[ویکی نور] سبک شناسی اعجاز بلاغی قرآن. سبک شناسی اعجاز بلاغی قرآن به قلم محمد کریم کوّاز و ترجمه سید حسین سعیدی میباشد. اصطلاح سبک شناسی در پژوهشهای گذشته چندان رواج نداشته، هر چند دلالتهای این مباحث به وضوح در پژوهشهای قدما دیده می شود.
سبک شناسی پل ارتباطی علوم زبانی با دستاوردهای آفرینش هنری گشته و اساساً به بررسی مبانی واقعی قاعده مند نمودن بررسی سبک، توجّه دارد و از نظر علمی به ویژگیهای زبانی می پردازد که کلام را از ابزار صِرف اطّلاع رسانی به ابزار تأثیر گذار هنری منتقل می نماید. و از حیث روش پژوهشی است که خواننده را به درک انتقادی ویژگیهای هنری با آگاهی از غایت کارکردی که آن ویژگیها را محقق می نماید توانا می سازد.
کتاب در سه بخش تدوین شده است: اول: درباره ی سبک و بلاغت عربی است. مؤلف در این بخش به بررسی سبک از حیث لغت و اصطلاح پرداخته و درنگی در باب مفهوم سبک از نظر قرآن پژوهان داشته است و به مفهوم سبک از نظر معاصران پرداخته تا بین میراث عربی و پژوهشهای مدرن پیوندی ایجاد کند.
دوم: درباره ی رویکردهای پژوهش در سبک قرآنی است که تقسیم دانشمندان حوزه اعجاز بلاغی را بیان می کند. این رویکردها به چهار گروه زبان شناختی، هنری و عقلی تقسیم شده است. صبغه ی غالب این بخش توصیف تاریخی برای تبیین تلاش هر حوزه است که دستاورد مشارکت هر یک در کشف موارد بررسی در سبک قرآن کریم مشخص شده است.
سوم: بررسی هنری است که در آن به روش پژوهشهای مدرن تکیه شده است و به مسائلی توجه شده که به تبیین علل تمایز سبک می پردازد. گزینش واژگان، نظم آوا، گسترش و تصویر از جمله این موارد است.
پس از بررسی مفهوم سبک از دیدگاه اندیشمندان مسلمان و غربی و پیدایش سبک شناسی می فرماید: سبک شناسی عهده دار بررسی تمام چیزهایی است که به سبک مربوط می شود و ویژه ی سبک ادبی است که از سال 1882م به معنای بررسی ویژگیهای سبکی پدید آمده است، مهم ترین اصلی که سبک شناسی بر آن تکیه دارد دوگانگی زبان و کلام است که «سو سور» به خوبی از آن بهره برداری علمی نموده که در تحلیل پدید زبانی به زبان و کلام خود را می نمایاند. هر نظریه در باب سبک بر مبنای فرضی روشمندی مبتنی است. البته تعریف واحدی از سبک که بیانگر مفهوم قابل قبول و یا نظریه ای که پژوهشگر در بررسی آن اجماع داشته باشد وجود ندارد. آنگاه به مؤلفه های بلاغت عربی پرداخته و اصول پژوهش بلاغی را سه موضوع خبر و انشاء، حقیقت و مجاز، لفظ و معنا معرفی می کند و به بررسی آنها می پردازد. هدف از نگاشته شدن این بخش را ریشه یابی مسائل عمد بلاغت است، لذا مسأله لفظ و معنا را اساس استواری در ساختمان بلاغت دانسته و به اصل مسأله، شروع آن، پرچمداران و مرادشان می پردازد.
سبک شناسی پل ارتباطی علوم زبانی با دستاوردهای آفرینش هنری گشته و اساساً به بررسی مبانی واقعی قاعده مند نمودن بررسی سبک، توجّه دارد و از نظر علمی به ویژگیهای زبانی می پردازد که کلام را از ابزار صِرف اطّلاع رسانی به ابزار تأثیر گذار هنری منتقل می نماید. و از حیث روش پژوهشی است که خواننده را به درک انتقادی ویژگیهای هنری با آگاهی از غایت کارکردی که آن ویژگیها را محقق می نماید توانا می سازد.
کتاب در سه بخش تدوین شده است: اول: درباره ی سبک و بلاغت عربی است. مؤلف در این بخش به بررسی سبک از حیث لغت و اصطلاح پرداخته و درنگی در باب مفهوم سبک از نظر قرآن پژوهان داشته است و به مفهوم سبک از نظر معاصران پرداخته تا بین میراث عربی و پژوهشهای مدرن پیوندی ایجاد کند.
دوم: درباره ی رویکردهای پژوهش در سبک قرآنی است که تقسیم دانشمندان حوزه اعجاز بلاغی را بیان می کند. این رویکردها به چهار گروه زبان شناختی، هنری و عقلی تقسیم شده است. صبغه ی غالب این بخش توصیف تاریخی برای تبیین تلاش هر حوزه است که دستاورد مشارکت هر یک در کشف موارد بررسی در سبک قرآن کریم مشخص شده است.
سوم: بررسی هنری است که در آن به روش پژوهشهای مدرن تکیه شده است و به مسائلی توجه شده که به تبیین علل تمایز سبک می پردازد. گزینش واژگان، نظم آوا، گسترش و تصویر از جمله این موارد است.
پس از بررسی مفهوم سبک از دیدگاه اندیشمندان مسلمان و غربی و پیدایش سبک شناسی می فرماید: سبک شناسی عهده دار بررسی تمام چیزهایی است که به سبک مربوط می شود و ویژه ی سبک ادبی است که از سال 1882م به معنای بررسی ویژگیهای سبکی پدید آمده است، مهم ترین اصلی که سبک شناسی بر آن تکیه دارد دوگانگی زبان و کلام است که «سو سور» به خوبی از آن بهره برداری علمی نموده که در تحلیل پدید زبانی به زبان و کلام خود را می نمایاند. هر نظریه در باب سبک بر مبنای فرضی روشمندی مبتنی است. البته تعریف واحدی از سبک که بیانگر مفهوم قابل قبول و یا نظریه ای که پژوهشگر در بررسی آن اجماع داشته باشد وجود ندارد. آنگاه به مؤلفه های بلاغت عربی پرداخته و اصول پژوهش بلاغی را سه موضوع خبر و انشاء، حقیقت و مجاز، لفظ و معنا معرفی می کند و به بررسی آنها می پردازد. هدف از نگاشته شدن این بخش را ریشه یابی مسائل عمد بلاغت است، لذا مسأله لفظ و معنا را اساس استواری در ساختمان بلاغت دانسته و به اصل مسأله، شروع آن، پرچمداران و مرادشان می پردازد.
wikinoor: سبک شناسی_اعجاز_بلاغی_قرآن
[ویکی فقه] سبک شناسی اعجاز بلاغی قرآن (کتاب). «سبک شناسی اعجاز بلاغی قرآن» به قلم محمد کریم کواز و ترجمه سید حسین سعیدی میباشد.
اصطلاح سبک شناسی در پژوهشهای گذشته چندان رواج نداشته، هر چند دلالتهای این مباحث به وضوح در پژوهشهای قدما دیده می شود. سبک شناسی پل ارتباطی علوم زبانی با دستاوردهای آفرینش هنری گشته و اساسا به بررسی مبانی واقعی قاعده مند نمودن بررسی سبک، توجه دارد و از نظر علمی به ویژگیهای زبانی می پردازد که کلام را از ابزار صرف اطلاع رسانی به ابزار تاثیر گذار هنری منتقل می نماید. و از حیث روش پژوهشی است که خواننده را به درک انتقادی ویژگیهای هنری با آگاهی از غایت کارکردی که آن ویژگیها را محقق می نماید توانا می سازد.
ساختار کتاب
کتاب در سه بخش تدوین شده است: اول: درباره ی سبک و بلاغت عربی است. مؤلف در این بخش به بررسی سبک از حیث لغت و اصطلاح پرداخته و درنگی در باب مفهوم سبک از نظر قرآن پژوهان داشته است و به مفهوم سبک از نظر معاصران پرداخته تا بین میراث عربی و پژوهشهای مدرن پیوندی ایجاد کند. دوم: درباره ی رویکردهای پژوهش در سبک قرآنی است که تقسیم دانشمندان حوزه اعجاز بلاغی را بیان می کند. این رویکردها به چهار گروه زبان شناختی ، هنری و عقلی تقسیم شده است. صبغه ی غالب این بخش توصیف تاریخی برای تبیین تلاش هر حوزه است که دستاورد مشارکت هر یک در کشف موارد بررسی در سبک قرآن کریم مشخص شده است. سوم: بررسی هنری است که در آن به روش پژوهشهای مدرن تکیه شده است و به مسائلی توجه شده که به تبیین علل تمایز سبک می پردازد. گزینش واژگان، نظم آوا، گسترش و تصویر از جمله این موارد است.
گزارش محتوا
پس از بررسی مفهوم سبک از دیدگاه اندیشمندان مسلمان و غربی و پیدایش سبک شناسی می فرماید: سبک شناسی عهده دار بررسی تمام چیزهایی است که به سبک مربوط می شود و ویژه ی سبک ادبی است که از سال ۱۸۸۲ م به معنای بررسی ویژگیهای سبکی پدید آمده است، مهم ترین اصلی که سبک شناسی بر آن تکیه دارد دوگانگی زبان و کلام است که «سو سور» به خوبی از آن بهره برداری علمی نموده که در تحلیل پدید زبانی به زبان و کلام خود را می نمایاند. هر نظریه در باب سبک بر مبنای فرضی روشمندی مبتنی است. البته تعریف واحدی از سبک که بیانگر مفهوم قابل قبول و یا نظریه ای که پژوهشگر در بررسی آن اجماع داشته باشد وجود ندارد. آنگاه به مؤلفه های بلاغت عربی پرداخته و اصول پژوهش بلاغی را سه موضوع خبر و انشاء، حقیقت و مجاز ، لفظ و معنا معرفی می کند و به بررسی آنها می پردازد.
← هدف از نگاشته شدن
...
اصطلاح سبک شناسی در پژوهشهای گذشته چندان رواج نداشته، هر چند دلالتهای این مباحث به وضوح در پژوهشهای قدما دیده می شود. سبک شناسی پل ارتباطی علوم زبانی با دستاوردهای آفرینش هنری گشته و اساسا به بررسی مبانی واقعی قاعده مند نمودن بررسی سبک، توجه دارد و از نظر علمی به ویژگیهای زبانی می پردازد که کلام را از ابزار صرف اطلاع رسانی به ابزار تاثیر گذار هنری منتقل می نماید. و از حیث روش پژوهشی است که خواننده را به درک انتقادی ویژگیهای هنری با آگاهی از غایت کارکردی که آن ویژگیها را محقق می نماید توانا می سازد.
ساختار کتاب
کتاب در سه بخش تدوین شده است: اول: درباره ی سبک و بلاغت عربی است. مؤلف در این بخش به بررسی سبک از حیث لغت و اصطلاح پرداخته و درنگی در باب مفهوم سبک از نظر قرآن پژوهان داشته است و به مفهوم سبک از نظر معاصران پرداخته تا بین میراث عربی و پژوهشهای مدرن پیوندی ایجاد کند. دوم: درباره ی رویکردهای پژوهش در سبک قرآنی است که تقسیم دانشمندان حوزه اعجاز بلاغی را بیان می کند. این رویکردها به چهار گروه زبان شناختی ، هنری و عقلی تقسیم شده است. صبغه ی غالب این بخش توصیف تاریخی برای تبیین تلاش هر حوزه است که دستاورد مشارکت هر یک در کشف موارد بررسی در سبک قرآن کریم مشخص شده است. سوم: بررسی هنری است که در آن به روش پژوهشهای مدرن تکیه شده است و به مسائلی توجه شده که به تبیین علل تمایز سبک می پردازد. گزینش واژگان، نظم آوا، گسترش و تصویر از جمله این موارد است.
گزارش محتوا
پس از بررسی مفهوم سبک از دیدگاه اندیشمندان مسلمان و غربی و پیدایش سبک شناسی می فرماید: سبک شناسی عهده دار بررسی تمام چیزهایی است که به سبک مربوط می شود و ویژه ی سبک ادبی است که از سال ۱۸۸۲ م به معنای بررسی ویژگیهای سبکی پدید آمده است، مهم ترین اصلی که سبک شناسی بر آن تکیه دارد دوگانگی زبان و کلام است که «سو سور» به خوبی از آن بهره برداری علمی نموده که در تحلیل پدید زبانی به زبان و کلام خود را می نمایاند. هر نظریه در باب سبک بر مبنای فرضی روشمندی مبتنی است. البته تعریف واحدی از سبک که بیانگر مفهوم قابل قبول و یا نظریه ای که پژوهشگر در بررسی آن اجماع داشته باشد وجود ندارد. آنگاه به مؤلفه های بلاغت عربی پرداخته و اصول پژوهش بلاغی را سه موضوع خبر و انشاء، حقیقت و مجاز ، لفظ و معنا معرفی می کند و به بررسی آنها می پردازد.
← هدف از نگاشته شدن
...
wikifeqh: سبک شناسی_اعجاز_بلاغی_قرآن _(کتاب)