عملیات آزادسازی کویت. عملیات آزادسازی کویت یک عملیات نظامی تحت رهبری ایالات متحده و بریتانیا برای بازپس گیری کویت از عراق پس از عملیات هوایی گسترده، بین ۲۴ تا ۲۸ فوریهٔ ۱۹۹۱ بود. با رسیدن نیروهای آمریکایی و ائتلاف، عراقی ها در حال تسلیم شدن دسته جمعی بودند. با این حال، در برخی مناطق، مقاومت هایی از سوی نیروهای عراقی وجود داشت، به ویژه در فرودگاه بین المللی کویت، نیروهای عراقی که ظاهراً از صدور دستور عقب نشینی خود، بی اطلاع بودند، به جنگ ادامه دادند و در نتیجه، نبرد شدیدی بر سر خود فرودگاه رخ داد. این عملیات بخشی از جنگ خلیج فارس بود. [ ۲]
نیرویی متشکل از ۴۰ کشتی تهاجمی آبی - خاکی در سواحل کویت و عربستان سعودی مستقر بودند. این نیروها، بزرگ ترین نیرویی بودند که از زمان نبرد اینچون سازمان دهی شده بودند. [ ۳] چند روز پیش از حمله، یک نیروی آبی - خاکی، حملات مکرر و ظاهری را در شهر کویت انجام داد و سعی کرد عراقی ها را فریب دهد تا فکر کنند ائتلاف از طریق حمله ای آبی - خاکی حمله خواهد کرد. در عوض، قرار بود نیروها از مرز جنوبی کویت وارد شوند. نیروهای ائتلاف مستقر در آن جا، مورد تهدیدهای مداوم موشک های اسکاد، حملات شیمیایی و گلوله باران تقریباً مداوم توپخانه عراق عادت کرده بودند.
در ساعت ۴ صبح روز ۲۴ فوریهٔ ۱۹۹۱، لشکرهای ۱ و ۲ نیروی دریایی ایالات متحده پس از ماه ها گلوله باران و تحت تهدید دائمی حملهٔ شیمیایی عراق، وارد کویت شدند. آن ها در اطراف شبکه های وسیعی متشکل از سیم های خاردار، میدان های مین و سنگرها مانور دادند. پس از ورود به کویت، آن ها به سمت شهر کویت حرکت کردند. این نیروها با مقاومت کمی روبرو شدند و به غیر از چندین نبرد جزئی توسط تانک ها، عمدتاً با سربازان تسلیم شدهٔ عراقی روبرو می شدند.
در ۲۷ فوریه، صدام حسین دستور عقب نشینی نیروهای خود در کویت را صادر کرد. با این حال، به نظر می رسد که یک واحد از نیروهای عراقی، دستور عقب نشینی را دریافت نکرده بود. زمانی که تفنگداران دریایی آمریکا به فرودگاه بین المللی کویت رسیدند، با مقاومت شدیدی مواجه شدند و چندین ساعت طول کشید تا کنترل و امنیت فرودگاه را به دست گیرند. به عنوان بخشی از فرمان عقب نشینی، عراقی ها سیاست «زمین سوخته» را اجرا می کردند که شامل آتش زدن صدها چاه نفت در تلاش برای نابودی اقتصاد کویت بود. پس از نبرد در فرودگاه بین المللی کویت، تفنگداران دریایی ایالات متحده در حومه شهر کویت توقف کردند و به متحدان ائتلاف خود اجازه دادند تا شهر کویت را تصرف کرده و آن را اشغال کنند و عملاً به عملیات رزمی در صحنه جنگ در کویت پایان دادند. [ نیازمند منبع]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفنیرویی متشکل از ۴۰ کشتی تهاجمی آبی - خاکی در سواحل کویت و عربستان سعودی مستقر بودند. این نیروها، بزرگ ترین نیرویی بودند که از زمان نبرد اینچون سازمان دهی شده بودند. [ ۳] چند روز پیش از حمله، یک نیروی آبی - خاکی، حملات مکرر و ظاهری را در شهر کویت انجام داد و سعی کرد عراقی ها را فریب دهد تا فکر کنند ائتلاف از طریق حمله ای آبی - خاکی حمله خواهد کرد. در عوض، قرار بود نیروها از مرز جنوبی کویت وارد شوند. نیروهای ائتلاف مستقر در آن جا، مورد تهدیدهای مداوم موشک های اسکاد، حملات شیمیایی و گلوله باران تقریباً مداوم توپخانه عراق عادت کرده بودند.
در ساعت ۴ صبح روز ۲۴ فوریهٔ ۱۹۹۱، لشکرهای ۱ و ۲ نیروی دریایی ایالات متحده پس از ماه ها گلوله باران و تحت تهدید دائمی حملهٔ شیمیایی عراق، وارد کویت شدند. آن ها در اطراف شبکه های وسیعی متشکل از سیم های خاردار، میدان های مین و سنگرها مانور دادند. پس از ورود به کویت، آن ها به سمت شهر کویت حرکت کردند. این نیروها با مقاومت کمی روبرو شدند و به غیر از چندین نبرد جزئی توسط تانک ها، عمدتاً با سربازان تسلیم شدهٔ عراقی روبرو می شدند.
در ۲۷ فوریه، صدام حسین دستور عقب نشینی نیروهای خود در کویت را صادر کرد. با این حال، به نظر می رسد که یک واحد از نیروهای عراقی، دستور عقب نشینی را دریافت نکرده بود. زمانی که تفنگداران دریایی آمریکا به فرودگاه بین المللی کویت رسیدند، با مقاومت شدیدی مواجه شدند و چندین ساعت طول کشید تا کنترل و امنیت فرودگاه را به دست گیرند. به عنوان بخشی از فرمان عقب نشینی، عراقی ها سیاست «زمین سوخته» را اجرا می کردند که شامل آتش زدن صدها چاه نفت در تلاش برای نابودی اقتصاد کویت بود. پس از نبرد در فرودگاه بین المللی کویت، تفنگداران دریایی ایالات متحده در حومه شهر کویت توقف کردند و به متحدان ائتلاف خود اجازه دادند تا شهر کویت را تصرف کرده و آن را اشغال کنند و عملاً به عملیات رزمی در صحنه جنگ در کویت پایان دادند. [ نیازمند منبع]
wiki: عملیات آزادسازی کویت