مرزنگوش

مرزنگو ( Marzangu ) یا "مرزنجوش یا علف آبگوشت ( Origanum majorana ) گیاهی علفی، یکساله و در بعضی مواقع دوساله با ساقه ای راست و شاخه و برگ های متقابل بیضی شکل است. گلهای سفید و ریز آن از بغل برگ ها در خوشه های به هم فشرده ای می رویند. میوه آن به صورت فندقه و چهار قسمتی است. تمام قسمت های گیاه دارای عطر خوشایند است.
برای مصرف طبی سرشاخه های آن را هنگامی که گیاه کاملاً گل کرده در هوای آزاد می چینند. گیاه پس از مدتی دوباره جوانه می زند. سرشاخه های چیده شده را به صورت دسته ای درمی آورند و در محلی که هوا جریان داشته باشد یا در خشک کن با حداکثر ۴۰ درجه سانتیگراد گرما خشک می کنند. آن ها محتوی ۱ تا ۲ درصد اسانس روغنی که ۶۰ درصد آن ترپینئول است، تانن ها و شیره های تلخ، کاروتن ها و ویتامین ث هستند و علیه بیماری های گوارشی مؤثرند.
مقدار مصرف آن در جوشانده یک قاشق مرباخوری در هر فنجان آب است که روزانه دو فنجان از آن می نوشند. از این گیاه در ترکیب مرهم ها برای درمان روماتیسم استفاده می شود. [ ۱]

مرزنگوش (سرده). مرزنگوش، مرزنجوش ( نام علمی: Origanum ) نام یک سرده از تیره نعناعیان است.

مرزنگوش (گیاه). پونه کوهی ( نام علمی: Origanum vulgare ) نام یک گونه از سرده مرزنگوش است. [ ۱]

مَرزَنگوش (Sweet Marjoram)
مَرزَنگوش
(در عربی مرزنجوش یا ریحان داود) گیاهی است که در شرایط متفاوت محیط به صورت های مختلف گیاهی دوساله یا یک ساله درمی آید. منشأ اصلی آن به تحقیق مشخص نیست و به نظر نمی رسد که در ایران بوده باشد. بوی اعضای هوایی گیاه، معطر و نافذ و طعمش پسندیده و بااحساس گرما همراه است. برگ و سرشاخۀ گلدار آن، مصارف دارویی دارد و از آن ها اسانس گیری به عمل می آید. برگ آن را غالباً پس از خشک کردن به صورت گرد درآورده و از آن برای معطر ساختن اغذیه استفاده می کنند. دارای اثر آرام کننده، نیرودهنده، مدّر، و مقوی معده است. در استعمال خارجی دارای اثر التیام دهنده زخم هاست. از اسانس آن جهت معطرساختن صابون استفاده می شود. وجود این گیاه در ایران مورد تردید است. در فارسی مرزه گوش یا انجیرک هم گفته می شود.