[ویکی فقه] اعتدال در دعا (قرآن). در آهنگ دعا باید حد اعتدال را رعایت نمود.
لزوم رعایت اعتدال در آهنگ دعا و نیایش به درگاه خدا: «قل ادعوا اللـه او ادعوا الر حمـن ایا ما تدعوا فله الاسماء الحسنی ولا تجهر بصلاتک ولا تخافت بها وابتغ بین ذلک سبیلا: بگو: ««الله» را بخوانید یا «رحمان» را، هر کدام را بخوانید، (ذات پاکش یکی است؛ و) برای او بهترین نامهاست! » و نمازت را زیاد بلند، یا خیلی آهسته نخوان؛ و در میان آن دو، راهی (معتدل) انتخاب کن! » «صلاة» در لغت به معنای دعا و تبریک و تمجید آمده است. خداوند در این آیه به پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم ) دستور می دهد: (نمازت را زیاد بلند مخوان ، زیاد هم آهسته مخوان ، بلکه میان این دو راه اعتدال را انتخاب کن) (و لا تجهر بصلاتک و لا تخافت بها و ابتغ بین ذلک سبیلا). بنابراین آیه فوق کاری به مساله نمازهای جهریه و اخفاتیه به اصطلاح معروف فقهی ندارد، بلکه ناظر به افراط و تفریط در بلند خواندن و آهسته خواندن است ، می گوید نه بیش از حد بلند بخوان و فریاد بزن ، و نه بیش از حد آهسته که تنها حرکت لبها مشخص شود و صدائی به گوش نرسد. شاءن نزولی را که بسیاری از مفسران از ابن عباس نقل کرده اند نیز موید همین معنی است. روایات متعددی که از طرق اهل بیت از امام باقر و امام صادق (علیه السلام ) در ذیل این آیه آمده است نیز اشاره به همین تفسیر می کند. بنابراین تفسیرهای دیگری که برای این آیه ذکر شده است همگی بیگانه از مطلب به نظر می رسد. اما اینکه حد اعتدال در اینجا چگونه است ، و جهر و اخفاتی که از آن نهی شده چه می باشد؟ ظاهر این است که جهر به معنی فریاد کشیدن ، و اخفات به معنی آهسته خواندن آنچنان که خود انسان هم نشنود می باشد. در تفسیر علی بن ابراهیم از امام صادق (علیه السلام ) چنین نقل شد که در تفسیر آیه فرمود: الجهر بها رفع الصوت ، و التخافت بها مالم تسمع نفسک ، و اقراء بین ذلک : جهر این است که زیاد صدا را بلند کنی ، و اخفات آن است که حتی خودت نشنوی ، هیچیک از این دو را انجام نده ، بلکه حد وسط میان آن دو را انتخاب کن.
لزوم رعایت اعتدال در آهنگ دعا و نیایش به درگاه خدا: «قل ادعوا اللـه او ادعوا الر حمـن ایا ما تدعوا فله الاسماء الحسنی ولا تجهر بصلاتک ولا تخافت بها وابتغ بین ذلک سبیلا: بگو: ««الله» را بخوانید یا «رحمان» را، هر کدام را بخوانید، (ذات پاکش یکی است؛ و) برای او بهترین نامهاست! » و نمازت را زیاد بلند، یا خیلی آهسته نخوان؛ و در میان آن دو، راهی (معتدل) انتخاب کن! » «صلاة» در لغت به معنای دعا و تبریک و تمجید آمده است. خداوند در این آیه به پیامبر (صلی اللّه علیه و آله و سلّم ) دستور می دهد: (نمازت را زیاد بلند مخوان ، زیاد هم آهسته مخوان ، بلکه میان این دو راه اعتدال را انتخاب کن) (و لا تجهر بصلاتک و لا تخافت بها و ابتغ بین ذلک سبیلا). بنابراین آیه فوق کاری به مساله نمازهای جهریه و اخفاتیه به اصطلاح معروف فقهی ندارد، بلکه ناظر به افراط و تفریط در بلند خواندن و آهسته خواندن است ، می گوید نه بیش از حد بلند بخوان و فریاد بزن ، و نه بیش از حد آهسته که تنها حرکت لبها مشخص شود و صدائی به گوش نرسد. شاءن نزولی را که بسیاری از مفسران از ابن عباس نقل کرده اند نیز موید همین معنی است. روایات متعددی که از طرق اهل بیت از امام باقر و امام صادق (علیه السلام ) در ذیل این آیه آمده است نیز اشاره به همین تفسیر می کند. بنابراین تفسیرهای دیگری که برای این آیه ذکر شده است همگی بیگانه از مطلب به نظر می رسد. اما اینکه حد اعتدال در اینجا چگونه است ، و جهر و اخفاتی که از آن نهی شده چه می باشد؟ ظاهر این است که جهر به معنی فریاد کشیدن ، و اخفات به معنی آهسته خواندن آنچنان که خود انسان هم نشنود می باشد. در تفسیر علی بن ابراهیم از امام صادق (علیه السلام ) چنین نقل شد که در تفسیر آیه فرمود: الجهر بها رفع الصوت ، و التخافت بها مالم تسمع نفسک ، و اقراء بین ذلک : جهر این است که زیاد صدا را بلند کنی ، و اخفات آن است که حتی خودت نشنوی ، هیچیک از این دو را انجام نده ، بلکه حد وسط میان آن دو را انتخاب کن.
wikifeqh: اعتدال_در_دعا_(قرآن)