آب دهان

( اسم ) ۱ - آبی لزج اندکی قلیایی که از غده های دهان ترشح کند و محتوی ۱/۵ در صد مواد خشک است و با غذا آمیخته شود و موجب سهولت هضم آن گردد بزاق . یا آب دهان پس دادن . ۲- تف خیو خدو .
بزاق خدو

(دَ) (ص مر.) دهن لق ، کسی که راز نگه دار نیست .

آب دهان به بزاق دهان گفته می شود و دارای احکامی است که در باب هاى طهارت، صلات، صوم و اطعمه و اشربه آمده است.
فرو بردن بزاق براى روزه دار جایز است.
نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۶، ص۲۹۸.    
بیرون انداختن بزاق در حال نماز
نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۱۱، ص۵۸.    
در حلیّت یا حرمت خوردن بزاق شخص دیگر اختلاف است.
نجفی جواهری، محمدحسن، جواهر الکلام، ج۳۶، ص۳۹۳.    
...

رجوع شود به:بزاق

پف نم, خدو, تف, تفو, خیو, بزاق

میله ، شمشیر ، دشنه ، سیخ ، رطوبت ، تف ، بزاق ، اب دهان ، خدو ، سیخ کباب

خوی ، گل ، گلیز ، لجن ، بزاق ، اب دهان ، گریه بچگانه

خوی ، بزاق ، اب دهان ، خدو

تف ، اب دهان ، مایع مترشحه از غدد بزاقی

اب دهان ، کشتی حامل بردگان ، برده فروش ، تاجر برده ، اب افتادن دهان