اصطلاحات درون حدیثی

[ویکی فقه] اصطلاحات درون حدیثی، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و مربوط به سند و متن حدیث است.
محقق مامقانی در تعریف آن نوشته است: «سند همان طریق متن، یعنی گروهی از راویان است». بعضی از معاصران گفته اند: «سند، همان طریق متن است و مقصود از آن در این جا، مجموعه راویان است که هریک از دیگری نقل می کند تا به صاحب روایت برسد». شیخ بهایی می نویسد: «سند حدیث، همان سلسله و زنجیره راویان است، که متن حدیث را به معصوم می رساند».
← سند در لغت
استاد شانه چی می نویسد: «کلامی است که آخرین راوی آن را نقل می کند؛ به تعبیر دیگر، کلامی که قوام معنای حدیث به آن است؛ خواه گفتار معصوم باشد یا حکایت کردار وی.» متن، در لغت معانی متعددی دارد. مورد نظر علم درایه، «متن حدیث» از نظر اجمال و تفصیل، اضطراب و غیر این حالات است و «شرح لغات موجود در متن حدیث» و مقصود از آن در «فقه الحدیث» مورد بحث و پژوهش قرار می گیرد.
حدیث
لغویان گفته اند: حدوث به معنای وقوع و حصول و فعل آن «حدث» است. تحدیث، یعنی اخبار، و حدیث، نقیض قدیم است. حدیث، به معنای خبر و مرادف کلام نیز آمده است؛ زیرا کلام، کم کم به وجود می آید. حدیث، مفرد، و جمع آن احادیث است. جوهری در صحاح اللغة و ابوالبقا در کلیات تصریح کرده اند، که این جمع بر خلاف قیاس است. فراء گفته است: «اگر طبق قاعده بسنجیم، باید احادیث را جمع احدوثة بدانیم».
خبر
...