ارابسک

آرابسک. آرابسک ( به انگلیسی: Arabesque ) اصطلاحی است که توسط موسیقی دانان ترکیه برای آهنگ هایی که ریتم و استیل عربی در موسیقی ترکی دارند گفته می شود. آرابسک ( به ترکی: Arabesk ) سبکی از موسیقی است که در ترکیه ایجاد شده است. این ژانر از دهه ۱۹۶۰ تا ۱۹۹۰ در ترکیه محبوبیت خاصی داشت. زیبایی شناسی آن در طول دهه ها تکامل یافته است. ملودی های آن به ویژه از موسیقی عربی، موسیقی اروپای جنوب شرقی و موسیقی خاورمیانه، از جمله موسیقی باغلاما و فرم های موسیقی عثمانی شرقی ، متأثر است. موسیقی عربسک عمدتاً در یک کلید فرعی است، معمولاً در حالت فریژی، و تم ها تمایل دارند بر حسرت، مالیخولیا، نزاع و مسائل عشقی تمرکز کنند. [ ۱]
تاریخچه
درصد بسیار کمی از Arabesque منحصراً ابزاری است. برای اکثریت آن، یک خواننده در مرکز موسیقی قرار دارد. خوانندگان مرد در سال های اولیه آن بر این سبک تسلط داشتند، اما احتمالاً خوانندگان زن در سال های اوج محبوبیت آن غالب بودند. همزمان با هجوم خوانندگان زن، صدا رقصانه تر و شاداب تر شد.
Suat Sayın را عموماً بنیانگذار این ژانر می دانند. دیگر خوانندگان معروف قدیمی فردی تایفور، مسلم گورسس و هاکی بولوت هستند. یکی از پرکارترین و از نظر تجاری موفق ابراهیم تاتلیسس است که در سال ۱۹۷۸ تمام رکوردهای فروش را در ترکیه شکست و تا به امروز به موسیقی محبوب خود ادامه می دهد. او در سال های اخیر محبوبیت خود را در صحنه آرابسک از طریق ریمیکس کردن آهنگ های خود در آهنگ های باشگاهی مناسب برای رقص حفظ کرده است. آلبوم خالص عربی "Acıların Kadını" ( tr: زن دردها ) اثر خواننده برگن پرفروش ترین آلبوم ترکیه در سال ۱۹۸۶ بود و شاید بتوان آن را یکی از آلبوم های کلاسیک این ژانر نامید. برگن در دهه ۱۹۸۰ چندین آلبوم موفق دیگر Arabesque داشت. سایر خوانندگان عبارتند از: ابرو گوندش، صدا سایان و سیبل جان. خوانندگان معزز ارسوی و بولنت ارسوی خود را به عنوان نمایندگان مدرن موسیقی کلاسیک عثمانی معرفی می کنند. زرین اوزر همچنین بین سال های ۱۹۸۲ تا ۱۹۸۸ آلبوم های عربی ساخت، از جمله آلبوم او به نام Mutluluklar Dilerim که در سال ۱۹۸۴ منتشر شد. یکی از نام های مهم موسیقی ارابسک که در سال ۲۰۰۰ درگذشت و آثار ماندگاری از خود به جا گذاشت احمد کایا بود. یکی دیگر از نام های مهم موسیقی ارابسک که در سال ۲۰۱۲ درگذشت، Azer Bülbül بود.

آرابسک. آرابِسْک (arabesque)
آرابِسْک
(برگرفته از کلمۀ «عَرَب») نوعی روش تزیین در هنر طراحی اسلامی با به کارگیری اشکال گیاهان درهم پیچیده و نقش و نگارهایی با خطوط پیچ درپیچ. این شیوه در نقاشی، تذهیب، قالیبافی، گچ بری، کاشی کاری، سفالگری و قلمزنی اسلامی، کاربرد فراوان یافت. نقوش انواع شاخه ها، برگ ها، گل ها به شکلی دور از طبیعت، اساس شیوۀ آرابسک است. طرح این شاخه ها گاه پیچ درپیچ و گاه موج دار است که با برگ ها پیوند دارند و به طور مکرر نقش می شوند؛ سطح برگ ها گاهی مستوی، گاه منحنی، گاه گرد و گاه نوک تیزند، امّا از شاخه جدا نیستند. نقوش آرابسک دو اصل کلی دارند که هرگز از آن جدا نیستند، یکی تکرار موزون اجزای طرح اصلی که به تصاویر تعادل و تکامل می بخشد و دیگری پرکردن تمام سطح تصویر از همان اجزای مکرر و تزیینی. طرح های آرابسک در زمان بنی امیه خام و ابتدایی بود، امّا در دورۀ عباسیان و در زمان حکومت مسلمانان بر اسپانیا پیشرفت کرد و در زمان سلجوقیان و فاطمیان به اوج خود رسید. در این میان طراحان ایرانی، ترک و عرب از سرآمدان طراحان این شیوه بودند. از قرن ۱۵ به بعد این شیوۀ طراحی از طریق اسپانیا به دیگر کشورهای اروپایی راه یافت. این شیوه طراحی در هنر رقص به ویژه در باله نیز جلوه نموده است و آن پُز یا ژستی است که برای اجرای آن رقصنده بر روی یک پای خود که آن را خمیده و یا راست نگه داشته، می ایستد و پای دیگر خود را صاف و مستقیم به پشت می برد. دست ها هماهنگ با یکدیگر به حالتی قرار می گیرد که میان نوک انگشتان دست و پنجۀ پاها بیشترین فاصله پدید می آید. ژست آرابسک یکی از حالت های بنیادین در باله است. این شیوه در موسیقی به قطعه ای اطلاق می شود که خصوصیتش ملودی پرزرق وبرق و تزیینی آن است. نیز← اسلیمی