احمد بیگدلی (اهواز 26 فروردین 1324ش- فرخ شهر 26 شهریور 1393ش)
داستان نویس و نمایش نامه نویس ایرانی. در سال 1345 دیپلم ریاضی اش را از دبیرستان های اهواز دریافت کرد و دوسال بعد، پس از اتمام خدمت سربازی، به استخدام آموزش و پرورش لاهیجان درآمد. سال ها بعد در دانشکده ی هنرهای دراماتیک به تحصیل پرداخت اما چهارسال بعد (در سال ۱۳۶۰) آن را رها کرد و با مهاجرت تا پایان عمرش در فرخ شهر اصفهان زندگی کرد. بیگدلی داستان نویسی را به صورت جدی از سال 1347 و به دنبال انتشار داستانی از او در مجله ی فردوسی آغاز کرد. در سال 1351 به آموزش و پرورش دزفول منتقل شد و در این زمان به نوشتن نمایش نامه هایی پرداخت که در تلویزیون مرکز خوزستان اجرا و از تلویزیون سراسری پخش شدند. در سال ۱۳۵۴ به اهواز منتقل شد و کار تئاتر را ادامه داد. بیگدلی با نمایشنامه ی دالو که سال ۱۳۵۶ در سومین جشنواره ی تئاتر شهرستان ها (در تهران) به روی صحنه رفت به شهرت رسید. اما از میانه های دهه ی 1360 به کار داستان نویسی پرداخت. با این حال داستان هایش تا اواسط دهه ی بعد به صورت کتاب منتشر نشدند. همچنین باید اضافه کرد که در همین دوره نشست های ادبی ای را در اصفهان با حضور و همکاری اشخاصی چون علی یزدانی، حسن محمودی و سید رضی آیت تشکیل دادند که تا یک دهه ادامه یافت. در این دوره چندین نقد و مقالات نیز از او درباره ی ادبیات،سینما و تئاتر در نشریات محلی و سراسری منتشر شده است.
بیگدلی در سال ۱۳۷۶ از آموزش و پرورش نجف آباد بازنشسته شد. مدتی در دانشگاه پیام نور این شهر تدریس فیلم نامه نویسی کرد و همزمان نیز در انجمن سینمای جوانان نجف آباد (به مدت ۱۲ سال) و مراکز خصوصی اصفهان به تدریس پرداخت. از دیگر فعالیت های قلمی او باید به نگارش گفتار متن بیشتر از 40 فیلم مستند اشاره کرد. در این زمینه در اولین جشنواره ی "فیلم یادگار" برای فیلم مستند پاسارگاد (ساحته ی مهرداد زاهدیان) برنده ی جایزه ی بهترین گفتار متن شده است. از دیگر افتخارات او به دریافت جایزه ی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران برای رمان اندکی سایه (1385) و برنده ی هفتمین جایزه ی "کتاب فصل" برای مجموعه داستان آوای نهنگ باید اشاره کرد.
قاسم آهنین جان درباره ی ویژگی های داستان های بیگدلی می گوید: "او نویسنده ای بود که محور کارهایش آدم ها و اجتماع پیرامونش بود و به همین دلیل مخاطب را با داستان های خودش درگیر می کرد. داستان های بیگدلی در فضاهای مصنوعی و ذهنی نبودند بلکه دقیقا عامل موفقیت او این بود که آدم های داستان هایش با آدم های اجتماع مانوس هستند و مخاطب می تواند با آنهاهمذات پنداری کند."
با ذکر این نکته که به دلیل مرگ نابه هنگام بیگدلی که براثر سکته ی قلبی بوده، تعدادی از آثار او (با این که نشانه هایی از اسم و موضوعشان هست) هنوز منتشر نشده اند،ما در این جا فهرستی از کتاب های منتشرشده اش را ارائه می دهیم: شبی بیرون از خانه (مجموعه داستان- مینو، 1374)؛ من ویران شده ام (مجموعه داستان- نقش خورشید، 1381)؛ اندکی سایه (رمان- خجسته، 1384)؛ آنای باغ سیب (مجموعه داستان- آگه، ۱۳۸۶)؛ آوای نهنگ (مجموعه داستان- چشمه، ۱۳۸6)؛ زمانی برای پنهان شدن (رمان- آگه، ۱۳۸۷)؛ بی تردید سه شنبه بود (رمان- علم، ۱۳۹۰)؛ مگر چراغی بسوزد (مجموعه داستان- روزنه، ۱۳۹۱)؛ ارواح ماه مهر (مجموعه داستان- افراز، ۱۳۹۳) و ذبیح (رمان- چشمه، 1395).
منابع:
روزنمای ادبیات امروز ایران 1396؛ پژوهش و تدوین: محمد ولیزاده؛ تهران: انتشارات بامداد نو؛ چاپ اول: 1395 http://yon.ir/9NfLj http://yon.ir/qDV1A
داستان نویس و نمایش نامه نویس ایرانی. در سال 1345 دیپلم ریاضی اش را از دبیرستان های اهواز دریافت کرد و دوسال بعد، پس از اتمام خدمت سربازی، به استخدام آموزش و پرورش لاهیجان درآمد. سال ها بعد در دانشکده ی هنرهای دراماتیک به تحصیل پرداخت اما چهارسال بعد (در سال ۱۳۶۰) آن را رها کرد و با مهاجرت تا پایان عمرش در فرخ شهر اصفهان زندگی کرد. بیگدلی داستان نویسی را به صورت جدی از سال 1347 و به دنبال انتشار داستانی از او در مجله ی فردوسی آغاز کرد. در سال 1351 به آموزش و پرورش دزفول منتقل شد و در این زمان به نوشتن نمایش نامه هایی پرداخت که در تلویزیون مرکز خوزستان اجرا و از تلویزیون سراسری پخش شدند. در سال ۱۳۵۴ به اهواز منتقل شد و کار تئاتر را ادامه داد. بیگدلی با نمایشنامه ی دالو که سال ۱۳۵۶ در سومین جشنواره ی تئاتر شهرستان ها (در تهران) به روی صحنه رفت به شهرت رسید. اما از میانه های دهه ی 1360 به کار داستان نویسی پرداخت. با این حال داستان هایش تا اواسط دهه ی بعد به صورت کتاب منتشر نشدند. همچنین باید اضافه کرد که در همین دوره نشست های ادبی ای را در اصفهان با حضور و همکاری اشخاصی چون علی یزدانی، حسن محمودی و سید رضی آیت تشکیل دادند که تا یک دهه ادامه یافت. در این دوره چندین نقد و مقالات نیز از او درباره ی ادبیات،سینما و تئاتر در نشریات محلی و سراسری منتشر شده است.
بیگدلی در سال ۱۳۷۶ از آموزش و پرورش نجف آباد بازنشسته شد. مدتی در دانشگاه پیام نور این شهر تدریس فیلم نامه نویسی کرد و همزمان نیز در انجمن سینمای جوانان نجف آباد (به مدت ۱۲ سال) و مراکز خصوصی اصفهان به تدریس پرداخت. از دیگر فعالیت های قلمی او باید به نگارش گفتار متن بیشتر از 40 فیلم مستند اشاره کرد. در این زمینه در اولین جشنواره ی "فیلم یادگار" برای فیلم مستند پاسارگاد (ساحته ی مهرداد زاهدیان) برنده ی جایزه ی بهترین گفتار متن شده است. از دیگر افتخارات او به دریافت جایزه ی کتاب سال جمهوری اسلامی ایران برای رمان اندکی سایه (1385) و برنده ی هفتمین جایزه ی "کتاب فصل" برای مجموعه داستان آوای نهنگ باید اشاره کرد.
قاسم آهنین جان درباره ی ویژگی های داستان های بیگدلی می گوید: "او نویسنده ای بود که محور کارهایش آدم ها و اجتماع پیرامونش بود و به همین دلیل مخاطب را با داستان های خودش درگیر می کرد. داستان های بیگدلی در فضاهای مصنوعی و ذهنی نبودند بلکه دقیقا عامل موفقیت او این بود که آدم های داستان هایش با آدم های اجتماع مانوس هستند و مخاطب می تواند با آنهاهمذات پنداری کند."
با ذکر این نکته که به دلیل مرگ نابه هنگام بیگدلی که براثر سکته ی قلبی بوده، تعدادی از آثار او (با این که نشانه هایی از اسم و موضوعشان هست) هنوز منتشر نشده اند،ما در این جا فهرستی از کتاب های منتشرشده اش را ارائه می دهیم: شبی بیرون از خانه (مجموعه داستان- مینو، 1374)؛ من ویران شده ام (مجموعه داستان- نقش خورشید، 1381)؛ اندکی سایه (رمان- خجسته، 1384)؛ آنای باغ سیب (مجموعه داستان- آگه، ۱۳۸۶)؛ آوای نهنگ (مجموعه داستان- چشمه، ۱۳۸6)؛ زمانی برای پنهان شدن (رمان- آگه، ۱۳۸۷)؛ بی تردید سه شنبه بود (رمان- علم، ۱۳۹۰)؛ مگر چراغی بسوزد (مجموعه داستان- روزنه، ۱۳۹۱)؛ ارواح ماه مهر (مجموعه داستان- افراز، ۱۳۹۳) و ذبیح (رمان- چشمه، 1395).
منابع:
روزنمای ادبیات امروز ایران 1396؛ پژوهش و تدوین: محمد ولیزاده؛ تهران: انتشارات بامداد نو؛ چاپ اول: 1395 http://yon.ir/9NfLj http://yon.ir/qDV1A
wikijoo: احمد_بیگدلی