استاندارد آلایندگی اروپا. استانداردهای آلایندگی اروپا میزان بیشینهٔ مجاز برای انتشار گازهای آلایندهٔ خودروهای نو که در کشورهای اتحادیه اروپا فروخته می شوند را، تعریف می کند. این استاندارد، انتشار اکسیدهای نیتروژن ( NOx ) ، هیدروکربن ها ( THC ) ، هیدروکربن های بدون متان ( NMHC ) ، مونوکسید کربن ( CO ) و ذرات معلق ( PM ) را دربردارد. برای گونه های مختلف خودرو استانداردهای گوناگونی در نظر گرفته می شود.
استاندارد بودن یک موتور با تست موتور در یک چرخه آزمون معین، بررسی می شود. موتورهایی که با این استاندارد مطابقت نداشته باشند قابل فروش در اروپا نیستند. اما استانداردهای جدید برای خودروهای قبلی اعمال نمی شود. هیچ اجباری برای به کارگیری یک تکنولوژی خاص وجود ندارد؛ اگرچه برای تعیین استاندارد، قابلیت های تکنولوژی هایی که در دسترس هستند در نظر گرفته می شود. مدل های کاملاً جدید تکنولوژی باید آخرین استانداردها را رعایت کنند، اما تغییر اندک در یک تکنولوژی که در حال تولید است می تواند با همان استاندارد قبلی کار کند.
در اتحادیه اروپا حمل و نقل جاده ای ۲۰٪ از کل CO۲ را منتشر می کنند، که سهم خودروهای سواری در آن ۱۲٪ است. در پیمان کیوتو کاهشی ۸ درصدی از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۰۸–۲۰۱۲ برای انتشار این گاز تعیین شده است. نسبت مشارکت حمل و نقل جاده ای برای انتشار گاز CO۲ به تندی رو به افزایش، از ۲۱٪ در سال ۱۹۹۰ تا ۲۸٪ در سال ۲۰۰۴، اما تاکنون هیچ محدودیتی برای انتشار CO۲ برای خودروها تعیین نشده است. امروزه سهم حمل و نقل جاده ای اروپا در انتشار این گاز نسبت به کل انتشار در دنیا ۳٫۵٪ است. البته باید اطلاعات مربوط به هر خودرو به مشتریان داده شود تا مشتریان بتوانند برای خرید تصمیم گیری کنند. در انگلستان این اطلاعات با تصاویر رنگی نمایش داده می شوند تا عموم مردم متوجه شوند.
مراحل عبارتند از استانداردهای سوخت یورو ۱، یورو ۲، یورو ۳، یورو ۴ و یورو ۵ برای خودروهای سبک. برای خودروهای سنگین به جای عدد از شماره های رومی استفاده می شود ( یورو I، یورو II و غیره ) .
خلاصه ای از استانداردها، زمان اجرا در اتحادیه اروپا و وسایل نقلیهٔ هدف در ادامه می آیند:
• یورو ۱ ( ۱۹۹۳ ) برای خودروهای سواری و تراکتورهای سبک
• یورو ۲ ( ۱۹۹۶ ) برای موتور سیکلت
• یورو ۳ ( ۲۰۰۰ ) برای موتور سیکلت
• یورو ۴ ( ۲۰۰۵ ) برای همهٔ وسایل نقلیه
• یورو ۵ ( ۲۰۰۸/۹ ) برای وسایل نقلیه مسافری وتجاری سبک
• یورو ۶ ( ۲۰۱۴ ) برای وسایل نقلیه مسافری وتجاری سبک
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفاستاندارد بودن یک موتور با تست موتور در یک چرخه آزمون معین، بررسی می شود. موتورهایی که با این استاندارد مطابقت نداشته باشند قابل فروش در اروپا نیستند. اما استانداردهای جدید برای خودروهای قبلی اعمال نمی شود. هیچ اجباری برای به کارگیری یک تکنولوژی خاص وجود ندارد؛ اگرچه برای تعیین استاندارد، قابلیت های تکنولوژی هایی که در دسترس هستند در نظر گرفته می شود. مدل های کاملاً جدید تکنولوژی باید آخرین استانداردها را رعایت کنند، اما تغییر اندک در یک تکنولوژی که در حال تولید است می تواند با همان استاندارد قبلی کار کند.
در اتحادیه اروپا حمل و نقل جاده ای ۲۰٪ از کل CO۲ را منتشر می کنند، که سهم خودروهای سواری در آن ۱۲٪ است. در پیمان کیوتو کاهشی ۸ درصدی از سال ۱۹۹۰ تا سال ۲۰۰۸–۲۰۱۲ برای انتشار این گاز تعیین شده است. نسبت مشارکت حمل و نقل جاده ای برای انتشار گاز CO۲ به تندی رو به افزایش، از ۲۱٪ در سال ۱۹۹۰ تا ۲۸٪ در سال ۲۰۰۴، اما تاکنون هیچ محدودیتی برای انتشار CO۲ برای خودروها تعیین نشده است. امروزه سهم حمل و نقل جاده ای اروپا در انتشار این گاز نسبت به کل انتشار در دنیا ۳٫۵٪ است. البته باید اطلاعات مربوط به هر خودرو به مشتریان داده شود تا مشتریان بتوانند برای خرید تصمیم گیری کنند. در انگلستان این اطلاعات با تصاویر رنگی نمایش داده می شوند تا عموم مردم متوجه شوند.
مراحل عبارتند از استانداردهای سوخت یورو ۱، یورو ۲، یورو ۳، یورو ۴ و یورو ۵ برای خودروهای سبک. برای خودروهای سنگین به جای عدد از شماره های رومی استفاده می شود ( یورو I، یورو II و غیره ) .
خلاصه ای از استانداردها، زمان اجرا در اتحادیه اروپا و وسایل نقلیهٔ هدف در ادامه می آیند:
• یورو ۱ ( ۱۹۹۳ ) برای خودروهای سواری و تراکتورهای سبک
• یورو ۲ ( ۱۹۹۶ ) برای موتور سیکلت
• یورو ۳ ( ۲۰۰۰ ) برای موتور سیکلت
• یورو ۴ ( ۲۰۰۵ ) برای همهٔ وسایل نقلیه
• یورو ۵ ( ۲۰۰۸/۹ ) برای وسایل نقلیه مسافری وتجاری سبک
• یورو ۶ ( ۲۰۱۴ ) برای وسایل نقلیه مسافری وتجاری سبک
wiki: استاندارد آلایندگی اروپا