت های بازسازی سلول های عصبی را دارد اما به صورت محدود. یافته های تشکیل بافت عصبی سلول های بنیادی بزرگسالان در CNS در کالبدشکافی بافت عصبی، ناحیه سابونتوکرال ( SVZ ) و نخاع دیده می شود. آسیب های ناشی از CNS می تواند ناشی از سکته مغزی، اختلالات از بین برنده عصب، ضربه روحی یا هر گونه بیماری مغزی غیرروانی باشد. تعدادی روش که در حال حاضر برای درمان آسیب های ناشی از CNS مورد بررسی قرار می گیرند عبارتند از: کاشت سلول های بنیادی مستقیماً در محل آسیب، تحویل عامل های شیمیایی مورفوژن به محل جراحت یا رشد سلول های عصبی در شرایط آزمایشگاهی با سلول های بنیادی عصبی یا سلول های نمونه پیشرو در یک چهارچوب ۳ بعدی. استفاده پیشنهادی از چهارچوب های فیبری پلیمر الکترو اسپون برای زیربناهای اصلاح عصبی به حداقل سال ۱۹۸۶ در یک برنامه کاربردی NIH SBIR از Simon برمی گردد. برای PNS، یک عصب جدا شده می تواند با استفاده از پیوند یا هدایت عصب موجود از طریق یک کانال مجدداً برقرار شود و حرکت کند.
تحقیقات اخیر برای ایجاد قشر مینیاتوری، که به عنوان corticopoiesis شناخته می شود، و مدل های مغز، به نام organoids cerebral، تکنیک هایی هستند که می توانند زمینه بازسازی بافت عصبی را افزایش دهند. پیش سازهای بومی غشایی در کورتیکوپوئیس، بافت های عصبی هستند که می توانند به طور مؤثر در مغز قرار گیرند. Organoid های مغزی، سلول های بنیادی به بلوغ نرسیده سه بعدی هستند که به بخش های قشر مغز گسترش می یابند، نشان می دهد که یک پتانسیل برای جداسازی و ایجاد برخی از بافت های عصبی معین با استفاده از پیش سازهای عصبی وجود دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفسیستم عصبی به دو بخش تقسیم می شود: CNS و PNS. CNS شامل مغز و نخاع است، در حالی که PNS شامل اعصابی است که از مغز و نخاع منشأ می گیرد و بقیه بدن را از به حرکت درمیاورد. نیاز به مهندسی بافت عصبی ناشی از دشوار بودن بازسازی مجدد سلول های عصبی و بافت های عصبی بعد از رخ دادن آسیب عصبی است. PNS برخی قابلیت های بازسازی سلول های عصبی را دارد اما به صورت محدود. یافته های تشکیل بافت عصبی سلول های بنیادی بزرگسالان در CNS در کالبدشکافی بافت عصبی، ناحیه سابونتوکرال ( SVZ ) و نخاع دیده می شود. آسیب های ناشی از CNS می تواند ناشی از سکته مغزی، اختلالات از بین برنده عصب، ضربه روحی یا هر گونه بیماری مغزی غیرروانی باشد. تعدادی روش که در حال حاضر برای درمان آسیب های ناشی از CNS مورد بررسی قرار می گیرند عبارتند از: کاشت سلول های بنیادی مستقیماً در محل آسیب، تحویل عامل های شیمیایی مورفوژن به محل جراحت یا رشد سلول های عصبی در شرایط آزمایشگاهی با سلول های بنیادی عصبی یا سلول های نمونه پیشرو در یک چهارچوب ۳ بعدی. استفاده پیشنهادی از چهارچوب های فیبری پلیمر الکترو اسپون برای زیربناهای اصلاح عصبی به حداقل سال ۱۹۸۶ در یک برنامه کاربردی NIH SBIR از Simon برمی گردد. برای PNS، یک عصب جدا شده می تواند با استفاده از پیوند یا هدایت عصب موجود از طریق یک کانال مجدداً برقرار شود و حرکت کند.
تحقیقات اخیر برای ایجاد قشر مینیاتوری، که به عنوان corticopoiesis شناخته می شود، و مدل های مغز، به نام organoids cerebral، تکنیک هایی هستند که می توانند زمینه بازسازی بافت عصبی را افزایش دهند. پیش سازهای بومی غشایی در کورتیکوپوئیس، بافت های عصبی هستند که می توانند به طور مؤثر در مغز قرار گیرند. Organoid های مغزی، سلول های بنیادی به بلوغ نرسیده سه بعدی هستند که به بخش های قشر مغز گسترش می یابند، نشان می دهد که یک پتانسیل برای جداسازی و ایجاد برخی از بافت های عصبی معین با استفاده از پیش سازهای عصبی وجود دارد.
wiki: مهندسی بافت عصبی