فردریک ویلِم دِ - کلرک ( به آفریقایی: Frederik Willem de Klerk ) ؛ ( زاده ۱۸ مارس ۱۹۳۶ – درگذشته ۱۱ نوامبر ۲۰۲۱ ) سیاست مدار اهل آفریقای جنوبی بود. وی از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۴ رئیس جمهور آفریقای جنوبی و از ۱۹۹۴ تا ۱۹۹۶ معاون رئیس جمهور در دولت دموکراتیک بود. وی به عنوان آخرین رئیس جمهور آفریقای جنوبی از دوران حکومت اقلیت سفیدپوست شناخته می شود، او و دولتش نظام آپارتاید را برچیده و قانون حق رأی عمومی را اجرایی کردند. او از نظر ایدئولوژیک محافظه کار و از نظر اقتصادی به لیبرالیسم اقتصادی معتقد بود. وی از سال ۱۹۸۹ تا ۱۹۹۷ حزب ملی ( NP ) را رهبری کرد.
... [مشاهده متن کامل]
دی کلرک در ژوهانسبورگ و در یک خانواده با نفوذ آفریکانر به دنیا آمد، قبل از اینکه حرفه حقوقی را دنبال کند، در دانشگاه پوچف استروم تحصیل کرد. با پیوستن به حزب ملی، که با اعضای آن پیوندهای خانوادگی داشت، به عنوان نمایندگی مجلس انتخاب شد و همچنین در دولت اقلیت سفیدپوست پی دبلیو بوتا دارای پست های وزارتی متوالی بود. به عنوان وزیر، او از آپارتاید نه تنها حمایت می کرد، بلکه یک سیستم جداسازی نژادی را اجرایی کرد که برای سفیدپوستان آفریقای جنوبی امتیازات ویژه قایل می شد. پس از استعفای بوتا در سال ۱۹۸۹، دی کلرک ابتدا به عنوان رهبر NP و سپس به عنوان رئیس جمهور جایگزین او شد. اگرچه ناظران بین المللی انتظار داشتند که او نیز به سیاست های بوتا از آپارتاید ادامه دهد، دکلرک تصمیم گرفت به این سیاست پایان دهد. او آگاه بود که خصومت و خشونت فزاینده قومی آفریقای جنوبی را به یک جنگ داخلی نژادی سوق می دهد. البته در میان همین خشونت ها، نیروهای امنیتی ایالتی مرتکب نقض گسترده حقوق بشر شدند و خشونت را بین مردم خوسا و زولو تشویق کردند، اگرچه دی کلرک بعداً تحریم ناشی از چنین اقداماتی را رد کرد. او اجازه برگزاری راهپیمایی های ضد آپارتاید را داد، طیفی از احزاب سیاسی ضد آپارتاید را که قبلاً ممنوع شده بودند قانونی کرد و فعالان ضد آپارتاید زندانی مانند نلسون ماندلا را آزاد کرد. او همچنین برنامه تسلیحات هسته ای آفریقای جنوبی را از بین برد.
دی کلرک با ماندلا مذاکره کرد تا آپارتاید را کاملاً از بین ببرد و گذار را به رأی عمومی واگذار کرد. در سال ۱۹۹۳، او علناً به دلیل اثرات مضر آپارتاید عذرخواهی کرد. او بر انتخابات غیرنژادی سال ۱۹۹۴ نظارت داشت که در آن ماندلا کنگره ملی آفریقا ( ANC ) را به پیروزی رساند. حزب ملی با رهبری دی کلرک بعنوان حزب دوم انتخاب شد. سپس دی کلرک به عنوان معاون رئیس جمهور در دولت ائتلافی تحت رهبری ماندلا انتخاب شد. در این سمت، او از ادامه سیاست های اقتصادی لیبرال دولت حمایت کرد، اما با کمیسیون حقیقت و آشتی که برای تحقیق در مورد نقض حقوق بشر در گذشته تشکیل شده بود، مخالفت کرد و خواستار عفو عمومی جنایات سیاسی شد در نهایت روابط کاری او با ماندلا تیره شد، اگرچه او بعداً با محبت از ماندلا یاد کرد. در ماه مه ۱۹۹۶، پس از مخالفت NP با قانون اساسی جدید، دی کلرک آن را از دستور کار دولت ائتلافی خارج کرد. در نهایت حزب ملی در سال بعد منحل شد و به عنوان حزب ملی جدید تغییر نام داد. دی کلرک نیز در سال ۱۹۹۷ از سیاست بازنشسته شد و پس از آن در سطح بین المللی سخنرانی کرد.
... [مشاهده متن کامل]
دی کلرک در ژوهانسبورگ و در یک خانواده با نفوذ آفریکانر به دنیا آمد، قبل از اینکه حرفه حقوقی را دنبال کند، در دانشگاه پوچف استروم تحصیل کرد. با پیوستن به حزب ملی، که با اعضای آن پیوندهای خانوادگی داشت، به عنوان نمایندگی مجلس انتخاب شد و همچنین در دولت اقلیت سفیدپوست پی دبلیو بوتا دارای پست های وزارتی متوالی بود. به عنوان وزیر، او از آپارتاید نه تنها حمایت می کرد، بلکه یک سیستم جداسازی نژادی را اجرایی کرد که برای سفیدپوستان آفریقای جنوبی امتیازات ویژه قایل می شد. پس از استعفای بوتا در سال ۱۹۸۹، دی کلرک ابتدا به عنوان رهبر NP و سپس به عنوان رئیس جمهور جایگزین او شد. اگرچه ناظران بین المللی انتظار داشتند که او نیز به سیاست های بوتا از آپارتاید ادامه دهد، دکلرک تصمیم گرفت به این سیاست پایان دهد. او آگاه بود که خصومت و خشونت فزاینده قومی آفریقای جنوبی را به یک جنگ داخلی نژادی سوق می دهد. البته در میان همین خشونت ها، نیروهای امنیتی ایالتی مرتکب نقض گسترده حقوق بشر شدند و خشونت را بین مردم خوسا و زولو تشویق کردند، اگرچه دی کلرک بعداً تحریم ناشی از چنین اقداماتی را رد کرد. او اجازه برگزاری راهپیمایی های ضد آپارتاید را داد، طیفی از احزاب سیاسی ضد آپارتاید را که قبلاً ممنوع شده بودند قانونی کرد و فعالان ضد آپارتاید زندانی مانند نلسون ماندلا را آزاد کرد. او همچنین برنامه تسلیحات هسته ای آفریقای جنوبی را از بین برد.
دی کلرک با ماندلا مذاکره کرد تا آپارتاید را کاملاً از بین ببرد و گذار را به رأی عمومی واگذار کرد. در سال ۱۹۹۳، او علناً به دلیل اثرات مضر آپارتاید عذرخواهی کرد. او بر انتخابات غیرنژادی سال ۱۹۹۴ نظارت داشت که در آن ماندلا کنگره ملی آفریقا ( ANC ) را به پیروزی رساند. حزب ملی با رهبری دی کلرک بعنوان حزب دوم انتخاب شد. سپس دی کلرک به عنوان معاون رئیس جمهور در دولت ائتلافی تحت رهبری ماندلا انتخاب شد. در این سمت، او از ادامه سیاست های اقتصادی لیبرال دولت حمایت کرد، اما با کمیسیون حقیقت و آشتی که برای تحقیق در مورد نقض حقوق بشر در گذشته تشکیل شده بود، مخالفت کرد و خواستار عفو عمومی جنایات سیاسی شد در نهایت روابط کاری او با ماندلا تیره شد، اگرچه او بعداً با محبت از ماندلا یاد کرد. در ماه مه ۱۹۹۶، پس از مخالفت NP با قانون اساسی جدید، دی کلرک آن را از دستور کار دولت ائتلافی خارج کرد. در نهایت حزب ملی در سال بعد منحل شد و به عنوان حزب ملی جدید تغییر نام داد. دی کلرک نیز در سال ۱۹۹۷ از سیاست بازنشسته شد و پس از آن در سطح بین المللی سخنرانی کرد.
