ادم

سپاس

در کشور ما افغانستان مردم ( مرگ بر دولت ) میگویند که این سخن بر ناداری مردم شده و دولت و سرمایه از پیش شان فرار کرده و آنان بدبخت اند.
همچنان به رسانه و رادیو و تلویزون نگاه کنید که چگونه مردم را اداره میکنند و چگونه مردم را لوده ساخته و به جان هم میندازند.
آدم یک واژه پارسی و یک رتبه است که ما در هنگام شاه جمشید بزرگ به آدم بودن رسیدیم و در هنگام حضرت ابراهیم خلیل الله به ارتقاع نموده و رتبه گرفتیم و به انسانیت رسیدیم.
آدم و انسان رتبه است که از سوی خدا به ما داده شده است.
آدم = آواز نیرومند.
آدم رتبه ما جانداران دو پا و بی دُم میباشد.

آدم کلمه عِــبری است و به معنی خاکی است .

در این ایه نگفته قران همش عربیه، بلکه به کامل بودن زبان عربی اشاره کرده.
واژگان فارسی یا معرب شده با ریشه ی فارسی👇
۱=اباریق [ واقعه، 18 ) .
سیوطی در المتوکلی ( ص 7 ) ، والمهذب ( ص 33 ) ، و اتقان ( 2 / 129 ) ، و آرتور جفری ( واژه های دخیل در قرآن مجید، ترجمه ی فارسی، صص 101 - 102 ) و ادی شیر در الالفاظ الفارسیة المعربة ( ص 6 ) آن را فارسی می دانند و دو منبع اخیر تصریح دارند که معرب � آبریز � است. ویدن گرن آن را معرب � آبریغ � می داند ( واژه های دخیل. . . ، ص 34 ) .
۲=استبرق
[ چهار بار در قرآن به کار رفته است، از جمله در کهف، 31 ].
جوالیقی ( در المعرب، ص 15 ) ، سیوطی در المتوکلی ( ص7 ) و اتقان ( 2 / 130 ) و المهذب ( ص 39 ) همچنین ادی شیر ( در الالفاظ الفارسیة المعربة، ص 10 ) همه آن را فارسی معرب و به معنای � الدیباج الغلیظ � دانسته اند. ادی شیر آن را معرب � استبر � [ = ستبر ] می داند. آرتور جفری در واژه های دخیل ( صص 116 - 118 ) این نظر را تأیید و آن را از صورت � استبرک � پهلوی می داند ( نیز ـــ تعلیقه ی ویدن گرن درباره ی این کلمه در آغاز کتاب واژه های دخیل، ص 35 ) .
۳=اسوة
[ 3 بار در قرآن به کار رفته است، از جمله در احزاب، 21 ].
از میان همه ی منابع، فقط ادی شیر آن را مأخوذ از � آسا �ی فارسی می داند. در اعتبار این قول، جای تردید هست.
۴= جُناح
[ 25 بار در قرآن به کار رفته است. از جمله بقره، 158 ].
ادی شیر آن را معرب � گناه � فارسی می داند ( الالفاظ الفارسیة المعربة، ص 45 ) . آرتور جفری هم همین نظر را تأیید می کند ( واژه های دخیل، صص 169 - 170 ) .
۵=جُند
[ 29 بار به صورت مفرد و جمع ( جنود ) در قرآن به کار رفته است. از جمله: یس، 38 ].
آرتور جفری می نویسد: � امکان دارد که این واژه از اصل ایرانی خود [ � گند � در پهلوی ] مستقیماً به زبان عربی رفته باشد. اما احتمال بیشتر آن است که این کار از طریق زبان آرامی انجام گرفته باشد � ( واژه های دخیل، صص 171 - 172 ) .
۶= دین
[ در حدود 91 بار در قرآن به کار رفته است، از جمله: بقره، 132 ].
ادی شیر آن را متخذ از دین فارسی می داند ( الالفاظ الفارسیة المعربة، ص 69 ) . آرتور فجری پس از ذکر معنای حکم و داوری و دین، و بیان اینکه دین و مدین و تداین هم با آن ارتباط دارد می نویسد: � در حقیقت ما در اینجا با دو واژه ی مختلف از دو ریشه ی مختلف سروکار داریم: 1 ) در معنای دین و مذهب، واژه از ریشه ی ایرانی گرفته شده است. در زبان پهلوی ما واژه ی دین به معنای مذهب و دین را داریم، که از دینک به معنای قانون دینی، همدین به معنای هم.
پس در باره ی چیزی که درباره اش دانشی ندارید سخن نگویید.
( واژه ی آدم فارسی است. )

اشتقاق: واژة آدم از اَدَم عبری گرفته شده است، ولی ریشة اصلی آن در زبان عبری به درستی معلوم نیست. کلمة مؤنث آن اَدَمَه در عبری به معنی زمین یا خاک است. کاربرد دو صورت مذکر و مونث آن، «اَدَم» و «اَدَمَه» با هم در سفر پیدایش ( 7:2 ) معنی خاکی ( ساخته شده از خاک ) را القا می کند. ریشة ادم همچنین با رنگ «سرخ» پیوند دارد، و این شاید اشاره به رنگ خاک باشد که آدم از آن آفریده شده است. در زبان اکدی ادمو به معنی خون است و ادمتو به معنی «خون سیاه» ( در حالات بیماری ) ، و جمع آن ادماتو به معنی خاک سرخ و تیره ای است که در رنگرزی به کار می رفته. ظاهراً واژة ادمو و اتمو ( به معنی کودک ) پیوندی با «اَدَم» ندارد، بلکه با ریشة و ت م و واژة عبری یتوم ( به معنی یتیم ) مربوط است. در عربی جنوبی کهن ریشة ادم به معنی خادم و برده است. در یکی از فهرستهای مترادفات زبان اکدی، واژة «ادمو» به معنی «شخص مهم و شریف» آمده است. در اکدی کهن و بابلی کهن نیز به نامهای خاصّی بر می خوریم از قبیل ا ـ د ـ مو ، ا ـ دم ـ او ، ا ـ د ـ مو ( جودائیکا، 2/235؛ و نیز نک‍ : هیستینگز، 1/84 ) . اما شواهدی در دست است که اشتقاق این کلمه را از «ادمه» به معنی خاک، تأیید می کند. در اغلب اسطوره های بین النهرین و آسیای غربی، انسان از خاک یا خاک آغشته به خون خدایان آفریده شده است. در میان کنعانیان قدیم «آدم» هم به معنی انسان بوده، هم نام خدای زمین ( نک‍ : ویدن گرن، 174 ) ، و جزء «ادم» در بعضی اسامی چون «عبدادم» در کتاب دوم شموئیل ( 10:6 به بعد؛ جودائیکا، 2/235 ) نیز ظاهراً نام همین خداست.
در زبان عربی نیز ریشة «ادم» کاربردی گسترده دارد؛ از مفردات این ریشه است: «اُدْمّه» به معنی وسیلة آمیزش، «ادمه» در شتر سپیدی است با سیاهی چشمان، و در مردم گندم گونی است ( جوهری؛ ازهری؛ زبیدی ) . در وجه تسمیة پدر مردمان به «آدم» ازهری از قول زجّاج گوید که اشتقاق کلمه از «ادیم الارض» است، زیرا انسان از خاک آفریده شد. راغب اصفهانی تفصیل بیش تری می آورد و 4 وجه بر می شمرد: 1. چون جسم آدم از خاک روی زمین ( ادیم ) گرفته شده است؛ 2. چون پوست او گندمگون ( آدم ) بوده است؛ 3. چون او از درآمیخته شدن عناصر گوناگون و نیروهای مختلف آفریده شده است ( اُدْمهَ: الفت و اختلاط ) ؛ 4. چون او از دمیده شدن روح الهی عطرآگین شده است ( اِدام: آنچه طعام را خوشبو گرداند ) ( 1/38ـ39 ) .
I. آدم در یهودیت
در عهد عتیق: دوبار و به دو بیان در عهد عتیق از آفرینش آدم سخن رفته است: یک بار در باب اول سفر پیدایش و بار دیگر در بابهای دوم تا پنجم آن، و تحقیقات در متون کتاب مقدس نشان داده است که سرچشمة آنها دو روایت مختلف بوده است ( نک‍ : کتاب مقدس، مقدمة سفرپیدایش، و نیز ص 3، زیرنویس ) . در باب اول از تکوین عالم هستی در 6 روز، و از آفرینش آدم، که نقطة کمال خلقت و مهر پایانی آن است، سخن می رود. پس از آنکه خدا آسمانها و زمین را آفرید، و با اراده و کلام خود روشنایی را پدید آورد، آبهای زیر فلک را از آبهای بالای فلک جدا ساخت، روی زمین را از گیاهان گوناگون و انواع جانوران و پرندگان پر ساخت و اجرام فلکی را در آسمان قرار داد، در روز ششم گفت: «آدم را به صورت ما و موافق شبیه ما بسازیم تا بر ماهیان دریا و پرندگان آسمان و بهائم و بر تمامی زمین و همة حشراتی که بر زمین می خزند، حکومت نماید. پس خدا آدم را به صورت خود آفرید. او را به صورت خدا آفرید، ایشان را نر و ماده آفرید. و خدا ایشان را برکت داد، و خدا بدیشان گفت بارور و کثیر شوید و زمین را پر سازید و در آن تسلط نمائید. » ( سفر پیدایش، 1 ) .
در بابهای دوم تا پنجم داستان خلقت آدم، با تفصیل بیش تر و تقریباً با بسیاری از جزئیاتی که در روایات مسیحی و اسلامی نیز دیده می شود، آمده است. آدم، زن وی حوا، باغ عدن، درخت ممنوع، اغوای حوا و خوردن از میوة آن درخت ( نخستین گناه ) ، رانده شدن از باغ بهشت، زندگی بر روی زمین، زناشویی و آوردن فرزندان و جز آن در این قسمت ذکر شده است.
پس از پیدایش آسمانها و زمین، خداوند آدم را خلق کرد تا بر روی زمین کار کند. آفرینش آدم از خاک زمین بود، و خداوند در بینی او روح حیات دمید، و از نفخة الهی آدم «نفس زنده» شد. سپس باغی پر از درختان گوناگون در عدن به طرف شرق غرس نمود. «درخت حیات» و «درخت معرفت نیک و بد» را در میان آن قرار داد، و آدم را در آنجا نهاد تا به کار زمین بپردازد و باغ را نگهبانی کند، ولی او را از خوردن میوة «درخت معرفت نیک و بد» منع کرد، و به او گفت که اگر از آن بخوری «هر آینه خواهی مرد». آنگاه خداوند همة جانداران و پرندگان زمین و آسمان را که از خاک سرشته بود، نزد آدم آورد تا وی آنان را نام بگذارد، و نامی که آدم بر هر یک از آنان نهاد، همان نام او شد. آدم تنها بود و خداوند خواست تا برای او جفتی و معاونی بیافریند، پس خوابی گران بر او مستولی کرد، یکی از دنده های او را برداشت و از آن حوا را خلق کرد. این که مردان پدر و مادر خویش را ترک می کنند و با همسران خود انس و الفت می گیرند، از آن روست که زن پارة تن مرد است. مار، که هوشیارتر از جانوران دیگر بود، نزد حوا آمد و او را به خوردن میوة «درخت معرفت نیک و بد» ترغیب و اغوا کرد، و گفت این که خداوند شما را از آن منع کرده است از آن روست که اگر از آن بخورید. چشمانتان باز می شود و چون خداوند بر نیک و بد معرفت خواهید یافت. حوا از میوة آن درخت بخورد و پاره ای از آن را به آدم داد، و او نیز بخورد. در همان حال چشم هر دو به نیک و . . .