بهار ارا

لغت نامه دهخدا

( بهارآرا ) بهارآرا. [ ب َ ] ( نف مرکب ، اِ مرکب ) بهارآرای. آرایش دهنده فصل بهار. آنکه بهار را آراید. || کنایه از باران بهاری. ( آنندراج ). باران بهاری. ( ناظم الاطباء ). || گل و شکوفه و امثال آن. ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

( بهار آرا ) بهار آرای . آرایش دهند. فصل بهار . آنکه بهار را آراید .

پیشنهاد کاربران

بپرس