اسکالدی شعر

دانشنامه آزاد فارسی

اِسْکالْدی، شعر (skaldic poetry)
از واژۀ اسکالد در ایسلندی به معنای شاعر. یکی از دو شاخۀ اصلی شعر اسکاندیناویایی قدیم؛ شاخۀ دیگر، شعر اِدا نام دارد. معمولاً این گونه شعر به مناسبت سروده می شد و منسوب به شاعران نامی یا اسکالدها بود، که در اصل ایسلندی یا (پیش از ح ۱۰۰۰م) نروژی بودند؛ ازجمله اِگیل اسکالاگریمسان و سیگواتْر توردارسان. شعر اسکالدی بین قرن های ۹م تا ۱۵ در اوج شکوفایی بود، اما عمدتاً در متن های منثور قرن ۱۳م به بعد دیده می شود. بخش مهم آن، شعر درباری در قالب مُطَّوِل مدیحه با ترجیع بند یا ترکیب بند در ستایش فرمانروایان اسکاندیناوی، جنگ ها، و سفرهای آن هاست. بقیۀ این شعرها در مجموع اشعار شخصی و ظاهراً فی البداهه (ارتجالی) است، که به مناسبت درگیری های شخصی، عشق ها، سفرها، و پیشامدهای خنده دار سروده شده اند. قالب های مُطَوّل در دورۀ پیش از مسیحیت برای موضوع های اسطوره ای و پس از قرن ۱۲م برای مضامین مربوط به مسیحیت به کار می رفتند. پنج ششم شعر اسکالدی در وزن درباری است. این موضوع پیشرفت بی نظیری در شاخۀ اسکاندیناویاییِ وزن متجانس قدیم ژرمنی محسوب می شود. این وزن مشتمل بر بندهای هشت بیتی با ابیات شش هجایی است که در قالب های پیچیدۀ قافیۀ درونی و جناس آوایی به صورت مُزدَوج به هم مربوط می شوند. آرایش کلمات و طرز بیان بسیار پیچیده است. ویژگی خاص این شعر استفاده از اطناب استعاره ای، اِطناب شاعرانه، است، که به جای اسم می نشیند؛ مثلاً «درختِ خدایِ شمشیر» به جای «مرد جنگجو» و «اسبِ گوزنِ دریا» به جای «کشتی».

پیشنهاد کاربران

بپرس