ظهور ابتدایی

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] ظهور بدوی همان ظهور ناپایدار از لفظ در ذهن انسان می باشد.
به معنایی که از لفظ به ذهن انسان خطور می کند، در صورتی که ناپایدار باشد و با تأمل از بین برود، ظهور بدوی یا ابتدایی گویند، مانند جایی که قرینه و شاهدی بر خلاف ظهور لفظ وجود دارد، لیکن شخص از آن غافل است و بعد که متوجه آن می شود، ظهور ابتدایی از بین می رود و یا جایی که شخص، بعد متوجه شود که منشأ تبادر معنای پیشین، فزونی افراد آن معنا بوده است، بدون آنکه لفظ برای آن معنا وضع و تعیین شده باشد.
حجیت
چنین ظهوری نزد اصولیان حجت نیست. مقابل آن، ظهور مستقر قرار دارد که حجت و معتبر است.

پیشنهاد کاربران

بپرس