آرامش خواهی. آرامِشْ خواهی (Quietism)
نوعی عرفان که کامل ترین مراودۀ معنویبا خدا را فقط هنگامی حاصل شدنی می داند که روح در حالتی از آرامش باشد. روح، در این حالت، از استدلال یا از تفکر به خود یا به خدا باز می ایستد، هیچ یک از استعدادهایش را به کار نمی اندازد و یگانه کارکردش همانا پذیرش منفعلانۀ دوستی و رحمتی است که خدا همواره آمادۀ ارزانی داشتن آن است. این رویکرد عارفانه منحصر به مسیحیت نیست، بلکه بر هر عرفانی سایه می افکند و به ویژه در فلسفۀ هندوو تصوّفمشاهده می شود. آرامش خواهی را میگل دِ مولینوسدر کتاب خود به نام راهنمای معنوی(۱۶۷۵) مطرح کرد، اما نافذترین نمایندۀ آن مادام گوئیونبود.
نوعی عرفان که کامل ترین مراودۀ معنویبا خدا را فقط هنگامی حاصل شدنی می داند که روح در حالتی از آرامش باشد. روح، در این حالت، از استدلال یا از تفکر به خود یا به خدا باز می ایستد، هیچ یک از استعدادهایش را به کار نمی اندازد و یگانه کارکردش همانا پذیرش منفعلانۀ دوستی و رحمتی است که خدا همواره آمادۀ ارزانی داشتن آن است. این رویکرد عارفانه منحصر به مسیحیت نیست، بلکه بر هر عرفانی سایه می افکند و به ویژه در فلسفۀ هندوو تصوّفمشاهده می شود. آرامش خواهی را میگل دِ مولینوسدر کتاب خود به نام راهنمای معنوی(۱۶۷۵) مطرح کرد، اما نافذترین نمایندۀ آن مادام گوئیونبود.
wikijoo: آرامش_خواهی