زهیر بن قین بجلی

[ویکی فقه] زُهَیْر بن قَیْن بَجَلیّ یکی از بزرگان قبیله بَجیله بود که در کوفه می زیست. و از فرماندهان سپاه امام حسین (علیه السلام) در کربلا بود که به شهادت رسید.
زهیر بن قین، از بزرگان قبیله بَجیله بود که در کوفه می زیست. زهیر نخست طرفدار «عثمان» بود، تا این که در سال شصتم هجری، هنگام بازگشت از سفر مکه، در یکی از منازل بین راه، (بنابر نقل دینوری، این ملاقات در منزل گاه «زَرُود» انجام گرفته است.) هم زمان با کاروان امام حسین (علیه السلام) در یک جا فرود آمد. امام (علیه السلام) شخصی را نزد زهیر فرستاد و خواستار ملاقات با او شد. زهیر نخست از این دیدار اکراه داشت. اما به توصیه همسرش- دیلم یا دَلْهم دختر عَمرو- . به محضر امام حسین (علیه السلام) شرفیاب شد. این دیدار بسیار مبارک بود و مسیر زندگانی زهیر را تغییر داد. او پس از این ملاقات، شادمان نزد خانواده و دوستانش بازگشت و فرمان داد تا خیمه و بار و بُنه او را به کنار خیمه امام (علیه السلام) منتقل کنند. با همسرش نیز وداع کرد و گفت: «من عازم شهادت همراه امام حسین (علیه السلام) هستم. تو با برادر خود نزد خانواده ات برگرد، زیرا نمی خواهم از سوی من چیزی جز خوبی به تو برسد.»آن گاه خطاب به همراهانش گفت: «هر که دوستدار شهادت است، همراه من بیاید، وگرنه برود و این آخرین دیدار من با شماست. اما خاطره ای برای شما بیان کنم: زمانی که به جنگ بَلَنْجَر رفته بودیم، به پیروزی و غنایم فراوانی دست یافتیم و بسیار خوشحال شدیم. سلمان فارسی (در برخی منابع به جای سلمان فارسی، سلمان باهلی گفته شده است.) که همراه ما بود گفت: «آن گاه که سیّد جوانان آل محمّد را درک کردید، از پیکار و کشته شدن در کنار او بیش از دستیابی به این غنایم شادمان باشید». برخی منابع آورده اند سلمان بن مضارب، پسر عموی زهیر، با وی همراهی کرد و به سپاه امام حسین (علیه السلام) پیوست.
آمادگی زهیر برای جنگ
بنابر نقل تاریخ طبری، امام حسین (علیه السلام) پس از برخورد با سپاهیان حرّ، در منزلگاه ذِی حُسُم خطابه ای ایراد فرمودند و طیّ آن کژی های حاکم بر جامعه را برشمردند و یارانش را به جهاد برای احیای ارزش های اسلامی و شهادت در راه خدا تشویق فرمودند. زهیر نخستین کس بود که پس از سخنرانی امام (علیه السلام) آمادگی خود را برای اجرای فرامین آن حضرت اعلام داشت؛ و گفت: «ای فرزند رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم)، ما سخنان شما را شنیدیم. به خدا سوگند اگر زندگانی دنیا دایمی بود و ما در آن جاودانه بودیم و جدایی از آن فقط به سبب یاری و مواسات با شما بود ما قیام همراه شما را بر ماندن در دنیا ترجیح می دادیم!»؛ و امام (علیه السلام) درباره اش دعای خیر فرمود.
پیشنهاد جنگ با حر
کاروان امام حسین (علیه السلام)، روز پنج شنبه، دوم محرّم سال شصت و یکم هجری، با مراقبت لشکریان حُرّ وارد سرزمین نینوا شدند، که ناگاه نامه ای از ابن زیاد رسید. در آن نامه به حُرّ فرمان داده شده بود که بر امام حسین (علیه السلام) سخت بگیرد و او را در سرزمینی بدون آب و آبادانی فرود آورد. حُرّ مضمون نامه را به اطلاع امام (علیه السلام) و یارانش رساند و از آنان خواست که در همان مکان فرود آیند. یاران امام (علیه السلام) از حُرّ خواستند که در یکی از آبادی های نزدیک آنجا فرود آیند، امّا حُرّ گفت: نمی تواند چنین اجازه ای بدهد، زیرا جاسوس ابن زیاد مراقب اوست. در این هنگام زهیر بن قین به امام (علیه السلام) پیشنهاد کرد که با سپاهیان حُرّ بجنگد، چه نبرد با اینان از نبرد با کسانی که به کمک اینها خواهند آمد، آسان تر است. ولی امام (علیه السلام) فرمودند: «من آغازگر جنگ نخواهم بود.» زهیر عرض کرد:پس در این آبادی مجاور که بر کرانه فرات و دارای استحکامات دفاعی است، فرود آییم.امام (علیه السلام) از نام آن پرسید. زهیر گفت: «عَقْر». امام (علیه السلام) فرمود: خدایا به تو پناه می برم از «عَقْر». آن گاه در همان مکان (نینوا) فرود آمدند.
دفاع از خیمه ها در عصر تاسوعا
...

[ویکی شیعه] زُهَیر بن قَین بَجَلی از بزرگان قبیله بجیله؛ چند روز قبل از واقعه کربلا به امام حسین(ع) پیوست و در روز عاشورا به شهادت رسید. وی از مردان شریف و شجاع شهر کوفه و قوم خود شمرده می شد و به واسطه حضور در جنگ ها و فتوحات بسیار، جایگاه رفیعی به دست آورده بود.
در برخی از منابع از قین -پدر زهیر- به عنوان یکی از اصحاب رسول خدا(ص) نام برده شده است.
زهیر از هواداران عثمان به شمار می رفت. در سال شصت هجری، او و همسرش به همراه برخی از خویشاوندان و اهل قبیله اش هنگام بازگشت از مناسک حج به کوفه، در یکی از منازل بین راه، با امام حسین(ع) و همراهانش که به سوی کوفه در حرکت بودند _هم منزل_ روبرو شدند. بنابر نقل دینوری، این ملاقات در منزل‏گاه زَرُود انجام گرفته است.