انتخاب قضات در ایالات متحده آمریکا. قانون اساسی ایالات متحده آمریکا انتخاب قضات دادگاه های فدرال شامل دادگاه های ناحیه در ایالات متحده آمریکا، دادگاه های استیناف در ایالات متحده آمریکا و دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا را بر عهده رئیس جمهور ایالات متحده آمریکا و مجلس سنای ایالات متحده آمریکا قرار داده است.
رئیس جمهور، نامزدهای قضاوت دادگاه های فدرال را معرفی می کند و سناتورها آنان را تأیید می کنند. پس از آن، قضات مسئولیت دادگاه های زیر مجموعه خود را بر عهده می گیرند و امکان عزل آنان به غیر از استیضاح ( روند استیضاح در ایالات متحده آمریکا ) امکان پذیر نیست. این روند از یکسو مبتنی بر سیستم نظارت و توازن میان سه قوای مجریه، مقننه و قضائیه است و از سوی دیگر استقلال قوه قضائیه ( سیستم حقوقی ایالات متحده آمریکا ) پس از انتخاب قضات را تضمین می نماید. قضات فدرال پس از انتخاب بدون نگرانی از مداخلات رئیس جمهور یا کنگره ایالات متحده آمریکا به قضاوت و صدور احکام بر اساس قوانین فدرال می پردازند.
روند استیضاح قضات دادگاه های فدرال همانند فرایند استیضاح رئیس جمهور یا دیگر مقامات دولت فدرال است که ابتدا نیاز به موافقت مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا دارد و سپس مجلس سنای ایالات متحده آمریکا دادگاهی را برای رسیدگی به اتهامات وارده تشکیل می دهد. در تاریخ قضایی ایالات متحده، تنها یک بار یک قاضی دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا به نام ساموئل چیس در سال ۱۸۰۵ توسط سنا محاکمه شد که با حکم برائت سناتورها از خطر برکناری نجات یافت. به عبارت دیگر تمام ۱۰۹ قاضی دیوان عالی ایالات متحده از سال ۱۷۸۹ تاکنون یا در اثر مرگ یا به دلیل بازنشستگی جای خود را به دیگری داده اند.
سنا در رسیدگی به اتهامات وارد علیه قضات دادگاه های ناحیه در ایالات متحده آمریکا یا قضات دادگاه های استیناف در ایالات متحده آمریکا به اندازه تخلفات قضات دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا با آسان انگاری برخورد نکرده است. در طول دو قرن گذشته، ۷ قاضی دادگاه بخش با استیضاح سنا از کار برکنار شده اند. ۳ تن دیگر نیز پس از محاکمه تبرئه شدند. یک مورد هم مربوط به یک دستیار قاضی دادگاه تجارت ایالات متحده است که توسط سنا از کار برکنار شد.
انتخاب قضات دادگاه های فدرال به ویژه قضات دیوان عالی فدرال از جمله بهترین فرصت های یک رئیس جمهور برای تأثیر گذاری بر قوه قضائیه به شمار می آید. وی با معرفی قضات، عملاً ساختار قوه قضائیه را شکل می دهد و از آنجا که جانشین وی نمی تواند قضات انتخاب شده را عزل نماید، میراث هر رئیس جمهور مدت ها پس از ترک وی کاخ سفید در دستگاه قضایی باقی می ماند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفرئیس جمهور، نامزدهای قضاوت دادگاه های فدرال را معرفی می کند و سناتورها آنان را تأیید می کنند. پس از آن، قضات مسئولیت دادگاه های زیر مجموعه خود را بر عهده می گیرند و امکان عزل آنان به غیر از استیضاح ( روند استیضاح در ایالات متحده آمریکا ) امکان پذیر نیست. این روند از یکسو مبتنی بر سیستم نظارت و توازن میان سه قوای مجریه، مقننه و قضائیه است و از سوی دیگر استقلال قوه قضائیه ( سیستم حقوقی ایالات متحده آمریکا ) پس از انتخاب قضات را تضمین می نماید. قضات فدرال پس از انتخاب بدون نگرانی از مداخلات رئیس جمهور یا کنگره ایالات متحده آمریکا به قضاوت و صدور احکام بر اساس قوانین فدرال می پردازند.
روند استیضاح قضات دادگاه های فدرال همانند فرایند استیضاح رئیس جمهور یا دیگر مقامات دولت فدرال است که ابتدا نیاز به موافقت مجلس نمایندگان ایالات متحده آمریکا دارد و سپس مجلس سنای ایالات متحده آمریکا دادگاهی را برای رسیدگی به اتهامات وارده تشکیل می دهد. در تاریخ قضایی ایالات متحده، تنها یک بار یک قاضی دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا به نام ساموئل چیس در سال ۱۸۰۵ توسط سنا محاکمه شد که با حکم برائت سناتورها از خطر برکناری نجات یافت. به عبارت دیگر تمام ۱۰۹ قاضی دیوان عالی ایالات متحده از سال ۱۷۸۹ تاکنون یا در اثر مرگ یا به دلیل بازنشستگی جای خود را به دیگری داده اند.
سنا در رسیدگی به اتهامات وارد علیه قضات دادگاه های ناحیه در ایالات متحده آمریکا یا قضات دادگاه های استیناف در ایالات متحده آمریکا به اندازه تخلفات قضات دیوان عالی فدرال ایالات متحده آمریکا با آسان انگاری برخورد نکرده است. در طول دو قرن گذشته، ۷ قاضی دادگاه بخش با استیضاح سنا از کار برکنار شده اند. ۳ تن دیگر نیز پس از محاکمه تبرئه شدند. یک مورد هم مربوط به یک دستیار قاضی دادگاه تجارت ایالات متحده است که توسط سنا از کار برکنار شد.
انتخاب قضات دادگاه های فدرال به ویژه قضات دیوان عالی فدرال از جمله بهترین فرصت های یک رئیس جمهور برای تأثیر گذاری بر قوه قضائیه به شمار می آید. وی با معرفی قضات، عملاً ساختار قوه قضائیه را شکل می دهد و از آنجا که جانشین وی نمی تواند قضات انتخاب شده را عزل نماید، میراث هر رئیس جمهور مدت ها پس از ترک وی کاخ سفید در دستگاه قضایی باقی می ماند.
