سمن بو

لغت نامه دهخدا

سمن بو. [ س َ م َ ] ( ص مرکب ) سمن بوی. معطر و خوشبو مانند یاسمن. ( ناظم الاطباء ) :
سمن بوی و زیبارخ و ماهروی
چو خورشیددیدار و چون مشک بوی.
فردوسی.
سمن بوی خوبان با ناز و شرم
همه پیش کسری برفتند نرم.
فردوسی.
شکرشکن است یا سمن گوی من است
عنبرذقن است یا سمن بوی من است.
ابوالطیب مصعبی.
عیشست در کنار سمن زار خواب صبح
نی در کنار یار سمن بوی خوشتر است.
سعدی.
پریرویی و مه پیکر سمن بویی و سیمین بر
عجب کز حسن رویت در جهان غوغا نمیباشد.
سعدی.
سمن بویان غبار غم چو بنشینند بنشانند
پری رویان قرار دل چو بستیزند بستانند.
حافظ.

فرهنگ فارسی

سمن بوی . معطر و خوشبو مانند یاسمن

پیشنهاد کاربران

بپرس