شعر مشروطه

مجموعة سروده هایی از نیمة دومِ دهة 1280 تا نیمة نخست دهة 1300ش با درون مایه های انقلاب، آزادی، مردم، میهن، عدالت و مسائل سیاسی و اجتماعی. شاعران آغازین این دوره و نوعِ شعری آن، که تا آن هنگام در ادب فارسی به سبب چیرگی سنت ها پیشینه ای نداشت، عبارت اند از ادیب الممالک فراهانی، اشرف الدین نسیم شمال، عارف قزوینی و ملک الشعراء بهار. در دهة 1290ش، به ویژه پس از جنگ جهانی اوّل، گویندگانی دیگر مانندِ میرزادة عشقی، ابوالقاسم لاهوتی و فرّخی یزدی نیز به این صنف پیوستند. شاعران مشروطه به لحاظ قالب های شعری، جز برخی تجربه های کوتاه و بی توفیق، به سنّت های ادبی پای بندی نشان دادند، امّا آن ها در دگرگونیِ مفهوم های شعری و ذهنیّت شعری، گام های بلندی برداشتند و از نظرِ زبان نیز به زبانِ رایج و گفتاری عصر خود توجّهی فراوان ابراز کردند. ایرج میرزا، شاعر مشهور این عصر، به لحاظِ اجتماعی با شعر این دوره همراهی دارد، امّا در موضوع سیاسی، به دلیلِ انتساب به طایفة قاجار، با شعر و شاعران مشروطه همدل نیست.
14010700