آلنیکو. آلنیکو خانواده ای از آلیاژهای آهن است که علاوه بر آهن از آلومینیوم ( Al ) ، نیکل ( Ni ) و کبالت ( Co ) تشکیل شده است، از این رو از سر واژه[ ۱] al - ni - co استفاده می شود. این آلیاژها همچنین شامل مس، و گاهی تیتانیوم هستند. آلیاژهای آلنیکو فرومغناطیسی هستند و برای ساخت آهنرباهای دائمی مورد استفاده قرار می گیرند. قبل از توسعه آهنرباهای ساخته شده از عناصر نادر خاکی در دهه ۱۹۷۰، آنها قویترین نوع آهنرباهای دائمی بودند. نامهای تجاری دیگر برای آلیاژهای این خانواده عبارتند از: Alni , Alcomax , Hycomax , Columax و Ticonal. [ ۲]
آلیاژهای آلنیکو عموماً شامل ۱۲–۸٪ آلومینیوم، ۲۶–۱۵٪ نیکل، ۲۴–۵٪ کبالت، و حداکثر ۶٪ مس و ۱٪ تیتانیوم و بقیه آهن می باشند. توسعه آلیاژهای alnico از سال ۱۹۳۱ آغاز شد، هنگامی که T. Mishima در ژاپن فهمید که آلیاژ آهن، نیکل و آلومینیوم دارای وادارندگی مغناطیسی ۴۰۰ اورستد ( ۳۲ کیلوآمپر بر متر ) هستند، دو برابر بهترین آهنرباهای فولادهای آنزمان. [ ۳]
برای تولید میدان های مغناطیسی قوی می توان آلیاژهای آلنیکو را مغناطیس کرد و از وادارندگی مغناطیسی ( مقاومت در برابر مغناطیس زدایی ) بالایی برخوردار است و بدین ترتیب آهنرباهای دائمی قوی ایجاد می شود. از میان آهنرباهای متداول موجود، فقط آهنرباهایی که از عناصر نادر خاکی مانند نئودیمیم و ساماریوم - کبالت هستند، قوی تر اند. آهنرباهای آلنیکو میدان مغناطیسی به قدرت ۱۵۰۰ گاوس ( ۰٫۱۵ تسلا ) در محل قطبهای خود تولید می کنند؛ تقریباً ۳۰۰۰ برابر قدرت میدان مغناطیسی زمین. برخی از انواع آلیاژهای alnico ایزوتروپیک هستند و از هر جهتی قابلیت مغناطیس شدن را دارند. انواع دیگر مانند alnico 5 و alnico 8، ناهمسانگرد هستند؛ یعنی دارای جهت ترجیحی مغناطش هستند. آلیاژهای ناهمسانگرد به طور کلی از ظرفیت مغناطیسی بیشتری در جهت ترجیحی نسبت به انواع آلیاژهای ایزوتروپ برخوردار هستند. مغناطش بازمانده آلنیکو ( B r ) ممکن است از ۱۲۰۰۰ گاوس فراتر رود ( ۱٫۲ تسلا ) وادارندگی مغناطیسی آن ( Hc ) می تواند تا ۱۰۰۰ ارستد ( ۸۰ کیلوآمپر بر متر ) و انرژی تولیدی آن ( BH ) می تواند تا 5. 5 MG·Oe باشد ( 44T·A / m ) . این بدان معنی است که آلنیکو می تواند در مدارهای مغناطیسی بسته یک شار مغناطیسی قوی تولید کند، اما مقاومت نسبتاً کمی در برابر مغناطیس زدایی دارد. قدرت میدان مغناطیسی در قطبهای هر آهنربای دائمی وابستگی بسیاری به شکل آن دارد.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفآلیاژهای آلنیکو عموماً شامل ۱۲–۸٪ آلومینیوم، ۲۶–۱۵٪ نیکل، ۲۴–۵٪ کبالت، و حداکثر ۶٪ مس و ۱٪ تیتانیوم و بقیه آهن می باشند. توسعه آلیاژهای alnico از سال ۱۹۳۱ آغاز شد، هنگامی که T. Mishima در ژاپن فهمید که آلیاژ آهن، نیکل و آلومینیوم دارای وادارندگی مغناطیسی ۴۰۰ اورستد ( ۳۲ کیلوآمپر بر متر ) هستند، دو برابر بهترین آهنرباهای فولادهای آنزمان. [ ۳]
برای تولید میدان های مغناطیسی قوی می توان آلیاژهای آلنیکو را مغناطیس کرد و از وادارندگی مغناطیسی ( مقاومت در برابر مغناطیس زدایی ) بالایی برخوردار است و بدین ترتیب آهنرباهای دائمی قوی ایجاد می شود. از میان آهنرباهای متداول موجود، فقط آهنرباهایی که از عناصر نادر خاکی مانند نئودیمیم و ساماریوم - کبالت هستند، قوی تر اند. آهنرباهای آلنیکو میدان مغناطیسی به قدرت ۱۵۰۰ گاوس ( ۰٫۱۵ تسلا ) در محل قطبهای خود تولید می کنند؛ تقریباً ۳۰۰۰ برابر قدرت میدان مغناطیسی زمین. برخی از انواع آلیاژهای alnico ایزوتروپیک هستند و از هر جهتی قابلیت مغناطیس شدن را دارند. انواع دیگر مانند alnico 5 و alnico 8، ناهمسانگرد هستند؛ یعنی دارای جهت ترجیحی مغناطش هستند. آلیاژهای ناهمسانگرد به طور کلی از ظرفیت مغناطیسی بیشتری در جهت ترجیحی نسبت به انواع آلیاژهای ایزوتروپ برخوردار هستند. مغناطش بازمانده آلنیکو ( B r ) ممکن است از ۱۲۰۰۰ گاوس فراتر رود ( ۱٫۲ تسلا ) وادارندگی مغناطیسی آن ( Hc ) می تواند تا ۱۰۰۰ ارستد ( ۸۰ کیلوآمپر بر متر ) و انرژی تولیدی آن ( BH ) می تواند تا 5. 5 MG·Oe باشد ( 44T·A / m ) . این بدان معنی است که آلنیکو می تواند در مدارهای مغناطیسی بسته یک شار مغناطیسی قوی تولید کند، اما مقاومت نسبتاً کمی در برابر مغناطیس زدایی دارد. قدرت میدان مغناطیسی در قطبهای هر آهنربای دائمی وابستگی بسیاری به شکل آن دارد.
wiki: آلنیکو