تریپل کنسرتو (بتهوون). تریپل کنسرتو ( به آلمانی: Tripelkonzert، به انگلیسی و فرانسوی: Triple Concerto ) اثری در فرم کنسرتو از لودویگ فان بتهوون، در دو ماژور، اُپوس ۵۶، که برای ویولن، ویولنسل، پیانو و ارکستر در دو ماژور تصنیف شده است. بتهوون این اثر را در سه موومان در سال ۱۸۰۳ و همزمان با سمفونی سوم ( اروئیکا ) ساخت و مؤسسهٔ برایتکُپْف و هِرتِل آن را در ۱۸۰۴ منتشر کرد. این اثر تنها کنسرتوی بتهوون است که برای بیشتر از یک ساز سولو نوشته شده است.
آنتون شیندلر زندگی نامه نویس بتهوون اظهار می دارد که این کنسرتو برای آرشیدوک رودولف نوشته شده است. «رودولف» که شاگرد بتهوون بود و تحت آموزش وی به نوازنده و آهنگساز کاملی تبدیل شده بود، آن زمان در اواسط نوجوانی به سر می برد. به نظر می رسد که قابل قبول است که هدف بتهوون ایجاد یک قسمت جذاب اما نسبتاً آسان برای پیانوی باشد که توسط دو تکنواز بالغ و ماهر دیگر پشتیبانی شود. با این وجود هیچ سابقه ای از اجرای این اثر توسط «رودولف» در دست نیست و تا سال ۱۸۰۸ در «کنسرت های تابستانی وین» در معرض اجرای عمومی قرار نگرفت و هنگامی که منتشر شد، به «شاهزاده لوبکوویتز»[ ب] اهدا شد.
بتهوون مشخصاً در فرم سمفونی کُنسِرتانت اثری ننوشت؛ اما برخی موسیقی شناسان معتقدند که تریپل کنسرتوی او نزدیک ترین اثرِ آهنگساز به این فرم است.
سازهای استفاده شده در این اثر علاوه بر تکنوازی ویولن، ویولنسل، پیانو، شامل: ۱ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، تیمپانی و ارکستر زهی است.
مدت زمانِ اجرای این اثر، به طور معمول، حدود ۳۷ دقیقه است.
این کنسرتو در فرم کلاسیک است، ویلنسل و پیانو نقش بیشتری دارند و ویولن از اهمیت کمتری برخوردار است. کنسرتو در سه موومان ساخته شده است:[ ۱]
موومان اول در دو ماژور و با سرعتی معتدل در ریتم مارش است که شامل پاساژهای تکنوازی، تکرارهای گاه به گاه، واریاسیون و تم های متنوع است. ویژگی مشترک در آن یک ریتم متمرکز ( کوتاه، بلند/کوتاه، بلند ) است که فضایی لطیف و دلهره آور را به وجود می آورد که دقیقاً «قهرمانانه» نیست، اما می توانست شخصیتی شیک و با عزت را به شنوندگان معاصرش منتقل کند و شاید اشاره ای به آن داشته باشد. شریف بودن و «جوانمردی»، عنصری محبوب بود که در آن زمان به رمان ها، نمایشنامه ها، اپراها و تصاویر راه یافته بود و تریپل کنسرتو نیز در بسیاری موارد این نقش را همراهی می کند. در این موومان تکنواز ویلنسل مانند دو ساز دیگر با «تم اول» وارد می شود. اولین موردی که در موومان اول غیر معمول است، حرکت کرشندوی تدریجی ارکستر است که با «تم اول» وارد اکسپوزیسیون می شود و سپس تکنوازها هم، تم را معرفی می کنند. دومین موردی که غیر معمول بود این است که در «اکسپوزیسیون» به جای اینکه به سل ماژور مدگردی شود، بر خلاف انتظار به لا مینور می رود. این موومان حدودِ شانزده تا نوزده دقیقه طول می کشد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآنتون شیندلر زندگی نامه نویس بتهوون اظهار می دارد که این کنسرتو برای آرشیدوک رودولف نوشته شده است. «رودولف» که شاگرد بتهوون بود و تحت آموزش وی به نوازنده و آهنگساز کاملی تبدیل شده بود، آن زمان در اواسط نوجوانی به سر می برد. به نظر می رسد که قابل قبول است که هدف بتهوون ایجاد یک قسمت جذاب اما نسبتاً آسان برای پیانوی باشد که توسط دو تکنواز بالغ و ماهر دیگر پشتیبانی شود. با این وجود هیچ سابقه ای از اجرای این اثر توسط «رودولف» در دست نیست و تا سال ۱۸۰۸ در «کنسرت های تابستانی وین» در معرض اجرای عمومی قرار نگرفت و هنگامی که منتشر شد، به «شاهزاده لوبکوویتز»[ ب] اهدا شد.
بتهوون مشخصاً در فرم سمفونی کُنسِرتانت اثری ننوشت؛ اما برخی موسیقی شناسان معتقدند که تریپل کنسرتوی او نزدیک ترین اثرِ آهنگساز به این فرم است.
سازهای استفاده شده در این اثر علاوه بر تکنوازی ویولن، ویولنسل، پیانو، شامل: ۱ فلوت، ۲ ابوا، ۲ کلارینت، ۲ فاگوت، ۲ هورن، ۲ ترومپت، تیمپانی و ارکستر زهی است.
مدت زمانِ اجرای این اثر، به طور معمول، حدود ۳۷ دقیقه است.
این کنسرتو در فرم کلاسیک است، ویلنسل و پیانو نقش بیشتری دارند و ویولن از اهمیت کمتری برخوردار است. کنسرتو در سه موومان ساخته شده است:[ ۱]
موومان اول در دو ماژور و با سرعتی معتدل در ریتم مارش است که شامل پاساژهای تکنوازی، تکرارهای گاه به گاه، واریاسیون و تم های متنوع است. ویژگی مشترک در آن یک ریتم متمرکز ( کوتاه، بلند/کوتاه، بلند ) است که فضایی لطیف و دلهره آور را به وجود می آورد که دقیقاً «قهرمانانه» نیست، اما می توانست شخصیتی شیک و با عزت را به شنوندگان معاصرش منتقل کند و شاید اشاره ای به آن داشته باشد. شریف بودن و «جوانمردی»، عنصری محبوب بود که در آن زمان به رمان ها، نمایشنامه ها، اپراها و تصاویر راه یافته بود و تریپل کنسرتو نیز در بسیاری موارد این نقش را همراهی می کند. در این موومان تکنواز ویلنسل مانند دو ساز دیگر با «تم اول» وارد می شود. اولین موردی که در موومان اول غیر معمول است، حرکت کرشندوی تدریجی ارکستر است که با «تم اول» وارد اکسپوزیسیون می شود و سپس تکنوازها هم، تم را معرفی می کنند. دومین موردی که غیر معمول بود این است که در «اکسپوزیسیون» به جای اینکه به سل ماژور مدگردی شود، بر خلاف انتظار به لا مینور می رود. این موومان حدودِ شانزده تا نوزده دقیقه طول می کشد.
wiki: تریپل کنسرتو (بتهوون)