حضرت محمد بن عبدالله

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و اله وسلّم). حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله وسلّم)، از نسل حضرت ابراهیم (علیه السّلام)، آخرین پیامبر الهی، در ۱۷ ربیع الاول عام الفیل در شهر مکه به دنیا آمد و در سنین کودکی والدین خود را از دست داد و تحت کفالت پدر بزرگ و عموی خویش قرار گرفت و در جوانی به محمد امین شهرت یافت. نبی مکرم اسلام در سن ۴۰ سالگی به پیامبری برگزیده شدند و بعد از ۲۳ سال تلاش در راه اعلای کلمه توحید و تبلیغ اسلام، پس از انتصاب علی بن ابی طالب (علیه السّلام) به جانشینی خویش، در سن ۶۳ سالگی به دیار باقی شتافتند.
به شهادت تاریخ پیـامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) در یکی از تاریک ترین اعصار بشریت؛ عصری که آدمیان جز شرک و بت پرستی، ستم به زیردستان و بـردگان نـمی شناختند و مورخین نام آن را «عصر جاهلی» گذارده اند، به دنیا آمدند. امام علی (علیه السّلام) درباره اوضاع اعراب در عصر جاهلیت چنین می فرماید: خداوند پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را به رسالت مبعوث ساخت، که جهانیان را بیم دهد، و امین آیات وی باشد، در حالی که شما ملّت عرب بدترین دین و آیین را داشتید، و در بدترین سرزمین ها زندگی می نمودید، در میان سنگ های خشن و مارهایی که فاقد شنوایی بودند (و به همین جهت از هیچ چیز نمی ترسیدند!) آب های آلوده را می نوشیدید، و غذاهای ناگوار را می خوردید، خون یکدیگر را می ریختید، و پیوند خویشاوندی را قطع می نمودید، بت ها در میان شما برپا بود (و پرستش بت شیوه و آیین شما) و گناهان سراسر وجود شما را فرا گرفته بود. آن حضرت در روز جمعه ۱۷ ربیع الاول «عام الفیل» یعنی سالی که قوم فیل برای تخریب خانه کعبه و اشغال مکه به حجاز آمدند، در شهر مکه بعد از طلوع فجر، در میان چنین قومی به دنیا آمدند و حامل رسالتی گردیدند که عصاره تمام ادیان الهی قبل از خود و خاتم تمامی انبیا و رسولان الهی گردیدند.

[ویکی فقه] حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و اله وسلم). حضرت محمد بن عبدالله (صلی الله علیه و آله وسلّم)، از نسل حضرت ابراهیم (علیه السّلام)، آخرین پیامبر الهی، در ۱۷ ربیع الاول عام الفیل در شهر مکه به دنیا آمد و در سنین کودکی والدین خود را از دست داد و تحت کفالت پدر بزرگ و عموی خویش قرار گرفت و در جوانی به محمد امین شهرت یافت. نبی مکرم اسلام در سن ۴۰ سالگی به پیامبری برگزیده شدند و بعد از ۲۳ سال تلاش در راه اعتلای کلمه توحید و تبلیغ اسلام، پس از انتصاب علی بن ابی طالب (علیه السّلام) به جانشینی خویش، در سن ۶۳ سالگی به دیار باقی شتافتند.
به شهادت تاریخ پیـامبر اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) در یکی از تاریک ترین اعصار بشریت؛ عصری که آدمیان جز شرک و بت پرستی، ستم به زیردستان و بـردگان نـمی شناختند و مورخین نام آن را «عصر جاهلی» گذارده اند، به دنیا آمدند. امام علی (علیه السّلام) درباره اوضاع اعراب در عصر جاهلیت چنین می فرماید: خداوند پیغمبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را به رسالت مبعوث ساخت، که جهانیان را بیم دهد، و امین آیات وی باشد، در حالی که شما ملّت عرب بدترین دین و آیین را داشتید، و در بدترین سرزمین ها زندگی می نمودید، در میان سنگ های خشن و مارهایی که فاقد شنوایی بودند (و به همین جهت از هیچ چیز نمی ترسیدند!) آب های آلوده را می نوشیدید، و غذاهای ناگوار را می خوردید، خون یکدیگر را می ریختید، و پیوند خویشاوندی را قطع می نمودید، بت ها در میان شما برپا بود (و پرستش بت شیوه و آیین شما) و گناهان سراسر وجود شما را فرا گرفته بود. آن حضرت در روز جمعه ۱۷ ربیع الاول «عام الفیل» یعنی سالی که قوم فیل برای تخریب خانه کعبه و اشغال مکه به حجاز آمدند، در شهر مکه بعد از طلوع فجر، در میان چنین قومی به دنیا آمدند و حامل رسالتی گردیدند که عصاره تمام ادیان الهی قبل از خود و خاتم تمامی انبیا و رسولان الهی گردیدند.
ولادت پیامبر
پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله وسلّم) از نسل حضرت ابراهیم (علیه السّلام) و از سلاله موحدین به الله، هنگام طلوع فجر روز جمعه ۱۷ ربیع الاول عام الفیل برابر با سال ۵۷۰ میلادی در مکه به دنیا آمد؛ در حالیکه مضاهر شرک و بت پرستی در اقصی نقاط عالم دچار تزلزل گشت و به خاموشی گرائید و نور حضرت سراسر عالم امکان را روشن نمود.
نسب پیامبر
نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) در دوران کودکی، پدر و مادر خود را از دست داد و در حالی که یتیم بود، در پناه الهی قرار گرفت و عبدالمطلب سرپرستی ایشان را به عهده گرفت در حالی که او را بسیار دوست می داشت. تربیت و پرورش محمد (صلی الله علیه و آله وسلّم) خداوند متعال با تربیت از شـرح صدر و گشادی سینه که این نیز موهبتی الهی بود ، آمادگی درک حقایق را پیدا کرد .
← کودکی پیامبر در قرآن
...

پیشنهاد کاربران

خواجه هر دو سرا. [ خوا / خا ج َ / ج ِ ی ِ هََ دُ س َ ] ( اِخ ) لقب محمد مصطفی رسول اکرم ( ص ) است. ( یادداشت بخط مؤلف ) : محمد مصطفی ( ص ) که خواجه هر دو سرا بود. ( قصص الانبیاء ص 32 ) .
بهترین خلق. [ ب ِ ت َ ن ِ خ َ ] ( اِخ ) کنایه از حضرت رسالت مآب صلی اﷲ علیه و آله و سلم. ( آنندراج ) . حضرت پیغمبر، خاتم النبیین صلی اﷲ علیه و آله. ( ناظم الاطباء ) .
نور مبین ؛ اشاره به سرور کاینات صلوة اﷲ علیه و آله است. ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) . مراد پیغامبر اسلام است.
نور پسین ؛ کنایه از حضرت پیغمبر اسلام که خاتم پیغمبران بود. ( انجمن آرا ) ( برهان قاطع ) ( آنندراج ) .
بشارت عیسی ؛ کنایه از حضرت رسول صلی اﷲ علیه و آله و سلم. ( از انجمن آرا ) .
رسالت پناه . [ رِ ل َ پ َ ] ( اِخ ) یا حضرت رسالت پناه . لقب حضرت محمدبن عبداﷲ ( ص ) . ( یادداشت مؤلف ) . خاتم النبیین محمدبن عبداﷲ صلی اﷲ علیه و آله . ( ناظم الاطباء ) .
شاه گویندگان . [ هَِ ی َ دِ] ( ترکیب اضافی ، اِ مرکب ) فرد ممتاز در سخن گویی و تکلم . || ( اِخ ) اشاره بحضرت رسالت پناه صلوات اﷲ علیه و آله است . ( از برهان قاطع ) : چنین گفت آن شاه گویندگان که یابندگانند جویندگان . نظامی .
امی صاحب کلام . [ اُم ْ می ِ ح ِ ک َ ] ( اِخ ) کنایه از پیغمبر اسلام ( ص ) است . ( از انجمن آرا ) .
تاج سایه ٔ عرش . [ ج ِ ی َ ی ِ ع َ ] ( اِخ ) کنایه از سرور عالم صلی اﷲ علیه و آله وسلم . ( آنندراج از مظهر العجایب ) .
خواجه ٔ بعث و نشر ؛محمدبن عبداﷲ پیغمبر اسلام . ( یادداشت مؤلف ) :
شفیع الوری خواجه ٔ بعث و نشر.
سعدی ( بوستان ) .
- خواجه ٔ دوسرا ؛ محمدبن عبداﷲ پیمبر اسلام . ( یادداشت بخط مؤلف ) .
...
[مشاهده متن کامل]

- خواجه ٔ رسل ؛ سیدالمرسلین . محمدبن عبداﷲ پیغمبر اسلام :
دیباچه ٔ سراچه ٔ کل خواجه ٔ رسل
کز خدمتش مراد مهنا برآورم .
خاقانی .
- خواجه ٔ عالم ؛ سیدالمرسلین . حضرت محمدبن عبداﷲ پیغمبر اسلام : خواجه ٔ عالم ( ص ) فرموده است . ( گلستان سعدی ) .
خواجه ٔ جهان . [ خوا / خا ج َ / ج ِ ی ِ ج َ ] ( اِخ ) لقبی از القاب پیغمبر اسلام . ( یادداشت مؤلف ) .
خواجه ٔ کائنات . [ خوا / خا ج َ / ج ِ ی ِ ءِ ] ( اِخ ) کنایه از حضرت رسول اکرم است . ( یادداشت بخط مؤلف ) .
خواجه ٔ لولاک . [ خوا / خا ج َ / ج ِ ل َ ] ( اِخ ) لقب حضرت رسول اکرم است ( ص ) که متخذ از این حدیث قدسی است خطاب بدان حضرت : لولاک لماخلقت الافلاک . ( یادداشت بخط مؤلف ) .
خواجه ٔ مساح . [ خوا / خا ج َ / ج ِ ی ِ م َس ْ سا ] ( اِخ ) اشاره بحضرت رسالت ( ص ) است چه مساح بمعنی کثیرالخیر باشد. ( شرفنامه ٔ منیری ) ( ناظم الاطباء ) ( برهان قاطع ) .
خواجه ٔ روز جزاء. [ خوا / خا ج َ / ج ِ ی ِ زِج َ ] ( اِخ ) لقب رسول اکرم ( ص ) . خواجه ٔ کائنات . خواجه ٔ دوسرا. خواجه ٔ روز قیامت . ( یادداشت بخط مؤلف ) .

کلان روضه . [ ک َ رَ / رُو ض َ / ض ِ ] ( اِخ ) کنایه از حضرت رسالت پناه محمدی صلوات اﷲ علیه وآله است . ( برهان ) . از القاب آن حضرت صلی اﷲ علیه و آله است . ( ناظم الاطباء ) .
شاه پیغمبران . [ هَِ پ َ / پ ِ غ َ ب َ ] ( اِخ ) منظور حضرت محمد پیامبر اسلام است : شاه پیغمبران به تیغ و بتاج تیغ او شرع و تاج او معراج . نظامی .
خلاصه پرسش
از چه زمانی پیامبر اسلام ( ص ) به �یس� و �طه� نام گرفت؟
پرسش
از چه زمانی پیامبر اسلام ( ص ) به �یس� و �طه� نام گرفت؟
پاسخ اجمالی
پیامبر اسلام ( ص ) در میان مردم به �یس� و �طه� مشهور نبودند تا بگوییم از چه زمانی به این دو اسم نام گرفته است، بلکه در ابتدای بعضی از سوره ها حروفی به صورت رمزی آمده که مفسران - با توجه به روایات - این دو اسم را به نام پیامبر اسلام ( ص ) تفسیر کرده اند و بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت �اسم خاص� براى آن حضرت در آمده اند.
...
[مشاهده متن کامل]

1. �یس�: این کلمه مرکب از �یا� ( حرف ندا ) و �سین�؛ یعنى شخص پیامبر اسلام است، و به این ترتیب پیامبر ( ص ) را براى بیان مطالب بعد مخاطب می سازد. [1]
در احادیث مختلفى نیز آمده است که این کلمه یکى از نام هاى پیغمبر اسلام است؛ زیرا در این آیات روى سخن تنها به پیامبر ( ص ) است؛ لذا در روایتى امام صادق ( ع ) می فرماید: �یس، نام رسول خدا ( ص ) است و دلیلش این است که بعد از آن می فرماید: تو از مرسلین و بر صراط مستقیم هستى�. [2]
محمد حنفیه گفته است: معنای �یس�، �یا محمد� است. بعضى دیگر گفته اند: معنایش �یا سید الاوّلین و الآخرین� است. [3]
2. �طه�: امام صادق ( ع ) می فرماید: �طه، از اسامى پیامبر است و معناى آن "یا طالب الحقّ، الهادى الیه" ( اى کسى که طالب حقى، و هدایت کننده به سوى آنى ) است�. [4]
�طه�، مرکب از دو حرف رمزى است؛ �طا� اشاره به �طالب الحقّ� و �ها� اشاره به �هادى الیه� می باشد. این کلمه مانند �یس� بر اثر گذشت زمان، تدریجاً به صورت �اسم خاص� براى پیامبر اسلام ( ص ) در آمده است، تا آن جا که آل پیامبر ( ص ) را نیز �آل طه� می گویند، و از حضرت مهدى ( عج ) در دعاى ندبه �یابن طه� تعبیر شده است.

[1]. مکارم شیرازى ناصر، تفسیر نمونه، ج 18، ص 315، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ اول، 1374ش.
[2]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج ‏2، ص 211، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق.
[3]. طبرسى فضل بن حسن، مجمع البیان فى تفسیر القرآن، ج 8، ص 650، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش.
[4]. شیخ صدوق، معانی الاخبار، قم، ص 22، دفتر انتشارات اسلامی، چاپ اول، 1403ق.

پیامبر گرامی اسلام ( ص ) جامع تمام صفات نیک بودند. به همین دلیل، در قرآن کریم و روایات، القاب و صفات زیادی برای حضرتشان ذکر شده است که به برخی از آنها اشاره می شود:
1. �رَسولُ الله�. [1]
2. �خاتَمَ النَّبِیِّینَ�. [2]
...
[مشاهده متن کامل]

3. �رَؤُفٌ رَحیم�. [3]
4. �مُنذِر�. [4]
5. �نَجم�: از امام صادق ( ع ) درباره آیه �وَ عَلاماتٍ وَ بِالنَّجْمِ هُمْ یَهْتَدُون‏�، [5] پرسیده شد و آن حضرت فرمود: �ستاره، رسول خدا ( ص ) است و علامات ائمه ( ع ) می باشند�. ‏[6]
۶. �امین�؛[7] یعنی کسی که در امانت خیانت نکرده و مورد اطمینان و اعتماد مردم است. [8]
۷. �بَشیر� ( بشارت دهنده ) ؛ در روایتی می خوانیم وقتی از پیامبر اکرم ( ص ) علت لقب �بشیر� پرسیده شد، آن حضرت فرمود: �[برای این که] کسی که از خدا اطاعت کند، به او بهشت را بشارت می دهم�. [9]
۸. �سید المرسلین�؛[10] امام سجاد ( ع ) در دعایی با ذکر این لقب بر پیامبر ( ص ) درود می فرستد: �اللَّهُمَّ صَلِّ عَلَى مُحَمَّدٍ خَاتَمِ النَّبِیِّینَ وَ سَیِّدِ الْمُرْسَلِین�. [11]‏
القاب و صفات دیگری نیز برای پیامبر اسلام ( ص ) ذکر شده است؛[12] مانند این که در روایتی رسول خدا ( ص ) نام ها و القاب خود را این گونه بیان می فرماید: �محمد�، �احمد�، �ماحى� که خداوند به وسیله من کفر را محو می فرماید، [13] �حاشر� که پروردگار [در قیامت] مردم را مقابل من جمع خواهد کرد، �عاقب� که پس از من رسول و پیغمبرى نخواهد بود�. [14]

[1]. مانند: اعراف، 158؛ توبه 120؛ احزاب، 21 و 40.
[2]. احزاب، 40.
[3]. توبه، 128.
[4]. رعد، 7. ر. ک: طبرسی، فضل بن حسن، اعلام الوری بأعلام الهدی، ج ‏1، ص 47 – 48، قم، مؤسسه آل البیت ( ع ) ‏، چاپ اول، 1417ق.
[5]. �و [نیز] علاماتى قرار داد و [شب هنگام] به وسیله ستارگان هدایت مى‏شوند�؛ نحل، 16.
[6]. کلینی، محمد بن یعقوب، الکافی، ج ‏1، ص 206، تهران، دار الکتب الإسلامیة، چاپ چهارم، 1407ق.
[7]. قطب الدین راوندی، سعید بن عبدالله، الخرائج و الجرائح، ج ‏1، ص 126، قم، مؤسسه امام مهدی ( عج ) ، قم، چاپ اول، 1409ق؛ بیهقی، ابو بکر احمد بن حسین، دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشریعة، ج ‏1، ص 90، بیروت، دار الکتب العلمیة، چاپ اول، 1405ق.
[8]. ر. ک: �محمد امین�، سؤال 12721.
[9]. قمی، علی بن ابراهیم، تفسیر القمی، ج ‏2، ص 365، قم، دار الکتاب، چاپ سوم، 1404ق.
[10]. ابن شهر آشوب مازندرانی، مناقب آل أبی طالب ( ع ) ، ج ‏1، ص 152، قم، انتشارات علامه، چاپ اول، 1379ق.
[11]. علی بن الحسین ( ع ) ، الصحیفة السجادیة، ص 88، قم، دفتر نشر الهادی، چاپ اول، 1376ش.
[12]. ر. ک: �نام پیامبر در آسمان ها�، سؤال 15241؛ �نام حضرت محمد ( ص ) در قرآن�، سؤال 3092؛ ابن سید الناس‏، عیون الاثر، ج ‏2، ص 382، بیروت، دار القلم‏، چاپ اول، 1414ق؛ مجلسی، محمدباقر، بحار الانوار، ج ‏16، ص 82، � باب 6 أسمائه ( ص ) ‏�، تهران، دار الکتب الاسلامیة، چاپ دوم، 1363ش.
[13]. معنای دیگری نیز برای �ماحی� بیان شده است؛ یعنی: خداوند گناهان پیروان او را به وسیله آن حضرت محو خواهد کرد. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج ‏1، ص 49.
[14]. إعلام الورى بأعلام الهدى، ج ‏1، ص 49؛ دلائل النبوة و معرفة أحوال صاحب الشریعة، ج ‏1، ص 152.

مشاهده ادامه پیشنهادها (١٠ از ١٤)

بپرس