( سیف الدین الآمد••• ) سیف الدین الآمدی. [ س َ فُدْ دی نِل ْ آ م ِ ] ( اِخ ) ابوالحسن. علی بن محمدبن سالم التغلبی آمدی. مردی که در اصول بحث زیاد کرده. اصل وی از آمد ( دیاربکر ) بوده. در بغداد و شام تحصیل کرده و به قاهره منتقل شده و در آنجا به تدریس پرداخته و شهرت یافته است. بعضی از فقها بر وی حسد بردند و وی را به فساد عقیده و تعطیل و مذهب فلاسفه نسبت داده اند. وی بطور مخفی به حماة، پس بدمشق رفت و در همانجا بسال 631 هَ. ق. درگذشت. او را در حدود بیست تصنیف است ، از آن جمله : أبکار الامکار در علم کلام. لباب الالباب. دقایق الحقایق. منتهی السول فی الاصول. ( از اعلام زرکلی ج 2 ص 694 ). رجوع به نامه دانشوران ج 4 ص 89 و معجم المطبوعات شود.
