مسافرت

مسافرت ( به عربی: سَفَر ) به جابه جایی انسان از محلی به محلی دیگر به هر منظوری یا هر مدت زمانی گفته می شود. این جابه جایی می تواند با وسیله یا بدون هیچ وسیلهٔ حمل و نقلی صورت بگیرد.
قدمت سفر به دوران باستان بازمی گردد، جایی که یونانیان و رومی های ثروتمند برای تفریح ​​به خانه های تابستانی و ویلاهای خود در شهرهایی مانند پمپئی و بای سفر می کردند. [ ۱]
مسافرت در حال حاضر با دوچرخه، موتورسیکلت، خودرو، هواپیما، قطار، کشتی ( قایق ) یا دیگر وسایل نقلیه انجام می شود. [ نیازمند منبع]
علل سفر شامل تفریح، گردشگری، سفر تحقیقاتی، بازدید از نحوه زندگی مردم یک ناحیه، سفر داوطلبانه برای خیریه، مهاجرت برای زندگی در جایی دیگر، سفر برای مراقبت بهداشتی و سفرهای مأموریتی ( سفر تجاری ) است. [ ۲]
انگیزه های سفر عبارتند از:[ ۲]
• لذت
• آرامش
• کشف و اکتشاف
• شناخت سایر فرهنگ ها و ملل
• و …
سفر کردن به معنی از محل خود به جایی دیگر رفتن است. [ ۳] سفر در عرفان به معنی توجه دل به خداست. [ ۴]
در فقه اسلامی برای سفر احکامی را برشمرده اند. مانند این که نمازهای چهار رکعتیِ مسافر به صورت شکسته اقامه می شود. یعنی به جای چهار رکعت، دو رکعت می خواند؛ یا اینکه برخی از سفرها حرام شمرده می شود که احکام خود را پیدا می کنند. مانند سفری که برای انجام کار گناه و ممنوع در شریعت انجام پذیرد؛ یا سفری که برای انسان ضرر داشته باشد. از میان سفرهایی که برای انسان ضرر دارد، چند سفر استثنا شده است. از جمله سفر برای زیارت حسین بن علی امام سوم شیعیان[ ۵] که طبق نقل های تاریخی، اغلب با خطر مواجه بوده است. [ ۶]