مرکزی استان

دانشنامه آزاد فارسی

مرکزی، استان
آرامگاه آقا نورالدین عراقی، اراک
واقع در شمال غربیمرکز ایران. بین استان های قزوین و تهران در شمال، قم و اصفهان در شرق، اصفهان و لرستان در جنوب، و همدان در غرب قرار دارد. بخش عمدۀ این استان را رشته کوه های مرکزی و زاگرس و نواحی شمال شرقی و شرق و بخش های مرکزی آن را جلگه هایی مانند زرند، دلیجان، محلات، و اراک فراگرفته اند. کوه سِرو، با ارتفاع ۳,۳۲۴ متر، بلندترین کوه این استان است و کوه های الوند، آلاداغ، هفتاد قلّه، گوجه، تخت رستم و خستک، و اینجه قاره از دیگر ارتفاعات مهم آن به شمار می روند. خشکی هوا و بارندگی ناکافی، این استان را از داشتن رودخانه های مهم و دایمی محروم و به رودهای شراء، قره چای، و قمرود منحصر کرده است، که غالباً کم آب و فصلی اند. با وجود این، استان مرکزی مستعد کشاورزی و جزو یکی از مراکز مهم صنعتی ایران است. فرآورده های کشاورزی آن عبارت اند از غلات، سبزیجات، علوفه، چغندرقند، پنبه و دانه های روغنی، و انواع میوه، به ویژه انگور و انجیر. فعالیت های صنعتی و اقتصادی آن عبارت اند از ماشین سازی، واگن سازی، آلومینیوم، نساجی، پالایش نفت، پتروشیمی، تحقیقات هسته ای، تولید سیمان، لبنیات، انواع گوشت، مواد غذایی، فرش و موکت، و پرورش گل. استان مرکزی با ۱,۳۴۹,۵۹۰ نفر جمعیت (۱۳۸۵) از دَه شهرستان و هجده بخش با مرکزیت شهر اراک تشکیل شده است و شهرهای مهم آن عبارت اند از آشتیان، تفرش، خمین، دلیجان، مأمونیه، ساوه، شازند، کمیجان، و محلات. اراک و توابع آن در تقسیمات ۱۳۱۶ تابع استان یکم بود. در ۱۳۵۵ از استان مزبور جدا شد و استان مرکزی را تشکیل داد.

پیشنهاد کاربران

بپرس