اف ام آرآی. اف ام آرآی یا تصویرسازی تشدید مغناطیسی کارکردی ( به انگلیسی: Functional Magnetic Resonance Imaging ) مشهور به fmri نام نوعی روش تصویربرداری در ام آر آی است.
در این روش تصاویری متناوب از مغز در حال فعالیت و سپس در حال استراحت گرفته می شود و از یکدیگر به طور دیجیتالی ( بکمک نرم افزارهایی همانند اف اس ال ) تفریق می گردند، که حاصل این پردازش عملکرد مغزی در اثر تغییرات جریان خونی در مغز را از لحاظ فیزیولوژیکی نشان می دهد. [ ۱]
سه روش تصویربرداری در fMRI غالباً DWI، بولد، و Perfusion می باشند. در تمام این روش ها عموماً از دنباله پالسی از نوع EPI استفاده می گردد.
تاریخچهٔ تصویربرداری عصبی در دهه ۱۹۰۰ با یک روش که pneumoencephalography نامیده شد، آغاز شد. این فرایند شامل خشک کردن مایع مغزی نخاعی از اطراف مغز و جایگزینی آن با هوا، اکسیژن یا هلیوم ست، این عمل تفاوت چگالی نسبی مغز و اطراف آن را باعث می شود و از این طریق درتصویربرداری با استفاده از x - ray، مغز بهتر نمایش داده می شود. در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ روش های MRI و CT وارد عرصهٔ تصویربردای مغز شدند. تکنولوژی های جدید MRI و CT به طرز قابل توجهی ایمن تر بودند و جزئیات بیشتری را در اختیار محققان قرار می دادند. نسل بعدی اسکن های مورد استفاده برای مغز SPECT و PET بودند که به دانشمندان اجازه می دادند عملکرد مغز را بررسی کنند، زیرا برخلاف روش های MRI و CT این روش ها می توانند اطلاعاتی بیشتر از چند تصویر استاتیک از مغز ایجاد کنند. با ترکیبی از روش های MRI و PET و همین طور SPECT، دانشمندان قادر شدند که روش دیگری به نام functional MRI را ایجاد کنند که می توانست دری مستقیم به سوی مشاهده فعالیت های شناختی باز کند. در کنار fMRI امروزه از Electroencephalograph و همچنین از الکترودهایی که در مغز و به صورت تهاجمی قرار داده می شوند نیز برای برررسی نحوهٔ فعالیت آن استفاده می شود، که هر کدام مزایا و معایبی دارند. fMRI یک نوع تخصصی شده ازاسکن های MRI است که پاسخ های همودینامیکی ( تغییرات در جریان خون ) مرتبط با فعالیت های عصبی در مغز یا نخاع انسان یا دیگر حیوانات را اندازه گیری می کند. همان طور که پیش تر گفته شد fMRI یکی از جدیدترین ابزراها در تصویربرداری عصبی است. در دهه ۱۹۹۰، fMRI به دلیل غیرتهاجمی بودن، عدم قرارگرفتن در معرض تشعشعات و همین طور دسترسی نسبتاً گسترده تبدیل به یک روش غالب در تصویربرداری از مغز شد. امروزه روش های fMRI به طور غیر کمی استفاده می شوند، در این راستا متخصصین علوم اعصاب بیشتر به محل فعالیت مغزی علاقه مندند تا مقدار دامنهٔ فعالیت آن؛ بنابراین معمولاً سؤالی که در رابطه با تصاویر fMRI مطرح است این است که یک ناحیه تا چه حد فعال است یا فعالیت آن در مقایسه با نواحی دیگر چگونه است. در کاربردهای کلینیکی fMRI، مقدار مطلق دامنهٔ فعالیت مغز به یک محرک خاص می تواند حاوی اطلاعات مهمی باشد و همین عاملی است جهت روی آوردن به سمت کمی سازی اطلاعات در تصاویر fMRI. ولی این مورد به راحتی عملی نمی شود، زیرا از طرفی اصول فیزیکی fMRI که اندازه گیری می شوند پیچیده هستند و از سوی دیگر کاملاً شناخته شده نیستند. [ ۲]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدر این روش تصاویری متناوب از مغز در حال فعالیت و سپس در حال استراحت گرفته می شود و از یکدیگر به طور دیجیتالی ( بکمک نرم افزارهایی همانند اف اس ال ) تفریق می گردند، که حاصل این پردازش عملکرد مغزی در اثر تغییرات جریان خونی در مغز را از لحاظ فیزیولوژیکی نشان می دهد. [ ۱]
سه روش تصویربرداری در fMRI غالباً DWI، بولد، و Perfusion می باشند. در تمام این روش ها عموماً از دنباله پالسی از نوع EPI استفاده می گردد.
تاریخچهٔ تصویربرداری عصبی در دهه ۱۹۰۰ با یک روش که pneumoencephalography نامیده شد، آغاز شد. این فرایند شامل خشک کردن مایع مغزی نخاعی از اطراف مغز و جایگزینی آن با هوا، اکسیژن یا هلیوم ست، این عمل تفاوت چگالی نسبی مغز و اطراف آن را باعث می شود و از این طریق درتصویربرداری با استفاده از x - ray، مغز بهتر نمایش داده می شود. در دهه های ۱۹۷۰ و ۱۹۸۰ روش های MRI و CT وارد عرصهٔ تصویربردای مغز شدند. تکنولوژی های جدید MRI و CT به طرز قابل توجهی ایمن تر بودند و جزئیات بیشتری را در اختیار محققان قرار می دادند. نسل بعدی اسکن های مورد استفاده برای مغز SPECT و PET بودند که به دانشمندان اجازه می دادند عملکرد مغز را بررسی کنند، زیرا برخلاف روش های MRI و CT این روش ها می توانند اطلاعاتی بیشتر از چند تصویر استاتیک از مغز ایجاد کنند. با ترکیبی از روش های MRI و PET و همین طور SPECT، دانشمندان قادر شدند که روش دیگری به نام functional MRI را ایجاد کنند که می توانست دری مستقیم به سوی مشاهده فعالیت های شناختی باز کند. در کنار fMRI امروزه از Electroencephalograph و همچنین از الکترودهایی که در مغز و به صورت تهاجمی قرار داده می شوند نیز برای برررسی نحوهٔ فعالیت آن استفاده می شود، که هر کدام مزایا و معایبی دارند. fMRI یک نوع تخصصی شده ازاسکن های MRI است که پاسخ های همودینامیکی ( تغییرات در جریان خون ) مرتبط با فعالیت های عصبی در مغز یا نخاع انسان یا دیگر حیوانات را اندازه گیری می کند. همان طور که پیش تر گفته شد fMRI یکی از جدیدترین ابزراها در تصویربرداری عصبی است. در دهه ۱۹۹۰، fMRI به دلیل غیرتهاجمی بودن، عدم قرارگرفتن در معرض تشعشعات و همین طور دسترسی نسبتاً گسترده تبدیل به یک روش غالب در تصویربرداری از مغز شد. امروزه روش های fMRI به طور غیر کمی استفاده می شوند، در این راستا متخصصین علوم اعصاب بیشتر به محل فعالیت مغزی علاقه مندند تا مقدار دامنهٔ فعالیت آن؛ بنابراین معمولاً سؤالی که در رابطه با تصاویر fMRI مطرح است این است که یک ناحیه تا چه حد فعال است یا فعالیت آن در مقایسه با نواحی دیگر چگونه است. در کاربردهای کلینیکی fMRI، مقدار مطلق دامنهٔ فعالیت مغز به یک محرک خاص می تواند حاوی اطلاعات مهمی باشد و همین عاملی است جهت روی آوردن به سمت کمی سازی اطلاعات در تصاویر fMRI. ولی این مورد به راحتی عملی نمی شود، زیرا از طرفی اصول فیزیکی fMRI که اندازه گیری می شوند پیچیده هستند و از سوی دیگر کاملاً شناخته شده نیستند. [ ۲]
wiki: اف ام آرآی