امام حسین از نگاه اندیشمندان غیراسلامی

[ویکی فقه] اباعبدالله الحسین (علیه السلام) و قیام خونینی که برپا نمود، از چنان عظمت و شکوهی در تاریخ برخوردار است که نه تنها مسلمانان و شیعیان، بلکه توجه بسیاری از اندیشمندان و شخصیت های غیر اسلامی را نیز به خود معطوف داشته است. شخصیت والا و ایثار و از خودگذشتگی بی مانند آن حضرت (علیه السلام)، آنان را چنان شیفته و مجذوب خود کرده که در برابر عظمت و درخشش وجودی آن حضرت (علیه السلام) سر تعظیم فرود آورده، خواسته یا ناخواسته زبان به تحسین او گشوده، در تمجید و ستایش مقام شامخ آن بزرگوار در سخنان و آثار خود سخن ها گفته اند. در این مقاله سعی شده به مواردی از این سخنان اشاره شود:
این دانشمند بزرگ مسیحی پس از تمجید و ستایش شکوه و عظمت روز عاشورا چنین می گوید: « حسین (علیه السلام) برای شرف و ناموس و اجرای احکام اسلام و از بین بردن ظلم و ستم و جلوگیری از حیف و میل مسلمین و حمایت از مستضعفین و بی نوایان و به خاطر خدا از جان و مال و فرزند گذشت؛ اما زیر بار استعمار نرفت؛ پس بیایید ما نیز شیوه او را سرمشق خود قرار داده، از زیردست استعمارگران خلاصی یابیم و مرگ با عزت را بر زندگی با ذلت ترجیح دهیم؛ زیرا مرگ با عزت بهتر از زندگی همراه با ذلت است».
هاشمی نژاد، عبدالکریم، درسی که حسین (علیه السلام) به انسان ها آموخت، ص۴۲۷-۴۳۹، فراهانی، چاپ اول، ۱۳۴۷ش.
مسیو ماربین ـ دانشمند و محقق آلمانی ـ درباره امام حسین (علیه السلام) و قیام جاودانه اش، هم چنین علل قیام آن حضرت (علیه السلام) و نتایج آن به طور مفصل سخن رانده است که خلاصه آن چنین است:«حسین بن علی (علیه السلام) ـ نوه محمد (صلی الله علیه و آله وسلم)، که از دختر محبوبش فاطمه (سلام الله علیها) متولد شده تنها کسی است که در چهارده قرن پیش در برابر حکومت جور و ظلم قد علم کرد. در فرزند علی (علیه السلام)، همه اخلاق و صفاتی که در دوران حکومت عرب پسندیده و قابل احترام بود، مشاهده می شد. حسین (علیه السلام) شجاعت و دلاوری را از پدر خود به ارث برده بود و به احکام و دستورات اسلام تسلطی کامل داشت... .موضوعی را که نمی توان نادیده گرفت این است که حسین (علیه السلام) اولین شخص سیاست مداری بود که تا به امروز، احدی سیاستی به مؤثری سیاست او اتخاذ نکرده است. زمانی که بنی امیه ـ دشمن کینه توز اسلام ـ در مقام هتک حرمت به اسلام برآمدند، حسین (علیه السلام) سکوت را جایز ندانسته، به طور جدی و علنی علیه بنی امیه و حکومت وقت قیام کرد و آل ابی سفیان و یزیدیان را به رسوایی و نابودی کشانید. او علناً و آشکاراً می گفت: من در راه حق و جهت امر به معروف قیام خواهم کرد و کم ترین تردیدی ندارم که در این راه کشته خواهم شد. من قیام خواهم کرد اگرچه جان خود و عزیزانم را در این راه از دست بدهم. او به گفته اش عمل کرد؛ عملی که هیچ گاه در دنیا سابقه نداشته و نخواهد داشت که شرحش از حد ایجاز ما خارج است.تاریخ عاشورا کاملاً نشان می دهد که هیچ یک از شهیدان کربلا عمداً خود را به کشتن نداده اند؛ بلکه هر یک از کشته شدگان مورد هجوم و تاخت و تاز سپاه دشمن قرار گرفته، مظلومانه از پای درآمده اند و هریک از این شهدا به اندازه مظلومیتشان بر عظمت و بزرگی اسلام افزوده اند؛ ولی شهادت حسین (علیه السلام) از همه مهم تر و از روی دانش و بصیرت و سیاست انجام گرفت و این شهادت و شهامت در تاریخ بشریت نظیر نداشته است..... چندی نگذشت که حکومت ظلم و جور معاویه و جانشینان او از میان رفت و در کمتر از یک قرن، قدرت از بنی امیه سلب گردید. خارج شدن قدرت از دست بنی امیه به گونه ای انجام شد که امروز نام و نشانی از آنان نمودار نیست و اگر در متن کتاب های تاریخی نامی از این قوم ذکر شده در تعقیب آن هزاران نفرین و ناسزا نوشته شده و این نیست مگر به واسطه قیام حسین (علیه السلام) و یاران باوفای او».
هاشمی نژاد، عبدالکریم، درسی که حسین (علیه السلام) به انسان ها آموخت، ص۴۴۴، فراهانی، چاپ اول، ۱۳۴۷ش.
این مورخ شهیر آمریکایی در تمجید و ستایش از شخصیت و قیام سید و سالار شهیدان (علیه السلام) می نویسد: «برای حسین (علیه السلام) ممکن بود که زندگی خود را با تسلیم شدن به اراده یزید نجات بخشد، لیکن مسئولیت پیشوایی و نهضت نجات بخش اسلام اجازه نمی داد که او یزید را به عنوان خلافت بشناسد؛ لذا خود را برای هر ناراحتی و فداکاری برای رها ساختن اسلام از چنگال بنی امیه آماده ساخت. در زیر آفتاب سوزان و روی ریگ های تفتیده عربستان، روح حسین (علیه السلام) فناناپذیر است. ای رهبر نمونه شجاعت و ای شهسوار من ای حسین (علیه السلام)».
هاشمی نژاد، عبدالکریم، درسی که حسین (علیه السلام) به انسان ها آموخت، ص۴۴۲-۴۴۳، فراهانی، چاپ اول، ۱۳۴۷ش.
...