اخرالزمان

گردونه مهر میترائیان به این معنا بوده است که حرکت عشق و زندگی دایره وار است و هربار به نقطه آغاز بر میگردد و حرکت خودرا دوباره در مداری برتر و کمال یافته تر از مدار قبلی یا پیشین از نو آغاز می کند و چرخه تولد و مرگ هندوان هم به این معنا بوده است که زندگی انسان بصورت خطی و پیوسته جاودانه نمی باشد بلکه منقطع و ناپیوسته و در طول هم و پست سر همدیگر. بودا حدود دوهزار و پانصد سال پیش بطور جدی و قاطعانه شرح و توضیح پدیده طبیعی چرخه تولد و مرگ از طریق گردش حلول روان یا تناسخ را رد نموده و به این بینش و باور حقیقی و علمی رسیده است که این چرخه فقط در چارچوب زنجیره علت و معلول مادی می تواند مقدور و امکان پذیر و حقیقت داشته باشد و نه از راهی دیگر. به زبان و روش علمی امروز یعنی در بطن و بستر و در طول تسلسل تولد و مرگ محتوای کیهان یا جهان از طریق چرخه یا گردش وقوع مه بانگ های هفتگانه و متوالی بر اثر نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض . از طرف دیگر گردونه مهر میترائیان و چرخه سم سرای هندوان یک سمبل و نشان دیگری هم بهمراه خود دارند یعنی تصویر صلیب غلابی ( یا شکسته ) که در اصل و ریشه در میدان خود شناسی و انسان شناسی اشاره به این حقیقت ژرف و بنیادی داشته است که هر فرد انسانی چه مرد و چه زن حداقل دارای دو جنبه یا دو بُعد انسانی می باشد که روی هم قرار دارند و یکی اصلی و واقعی و عینی و تجربی ست و دیگری فرعی و پنهانی و غیر تجربی و سایه وار. این دو جنبه یا این دو بُعد انسانی به یک سهم مساوی و برابر از حق زندگی دنیوی بر خوردار اند و از آنجاییکه نمی توانند بطور همزمان و به موازات هم و در کنار همدیگر در یک دنیا یا عالم واقعی و عینی و شهودی به ظهور و پیدایش برسند، لذا ضرورتا در طول هم و پشت سر همدیگر و هرکدام در دنیای واقعی و عینی و شهودی خاص و ویژه خویش از مادر متولد شوند و زندگی های کوتاه مدت دنیوی خودرا در یک مرتبه و درجه تکاملی تجربه و سپری نمایند و آنهم هرکدام نه فقط یکبار بلکه بطور فراوان با مراتب و درجات مختلف تکاملی بین دو حد؛ یکی نهایت نقصان یا امکان اخس و دیگری نهایت کمال یا امکان احسن و اشرف در طول سفر بسیار طولانی مقطعی و نزولی و صعودی محتوای کیهان یا جهان بین مبداء و معاد. نتیجه اینکه زمان هیچ گاه به پایان نمی رسد بلکه حرکت زمان دایره وار ست و هربار به نقطه آغاز بر میگردد و حرکت خودرا دوباره از نو آغاز می کند و آنهم نه به تنهائی بلکه بهمراه نوسانات متوالی باز و بسته شدن یا انبساط و انقباض محتوای کیهان یا جهان و فاصله زمانی روی محیط دایره همیشه برابر است با طول عمر کلی کیهان یعنی فاصله زمانی بین دو وحدت دمایی محتوای کیهان در مرکز و وقوع دو مه بانگ متوالی. محیط دایره توسط لحظه حال طی می شود که چیز دیگری نیست غیر از نوسانگر دو قطبی زمان و بیزمانی مطلق هردو با ابعاد پلانک که در علم فیزیک مساوی است با ۱۰ بتوان منهای ۴۳ ثانیه. لحظه حال عظیم ترین نیروی موجود در طبیعت و کیهان می باشد که دو وظیفه عمده را عهده دار می باشد؛ یکی رقم زدن طول عمر موجودات و طبیعت و کیهان و دیگری سوق دادن محتوای کیهان بدون وقفه و بطور خستگی ناپذیر بسوی آینده و وقوع مه بانگ بعدی. لحظه حال را می توان تجلی قدرت خداوند در نظر گرفت البته از دیدگاه علمی و نه دینی. زیرا دین خدا را جدا و در بیرون از جهان و پدیده های بیزمانی و بیمکانی را از صفات خداوند و آنها را در ورای زمان و مکان می پندارد. در صورتیکه بیزمانی و بیمکانی به معنای عدم وجود زمان و مکان نیستند بلکه نیم زوج های بنیادی همزاد و هم بازی و هم ارز آنها با کمیت های مساوی و ماهیت معکوس و هردو روی هم قرار دارند و به دو بخش کلی مطلق و نسبی تقسیم شده اند. چیزی که ساعت ها به ما نشان می دهند خود زمان و بیزمانی مطلق یعنی لحظه حال نمی باشد بلکه تقسیم بندی قراردادی طول شبانه روز به ساعت و دقیقه و ثانیه و اجزای ثانیه.
نتیجه کلی اینکه آخر الزمان دینی یک شایعه پراکنی تخیلی - توهمی بیش نمی باشد .

( ( هرکس به زمان خویشتن بود
من سعدی آخرالزمانم ) )
( گزیده غزلیات سعدی، حسن انوری، انتشارات علمی، چ اول، ۱۳۶۹، ص۲۷۸. )