نگاری

نِگاری ابزاری است برای تدخین و کشیدن شیره تریاک. [ ۱]
از آنجا که استفاده از نگاری نیاز به یک ساقی داشته که معمولاً از میان دختران بوده است به آن نگاری گفته اند. که از ترکیب کلمۀ «نگار» با «یاء نسبت» ساخته شده است و به معنای منسوب به نگار است.
شکل ظاهری این ابزار شبیه چپق می باشد. [ ۲] این دستگاه از یک لوله توخالی به طول تقریباً نیم متر تشکیل شده که یک سر آن بسته بوده و سر دیگر را مانند وافور به لب می گذارند. نزدیک به انتهای بستهٔ لوله، قطعه چینی، سفالی یا سرامیکی ای به لوله نصب شده است. این قطعه کارکردی شبیه به حقه وافور داشته، ولی سوراخ های درشت تری دارد و بزرگ تر است. به این قطعه چلم ( «چلیم» یا «چیلیم» ) گفته می شود. این قطعه توسط یک بست ( معمولاً فلزی ) و واشر به لوله متصل می شود. [ ۱]
مصرف کننده نگاری، معمولاً به صورت دراز کشیده از آن استفاده می نموده است. به دلیل نشئگی زیاد شیره، استفاده از نگاری به صورت نشسته یا ایستاده موجب سرگیجه و تهوع و احتمالاً سقوط فرد معتاد بر زمین می شده است. به همین دلیل استفاده از نگاری نیاز به کمک فردی دیگر دارد که به او «ساقی» گفته می شود. [ ۳]
قبل از استفاده، بر روی چلم و اطراف سوراخ آن، توسط ساقی به شیره تریاک آغشته می شود. به این عمل «بارزدن چلم» یا «چلیم بارزدن» گفته می شود. سپس به وسیله فانوس مخصوص یا شعله شمع چلم را داغ می نمایند تا شیره تریاک بجوشد و دود کند. در این زمان مصرف کننده، لوله نگاری را مانند وافور به دهان گذاشته و با مکش دود آن را به دهان و سیستم تنفسی انتقال می دهد. [ ۱]
استفاده از نگاری، برای نخستین بار در چین و به سال ۱۷۳۶ میلادی بازمی گردد. نگاری در قرن هجدهم در چین کاربرد وسیع داشته و معمولاً لوله آن از نی خیزران و چلم آن از سفال ساخته می شده است. این نگاری ها در شیره کش خانه ها استفاده می شده و دختران نوجوانی که به زودی تبدیل به روسپیان می شدند، نقش ساقی را ایفا می نمودند. [ ۴]

نگاری (شکم). معده دوم نشخوارکنندگان را نِگاری ( انگلیسی: Reticulum ) می گویند. لایه داخل نگاری دارای نقش و نگاری با تکه های لوزی و چهارگوش شبیه لانهٔ زنبور است. نام دیگر نگاری، چهل خانه است. [ ۱]
نگاری در جلو سیرابی ( شکمبه ) طوری قرار گرفته است که به خوبی از یکدیگر مجزا نیستند، توده های غذایی به راحتی از یکی وارد دیگری می شوند. حجم نگاری در گاو بالغ در حدود ۱۲ لیتر است. محتویات نگاری مایع است و هیچ نوع مادهٔ ترشحی از دیواره ندارد، عمل نگاری به عبور لقمه های غذایی از مری کمک می کند.
نگاری قدامی ترین بخش معده است و در ارتباط نزدیک با شکمبه. دهانه مری بین بخش های شکمبه و نگاری مشترک می باشد. دیواره داخلی نگاری از غشای مخاطی تشکیل شده است که سطح این غشا به بخش های فراوانی تقسیم شده است که منظره ای شبیه به شان عسل ایجاد می کنند. بخش های این سطح به نحوی است که مواد فلزی ( میخ، سیم و غیره ) داخل آن به تله می افتند و معمولاً به قسمت های دیگر دستگاه گوارش نمی رسد. وظیفه نگاری حرکت دادن غذای بلعیده شده بسوی شکمبه و کمک که عمل بالا آوردن غذا به دهان یا بطرف هزارلا می باشد.
نگاری در قسمت قدامی شکمبه و در مجاورت دیافراگم کمی متمایل به چپ قرار دارد. ۵۰٪ حجم کل معده را اشغال کرده است. از نظر توپوگرافی زیر دنده ۶ تا ۸ در سمت چپ قرار دارد. نگاری واجد مخاطات لانه زنبوری یا شش وجهی است و به همین خاطر، وضعیت مخاطات باعث می شود که اجسام نوک تیز و سنگی در آن گیر کند که ایجاد یک رشته عوارض و بیماری می کند. نگاری توسط سوراخ نگاری شکمبه ای به شکمبه متصل می شود و از طریق سوراخ نگاری هزارلایی به هزارلا متصل می شود.
در نشخوارکنندگان شیرخوار شکمبه و نگاری که نخستین بخش های معده چهار قسمتی هستند، تمایز و توسعه نیافته اند و شیر از طریق شیار مری که یک چین خوردگی لوله مانند از محل اتصال معده به مری تا هزارلا می باشد، مستقیماً به بخش سوم ( هزارلا ) و سپس بخش چهارم ( شیردان ) منتقل می گردد. پس از آغاز تغذیه توسط مواد جامد، شکمبه و نگاری به سرعت توسعه می آیند و در گاو بالغ حدود ۸۵٪ از ظرفیت معده را، شکمبه و نگاری تشکیل می دهند.
محتویات شکمبه و نگاری با انقباض های منظم ( حدود یک انقباض در دقیقه ) مخلوط می شوند و به طور کلی بخش خشکتر مواد غذایی در بالای بخش مایع و مواد محلول قرار می گیرند. پس از مصرف غذا، گاو یا گوسفند، طی فرایند نشخوار مجدداً غذا را از انتهای قدامی شکمبه به داخل مری و دهان انتقال می دهند و بلافاصله مایعات منتقل شده به شکمبه برمی گردند اما مواد خشبی به مدت حدود یک دقیقه در گاو جویده شده و دوباره بلعیده می شوند. هراندازه میزان مواد خشبی موجود در غذا بیشتر باشد زمان نشخوار کردن افزایش می یابد و یک گاو روزانه حدود ۸ تا ۱۰ ساعت به نشخوار می پردازد. غذا می تواند مدت چند ساعت تا چند روز در شکمبه و نگاری باقی بماند. طی این زمان باکتریهای بی هوازی، پروتوزوا و قارچ ها امکان فعالیت بر روی خوراک را پیدا می نمایند.