افرینگان

آفرینگان. آفرینگان ها یا آفرنگان ها یک رشته از نمازهای زرتشتیان است که در سال در جشن ها و هنگام های گوناگون به جای آورده می شود. چهار آفرینگان مهم در متن اوستای گلدنر بدین گونه آمده است: آفرینگان دهمان، آفرینگان گاتا، آفرینگان گاهنبار، آفرینگان رپیتون. آفرینگان ها از همان واژه آفرین و به مانای دعای نیک و ستایش است در برابر نفرین که دعای بد است. در این نمازها به روان مردگان آفرین و درود فرستاده می شود یا به زندگان دعا می کنند. هر یک از آفرینگان ها را در هنگامی ویژه و در آیینی ( مراسمی ) می خوانند. گاهی تنها برای برگزاری مراسمی مذهبی است که کسی بانی آن است و گاه برای سپاسگزاری ( شکرگزاری ) و بزرگداشت کسی است ، گاه نیز برای درگذشتگان و در روزهای ویژه پس از درگذشت کسی.
در اوستا واژگان آفرین و آفریتی و آفریوَنَ فراوان به کار برده شده است و همه جا به مانای آفرین است. آفرین از ریشهٔ فری به مانای دوست داشتن، ستائیدن، خشنود ساختن و آفرین خواندن است. واژهٔ آفریتی در اوستا چنان که واژهٔ دعا در عربی ( دعای له و دعای علیه ) از برای دعای خوب و دعای بد هر دو آمده است. در برخی از فرهنگ های فارسی آفرینگان به معنی یکی از ۲۱ نسک ( کتاب ) زند ضبط شده است. [ ۱]

آفرینگان. آفرینْگان
از نمازهای زردشتی. به معنی درود، ستایش، و آفرین است. در دین زردشت، آفرینگان نمازهایی است که در جشن ها و یا برای بزرگداشت شخصی زنده و یا یادبودِ روان درگذشتگان خوانده می شود. مهم ترین آفرینگان ها عبارت اند از آفرینگان دَهمان، آفرینگانِ گاهان، آفرینگان گَهَنبار، آفرینگان رَپیثوین. برای انجام این نمازها پرستشگاه و یا مکان مخصوصی لازم نیست؛ همچنین هر موبد و یا هیربدی مجاز به اجرای این مراسم است. هر آفرینگان در زمان معینی خوانده می شود: آفرینگان دهمان در روز چهارم، دهم، سی ام، و سر سالِ مرگ فرد درگذشته؛ آفرینگانِ گاهان در پنج روز آخر سال تقویم زردشتی که به نام پنج گاه سرودۀ زردشت است؛ آفرینگانِ گهنبار در طی شش وقت در سال که در حقیقت همان جشن های فصلی ایرانیان کهن بود؛ و آفرینگان رپیثوین در هنگام نیمروز.