پژوهشگران درگذر سالیان سازهٔ پیشاتاریخی استون هنج را برای ارتباط آن با اخترشناسی باستان مطالعه کرده اند و این ارتباط هنوز محل مناقشهٔ باستان شناسان و ستاره شناسان و از اساسی ترین عوامل بنیان گذاری دانش باستان اخترشناسی است.
ویلیام استاکلی در سال ۱۷۲۰ کشف کرد که اگر کسی در بامداد انقلاب تابستانی در مرکز شیار دایره ای در استون هنج یک بایستد و به سوی سنگ هیل نگاه کند، طلوع خورشید را مماس بر وجه چپ این حجم خواهد دید.
در ۱۹۶۶ ستاره شناس انگلیس جرالد هاوکینز کتاب رمزگشایی از استون هنج[ الف] منتشر کرد. [ ۱] به گفتهٔ هاوکینز «استون هنج یک رصدخانه است… که به شکل عامدانه، دقیق، و ماهرانه ای میزان شده است. »[ ۲] هاوکینز بر آن بود که استون هنج تقویمی نوسنگی بوده و برای پیش بینی خسوف و کسوف به کار می رفته است. [ ۳] کتاب هاوکینز در اوج رقابت فضایی و سه سال پیش از فرود بر ماه منتشر می شد و استون هنج را به هنگام و مدرن نشان می داد. [ ۴] هاوکینز حدس می زند افرادی که استون هنج و جاهای دیگر را ساخته اند دانسته های ریاضی را که برای پیش گویی بسیاری از وقایع آسمانی لازم است بدست آورده بودند. [ ۳] اغلب باستان شناسان در برابر نظریات ستاره شناسان دربارهٔ استون هنج مقاومت کردند و با آن ها در تضاد بودند. [ ۵] نشریهٔ باستان شناسی انتیکویتی[ ب] از فرد هویل خواست بین باستان شناسان و ستاره شناسان حکم باشد. هویل بعد از بررسی مدارک نوشت «غیرممکن است مردمی جاهل از ستاره شناسی سنگ های استون هنج را جای گذاری کرده باشند. »[ ۴] بااین حال کلایو راگلز نظریات ستاره شناسانه دربارهٔ استون هنج را «تلاش برای بازسازی گذشته در تصویر خود» و «سوار کردن دانش خود بر سنگ های پیشاتاریخی» می داند و می گوید هیچ مدرک قانع کننده ای برای اینکه سازندگان استون هنج تعمداً آنرا با ستارگان مطابقت داده اند وجود ندارد. [ ۶]
در ۱۹۷۷ جان میچل کتاب رموز سنگ ها: داستان باستان اخترشناسی[ پ] را چاپ کرد و در آن مناقشهٔ دانشمندان بر سر استون هنج را بررسی کرد. [ ۴] این مباحثه ها از اساسی ترین عوامل بنیان گذاری دانش باستان اخترشناسی است. [ ۷] امروزه تفسیرهای ستاره شناسانهٔ استون هنج با وجود بی دقتی هایی که دارد هنوز هم محبوب مانده اند. [ ۳]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفویلیام استاکلی در سال ۱۷۲۰ کشف کرد که اگر کسی در بامداد انقلاب تابستانی در مرکز شیار دایره ای در استون هنج یک بایستد و به سوی سنگ هیل نگاه کند، طلوع خورشید را مماس بر وجه چپ این حجم خواهد دید.
در ۱۹۶۶ ستاره شناس انگلیس جرالد هاوکینز کتاب رمزگشایی از استون هنج[ الف] منتشر کرد. [ ۱] به گفتهٔ هاوکینز «استون هنج یک رصدخانه است… که به شکل عامدانه، دقیق، و ماهرانه ای میزان شده است. »[ ۲] هاوکینز بر آن بود که استون هنج تقویمی نوسنگی بوده و برای پیش بینی خسوف و کسوف به کار می رفته است. [ ۳] کتاب هاوکینز در اوج رقابت فضایی و سه سال پیش از فرود بر ماه منتشر می شد و استون هنج را به هنگام و مدرن نشان می داد. [ ۴] هاوکینز حدس می زند افرادی که استون هنج و جاهای دیگر را ساخته اند دانسته های ریاضی را که برای پیش گویی بسیاری از وقایع آسمانی لازم است بدست آورده بودند. [ ۳] اغلب باستان شناسان در برابر نظریات ستاره شناسان دربارهٔ استون هنج مقاومت کردند و با آن ها در تضاد بودند. [ ۵] نشریهٔ باستان شناسی انتیکویتی[ ب] از فرد هویل خواست بین باستان شناسان و ستاره شناسان حکم باشد. هویل بعد از بررسی مدارک نوشت «غیرممکن است مردمی جاهل از ستاره شناسی سنگ های استون هنج را جای گذاری کرده باشند. »[ ۴] بااین حال کلایو راگلز نظریات ستاره شناسانه دربارهٔ استون هنج را «تلاش برای بازسازی گذشته در تصویر خود» و «سوار کردن دانش خود بر سنگ های پیشاتاریخی» می داند و می گوید هیچ مدرک قانع کننده ای برای اینکه سازندگان استون هنج تعمداً آنرا با ستارگان مطابقت داده اند وجود ندارد. [ ۶]
در ۱۹۷۷ جان میچل کتاب رموز سنگ ها: داستان باستان اخترشناسی[ پ] را چاپ کرد و در آن مناقشهٔ دانشمندان بر سر استون هنج را بررسی کرد. [ ۴] این مباحثه ها از اساسی ترین عوامل بنیان گذاری دانش باستان اخترشناسی است. [ ۷] امروزه تفسیرهای ستاره شناسانهٔ استون هنج با وجود بی دقتی هایی که دارد هنوز هم محبوب مانده اند. [ ۳]
